Ik heb het deze nacht horen regenen. Dat is geen goed teken maar wel in lijn met de voorspellingen. Het mooie weer van gisteren zou maar van korte duur zijn en vandaag zou het tot na de middag miezeren. Dat lijkt allemaal uit te komen. We gaan bij de bakker een paar broodjes halen en besluiten zo laat mogelijk te vertrekken om zoveel mogelijk droog te kunnen stappen en om de spectaculaire zichten die de hotelbaas ons beloofd heeft door wat zon te laten verlichten. De tocht is door de tip van de hoteleigenaar gekrompen tot een 14-tal kilometer waardoor we ons wat uitstel kunnen veroorloven. Om de tijd te doden worden druk boeken gelezen, e.mails gestuurd, blogs geschreven, appelsienbomen getekend, enz.

Kort voor 12 regent het niet meer en besluiten we het erop te wagen. We zijn nog niet helemaal op de aankomstplaats van gisteren (= vertrekplaats van vandaag) aangekomen of het miezert al weer een beetje. We kunnen niet blijven wachten en stappen kordaat de eerste helling op. Algauw opent zich een zeer mooi zicht op de baai van Pobena. Met wat hulp van de zon zou alles er nog beter uitzien, maar we zijn al tevreden dat het geen enkele keer langer dan een paar minuten “regent”. De natuur is mooi en de weg is goed (het lijkt alsof we weer op één of andere via verde zitten (zij het smaller dan gisteren) wat niet verwonderlijk zou zijn gezien de mijnactiviteiten die hier tot voor kort geweest zijn). Net zoals gisteren is er ook weer een heel stuk langs een vrij grote weg (die gelukkig niet erg druk bereden is) en is de autostrade nooit ver weg. Dit is een minpunt van de hele streek rond Bilbao.

We volgen de officiële camino niet volledig (die loopt naar het binnenland) maar nemen een kortere versie zoals ons aangeraden door de hotelbaas. Hierdoor gaan we rechtstreeks naar de kust. In Miono zouden we een weg door tunnels moeten nemen (volgens de hotelbaas) maar dit wordt ons door twee dames, die hun hondjes aan het uitlaten zijn, zeer sterk en geheel onafhankelijk van elkaar afgeraden. Gertrude ziet het niet zitten over een gesloten hek te kruipen en de wijze raad van de twee dames in de wind te slaan en we nemen dus een alternatieve weg. Die levert ook mooie zichten op Castro Urdiales. Er is dus geen reden tot klagen.

Rond 5 uur stappen we de promenade van Castro Urdiales op en lopen Nelly tegen het lijf. Op die manier kunnen we makkelijk afspreken voor het lossen van de bezemwagen en om 6 uur zitten we allemaal netjes gedoucht achter een glas Cava. De laatste stapdag moet toch gevierd worden en we staan toch alle drie op het podium waardoor bubbels op hun plaats zijn. Na dit aperitief verkennen we de omstreken van de kerk en de burcht / vuurtoren en gaan een stukje eten. Dat hebben we toch maar weer verdiend zeker. Moe maar tevreden kunnen we verslag uitbrengen van onze laatste stapdag. Morgen gaat het richting Tours met een zonnige weersvoorspelling.