Deze morgen worden we verwelkomd door een mooi zonnetje tegen een helderblauwe lucht.Hoe groot kan het verschil zijn tussen de miezerige regen gisteren en de stralende zon vandaag?? We hebben vandaag een zeer korte etappe (omdat we de eerste 7 kilometer doorheen de industriezone van Bilbao (langs de Nervion rivier) willen overslaan). We hebben dus twee mogelijkheden: ofwel vertrekken we op een normaal uur en spenderen extra tijd op de aankomstplaats, ofwel vertrekken we laat en spenderen extra tijd in Bilbao. De laatste optie krijgt onze voorkeur. We besluiten naar de oude stad te trekken om alles eens te bekijken zonder een paraplu boven het hoofd. Voor Wilfried is dit de gedroomde opportuniteit om een “Camino stempel” in iedere kerk, die Bilbao rijk is, op te halen. We denken dat hij van plan is een Pokemon-like rage met Camino stempels te lanceren. Hou het in het oog! Ondertussen houden wij het bij het meer wereldlijke. We kopen broodjes en bananen voor de picknick vanmiddag. We doen dit in de grootste overdekte verse producten markt van Europa (die er eigenlijk niet zo enorm groot maar wel zeer mooi en proper uitziet). Daarna zakken we af naar het hotel waar we de valiezen in de bezemwagen stouwen met de bedoeling naar Portugalete (= het vertrekpunt van de tocht van vandaag) te gaan.

Daar steekt Madame G echter een stokje voor. Eerst en vooral stuurt ze ons in de verkeerde richting en bovendien zegt ze na minder dan 2 km dat we de bestemming bereikt hebben. We gooien de coördinaten van het vertrekpunt in Portugalete eruit en tokkelen Portugalete in niet mis te verstane tikken in Madame G. Dat lijkt haar tot betere inzichten te brengen en 10 minuten later staan we voor de zweefbrug van Portugalete. Het is voor ons allemaal de eerste maal dat we een zweefbrug zien (en dan nog de eerste die ooit gebouwd werd https://nl.wikipedia.org/wiki/Zweefbrug) . Het principe van een gondel die over de rivier heen en weer gaat is eenvoudig, maar de uitvoering is indrukwekkend. Voor 40 Eurocent per persoon mogen we naar de overkant. Nelly rijdt de auto ook in de gondel en kan zo voor 2 Euro eveneens aan de overkant van de rivier geraken.

Portugalete is een erg druk stadje, dat het de Camino stappers erg makkelijk maakt. Vanuit de haven wordt een hoogteverschil van zeker 100 m via een aaneenschakeling van roltrappen overbrugd. Dit versterkt, althans bij mij, na de rustdag van gisteren, het gevoel dat we “gewone” toeristen zijn en geen echte stappers (laat staan pelgrims). Aan het einde van de roltrappen beginnen we langs een zeer gemakkelijke weg te stappen. Een brede beton weg is netjes opgedeeld in één strook voor de voetgangers en twee stroken (één in beide richtingen) voor fietsers. Ik loop me af te vragen of deze weg misschien oorspronkelijk aangelegd werd als trein / tramspoor ter ondersteuning van de mijnbouw die hier lang geleden welig tierde. In Spanje werden onder Franco massaal sporen aangelegd. Sommigen hiervan werden ooit gebruikt maar bleken later niet rendabel. Sommigen werden zelfs nooit operationeel. Dit zou kunnen verklaren waarom deze weg zo breed is en met zo’n gematigde helling lijkt te verlopen. Veel van die wegen zijn recent omgevormd tot recreatieve “Via Verde”. Enfin, het doet er niet toe maar ik denk niet dat er ooit zoveel pelgrims geweest zijn (of zullen zijn) om zo’n brede weg te verantwoorden.

Al bij al is de weg vrij eentonig. Dit komt vooral door het feit dat er geen uitdagingen in de weg zitten. Er zijn geen nijdige klimmetjes, geen steile afdalingjes met losliggende stenen, geen met mosovergroeide oude steenwegen met karrensporen erin, … Bovendien is de autostrade altijd iets te dicht bij om het een werkelijk mooie tocht te maken. Pas helemaal op het einde (in de buurt van Pobena) wordt de natuur mooier (men krijgt zicht op de zee) en is de autostrade verder weg (niet meer te horen of te zien). Eens op het brede zandstrand van Pobena wordt de natuur pas echt mooi. Overal verspreid liggend half naakte mensen waarvan toch 50% bijdragen tot een verbetering van het uitzicht. We stappen echter goed door, ons realiserend dat we de vreemde eenden in de bijt zijn. Twee man met een rugzak en een vrouw met zware stapschoenen op een strand vol half naakte mensen, het is geen zicht.

We zijn een klein uurtje vroeger dan verwacht op de afgesproken plaats en hebben dus twee mogelijkheden: Nelly bellen en op de afspraakplaats aan de kerk gaan zitten of op een terrasje gaan zitten en wachten tot Nelly er is. We gaan voor de tweede optie en genieten van een welverdiende pint (of twee). Nelly vindt ons deze keer zonder problemen en na een snelle douche zijn we klaar voor een etentje in een plaatselijk restaurant dat Nelly deze middag al verkend heeft.

De avond wordt besloten met een babbel met de eigenaar van onze Casa rural en zijn vader. Die laatste heeft Nelly vroeger op de dag wat tegen de haren gestreken (ik zou ook andere uitdrukkingen kunnen gebruiken maar zal dit hier niet doen) door te zeggen dat het vreemd was dat Nelly geen Spaans sprak. Haar argumenten dat ze wel vier andere talen sprak leek bij de ééntalig Spaanse borst geen hout te snijden. Nu probeert hij het echter goed te maken door Wilfried en mij een zelf gedistilleerde versie van Chartreuse aan te bieden. We slaan dit aanbod niet af. Niet omdat we er wel zin in hebben, maar om niet onbeleefd te zijn. Hierdoor is het al vrij laat voor ik terug op de kamer ben en aan mijn blog van de dag kan beginnen. Bovendien heeft de zoon ons uitgelegd dat we een variante voor de tocht van morgen zouden moeten bekijken. Hij zegt dat de tocht langs de kust zeer mooi is, maar dat de natuur veel minder interessant wordt wanneer de officiële Camino het binnenland induikt. Hij beweert dat we beter langs de kust verder blijven stappen. Ik besluit dit alles in de wandel GPS op te slaan om te vermijden dat we morgen op de dool geraken. De tocht wordt nu wel zeer kort (een kleine 14 km) maar misschien is het geen slecht idee naar de mening van iemand van hier te luisteren.

Ik besluit er eens over te slapen en morgen vroeg te zien wat voor een weer we voorgeschoteld krijgen.