De stijve nek die ik al een paar dagen koester is er vannacht niet op verbeterd. Iedere keer dat ik me in bed wou draaien ben ik wakker geworden. Naar mijn rechterkant moest ik zelfs mijn hoofd met mijn beide handen vasthouden om me min of meer pijnvrij te kunnen installeren. Gelukkig was het donker, waardoor de zotte houdingen niemand aan het lachen konden brengen. ’s Morgens schrijft Gertrude me, als ervaringsdeskundige, een paar oefeningetjes voor, Nelly biedt me haar neksteun aan en voor de rest zorgt de farmaceutische industrie. De stijve nek is na een tijdje niet verdwenen maar draaglijker. Nog een paar extra pilletjes en klaar is Kees (een andere Kees dan die van de batterijen een paar dagen geleden) … dat hoop ik althans.

Na het ontbijt geeft Nelly Madame Garmin de opdracht ons onverwijld naar de startplaats van de ingekorte tocht te brengen. Dit heeft veel meer voeten in de aarde dan verwacht. We rijden eerst voorbij de afslag die Madame G voor ogen heeft, daarna keren we via een rotonde terug, maar rijden weer voorbij de afslag van Madame G, dan keren we opnieuw terug, nemen de Madame G afslag maar komen op een camping uit, waar de weg doodloopt. Tenslotte besluiten we niet meer naar Madame G te luisteren en weer naar de rotonde te rijden. Daar zegt Madame G ons plots dat we op 1.5 km van onze bestemming zijn. Begrijpe wie begrijpen kan. Omwille van deze complicaties is het uiteindelijk later geworden dan oorspronkelijk gepland, maar dit zou geen probleem mogen zijn omdat we maar een 20-tal km te stappen hebben en omdat we op 260 m hoogte i.p.v op zeeniveau vertrekken.

Het is zoals op Gertrude’s weersvoorspelling stond een lekker weertje. De zon schijnt en toch is het nog lekker fris in de schaduw. Dat komt goed van pas want we krijgen al snel een stevige en lange klim voor de voeten geschoven. Het hoogste punt is net geen 500 m hoog en geeft een prachtig uitzicht over de hele streek. De uitgelezen opportuniteit voor Wilfried om zijn tekengerief boven te halen. Ondertussen kunnen wij ook van de gelegenheid gebruik maken om ten eerste op adem te komen en ten tweede om van het uitzicht te genieten. We wanen ons in Zwitserland. Zelfs de koeienbellen zijn op de achtergrond aanwezig. Die Basken zijn echter rare jongens, want sinds gisteren weten we dat het hier niet de koeien maar de paarden zijn die een bel dragen. Of de katten hier de bel aangebonden worden , weten we niet. Misschien hangen de Basken een koeienbel aan de paarden om ook van hen melk te kunnen bekomen. Ik weet het niet en Mr. Google heeft ook geen verklaring voor het gedrag van die rare jongens hier.

Rond 13 uur hebben we de karige picknick (we zijn vandaag, net zoals op de andere dagen, geen enkel winkeltje tegengekomen) achter de kiezen en kan ik een SMS naar Nelly sturen met onze Expected Time of Arrival op de afspraakplaats (het voetbalveld van FC Markina). Als we net op het afgesproken tijdstip het voetbalveld in het vizier krijgen moeten we vaststellen dat Nelly er niet is. Dit is geen probleem, want het weer is nog altijd zeer goed en er staan bankjes aan de parking van FC Markina. Na een half uurtje begint de zin naar een biertje echter toe te slaan en onder het excuus dat we ten allen prijze een zonneslag moeten vermijden besluiten we de dichstbijzijnde bar in downtown Markina op te zoeken. Ik vraag een vrouw die met haar twee honden op stap is waar die bar wel zou kunnen zijn. Terwijl de dame haar uitleg doet, staan de honden mijn benen af te likken. Ik vraag me af of dit een reclame voor mijn zweet of voor Nivea zonnecreme zou kunnen zijn. In ieder geval is het minder werk onder de douche straks. Het onderwerp van het gesprek onder het stappen naar de bar en bij het nuttigen van een biertje is wat er toch zou kunnen gebeurd zijn. Heeft Madame G weer haar kuren? Is de batterij van Nelly’s GSM leeg? Staat Wilfried’s GSM wel degelijk aan? Of op stil alarm? Uiteindelijk blijkt dit alles juist te zijn. Madame G heeft Nelly idd weer door een éénrichtingsstraat gestuurd, de batterij van Nelly’s GSM was leeg en Wilfried’s GSM stond idd op stil alarm. Uiteindelijk komt alles echter in orde en kunnen we de weg naar de B&B aanvatten.

We stoppen eerst echter in de geboorteplaats van Simon Bolivar (= Ziorza Bolibar). In dit slaperige dorpje bestaat er geen gevaar op grote files want we lijken wel de enigen te zijn die hier rondlopen (= een toertje rond de kerktoren). Daarna gaan we naar onze B&B Baxetxe Basseria (ondanks een laatste poging van Madame G om de boel in de war te sturen) waar de gerant ons staat op te wachten. Wanneer we op zijn vraag, wanneer we willen eten, antwoorden dat 7 uur ons wel zou uitkomen heeft hij een tegenvoorstel. 9 uur is het vroegst mogelijk maar hij maakt ons een vieruurtje zodat we toch niet moeten verhongeren. Dat lijkt ons wel wat en de tafel wordt gevuld met bordjes met chorizo, gekookte hesp, morcilla (bloedworst met rijst), kaas met vijgenconfituur, chips en … een paar frisse pinten of water. Wanneer dit 4 uurtje een 5 uurtje geworden is moet er dringend gedoucht worden zodat van het zwembad en de jacuzzi kan gebruik gemaakt worden door de dames. De mannen kennen hun plicht en zetten zich aan het schrijven / tekenen in het reisboekje en het schrijven van de blog. Voor we het weten is het tijd voor het 9 uurtje. Onze nieuwsgierigheid over het menu wordt niet lang op de proef gesteld. We krijgen eerst een reuzenbord met een salade van tomaten, sla, ui, aardappelen, geraspte wortels, ei en piepkleine visjes van onbekend allooi. Daarna een soort varkenslapjes met rode pepertjes erop en als dessert een ijscrème voor mijn reisgezellen en kaas voor mij. Dit alles met een Rioja die we buiten verder soldaat maken als voorbereiding voor de nacht.