Laat me beginnen met een verontschuldiging voor mijn obstipatie. Het is geen "schrijvers obstipatie" maar eerder een "upload obstipatie". Ik vind namelijk wel de tijd om te schrijven maar er blijkt steeds wat te weinig tijd te zijn om het geschrevene op de web site op te laden. Nu hoop ik dat hierin verandering komt en dat ik alles zal opgeladen hebben voor we de deur van ons huidig verblijf achter ons dicht getrokken hebben.

Nu het verhaal van onze tocht tussen San Sebastian en Zarautz / Getaria

We staan deze keer “normaal” op. Dit wil zeggen: op tijd, enigszins stram, min of meer uitgeslapen en benieuwd naar het weer buiten. De weersvoorspellingen, die Gertrude op de voet volgt, blijken te kloppen: regen was voorspeld, regen is er. Het is geen harde regen zoals gisterenmorgen maar een gezapig regentje dat, zo vrezen we, wel uren kan doorgaan.

Na het ontbijt laden we de bezemwagen … enkel met valiezen en allerlei andere benodigdheden. Wij zelf zetten ons niet in de bezemwagen, want we zijn er (nog altijd) van overtuigd dat we stappend het einddoel gaan bereiken. In regenkledij voor de enen en met de paraplu in aanslag voor de anderen stappen we op de dijk langs het laatste deel van La Concha (een van de twee baaien met een zandstrand die San Seb rijk is). Het is eigenlijk jammer dat we nu al weer San Seb verlaten, want het is een mooie stad en we hebben er deze keer veel te weinig van gezien. Niet getreurd echter, we komen wel een andere keer terug.

Tijdens de eerste beklimming worden we ingehaald door een (nog bijna) jonge dame uit Canada. We zullen haar de hele dag hier en daar terug tegenkomen. Meestal steken we haar voorbij in de afdalingen want ze heeft duidelijk nog meer schrik om te vallen dan Gertrude. In de beklimmingen is het dan weer haar beurt om ons voorbij te steken, want ze heeft misschien nog iets meer longvolume, hartcapaciteit en zeker jongere spieren dan wij . Wij hebben echter meer levenservaring. Niet dat dit hier veel van pas komt, maar sommigen vinden levenservaring een troef en dus dacht ik het maar te vermelden in deze blog met veel lezers met veel levenservaring.

Ondertussen blijft het zonder ophouden regenen. Nooit stortregenen, maar allerlei variaties op miezeren. Soms echt maar een licht gemiezer wat Wilfried doet besluiten zijn regencape uit te doen overgaand op hevig gemiezer wat Wilfried doet besluiten zijn regencape weer aan te doen. Het is inderdaad niet makkelijk de juiste bescherming te vinden, die voldoende beschut zonder al te warm te zijn. Een paraplu is imho de ideale oplossing maar dan kan men wel maximaal één wandelstok gebruiken. De paadjes zijn ondertussen echte modderbeekjes geworden en het zicht op de mooie natuur blijft verieren tussen onbestaand en zeer slecht. Wat we wel zien zijn een paar groepen amateur (in tegenstelling tot ons, de pro’s) stappers. Dit zijn mensen die met een busje op een plaats afgezet worden en een paar kilometer verder weer opgepikt worden. Op die manier wordt hun een beetje Camino ervaring aangeboden. Of ze er onder de gegeven omstandigheden ten volle van genieten durf ik betwijfelen. De sportschoenen die ze dragen zitten enkeldiep onder de modder en hun kleren zijn kletsnat omdat ze niet de juiste regenkledij hebben … maar ze zullen er nog lang kunnen over spreken en dat is toch de bedoeling, neem ik aan.

Als we in de buurt van Orio komen is het gestopt met regenen … het is ondertussen kort bij 2 uur. Dat is maar goed ook want we dalen via een middeleeuwse weg (met karrensporen uit de 6^de eeuw staat op een informatiepaneel) naar Orio en het is zonder regen al een uitdaging om niet “op de doos te gaan”. Laat staan dat we dit onder een gutsende regen zouden moeten doen. Eenmaal in Orio zoeken we een terrasje waar we, genietend van een biertje, onze boterhammetjes kunnen verorberen. Onze Canadese dame is er ook aangeland en we nodigen haar dus bij ons aan tafel uit. Zo komen we allerlei te weten. Bv. dat ze van Vancouver is, dat het vandaag haar eerste stapdag is, dat ze in 2015 de Camino Frances gedaan heeft en het een autostrade vond, dat ze tot in Oviedo wil stappen en … dat een huisje in een goede wijk van Vancouver makkelijk tot 3 miljoen dollar kan kosten. We bedenken dat we Gae en Tammy eens moeten gaan bezoeken maar dat we daar tijd zullen moeten voor maken en dat is, zoals algemeen bekend, erg moeilijk voor gepensioneerden.

Na deze late middagstop stappen we verder naar Zarautz waar we met Nelly afgesproken hebben. Na een tijdje krijg ik van de GPS het signaal dat de batterijen bijna de geest gaan geven. Geen probleem, denk ik, we steken er de reserve batterijen, die ik altijd bij heb, in en klaar is Kees. Kees is echter niet zo makkelijk klaar als ik gedacht had want de reserve batterijen blijken zich sinds ik ze de laatste keer opgeladen heb weer ontladen te hebben. Daar gaat hun verkoopargument dat ze hun lading bewaren. Als ik thuis kom doe ik mijn beklag bij WayPoint en Fujitsu. Daar zijn we voor het ogenblik echter niet veel mee en ik probeer me te herinneren waar in Zarautz we met Nelly afgesproken hadden. Gelukkig weet ik nog dat de afspraak vlak bij het strand aan de andere kant van het golf terrein was. Daar aangekomen is Nelly echter niet te bespeuren. Madame Garmin in Nelly’s auto heeft namelijk een probleem met de coördinaten die Nelly ingebracht heeft. Een paar telefoontjes brengen de situatie echter onder controle en een paar minuten later zijn we op weg naar het een paar km verder gelegen Getaria waar ons hotel = een agrotourismo gelegen is. Het stuk weg tussen Zarautz en Getaria heb ik er namelijk tussenuit geknipt omdat de camino er tussen de hoofdweg van San Seb en Bilbao en de zee geprangd zit. Het zicht op de zee mag dan wel mooi zijn maar meer dan 5 km stappen onder die prangende omstandigheden na meer dan 22 km lijkt niet de beste manier om de tijd door te brengen. De ontvangst (door één van de dochters des huizes, blijkt later) in ons hotel (eens we het gevonden hebben) is hartelijk en wat meer is, we kunnen een frisse pint nuttigen om de heftigste symptomen van deshydratatie te bestrijden. De kamer is ruim (toegegeven alles is ruim ivm wat we in San Seb hadden), het bed is zacht, het zicht is mooi, … wat kan een mens nog meer wensen … buiten een lekker avondmaal? We eten met ons vieren twee zeer lekkere gegrilde ganse staartvissen in een restaurant in downtown Getaria, aangeraden door de dochter des huizes en kunnen daarna moe maar tevreden in ons bedje kruipen.