We staan op en het eerste wat ik doe is naar de lucht buiten kijken. Enigszins tot mijn verbazing maar zeker tot mijn genoegen stel ik vast dat het slechts een beetje bewolkt is. Ik loop wat in de kamer rond, neem een douche en vraag Gertrude hoe laat we met Nelly en Wilfried afgesproken hebben. Plots slaat de gezapige stemming om in een ware F1 pitlane frenzy als blijkt dat we eigenlijk al 10 minuten over tijd zijn. Dit is een mooi begin voor de eerste stapdag!! Het wordt allemaal nog een beetje erger bij het ontbijt. Het begint namelijk te regenen. Dat was natuurlijk voorspeld maar zo’n voorspelling ook daadwerkelijk zien uitkomen geeft geen goed gevoel. Gelukkig is er de patron van het hotel die komt zeggen dat de regen er maar is “pour aroser le jardin” en dat het snel zal over zijn.

We rijden in de ondertussen gutsende regen naar het vertrekpunt van onze tocht (Ermita de Santiago in Irun, een 5-tal km van ons hotel). Dit heeft echter meer voeten in de aarde dan men bij een eerste lezing zou vermoeden. Madame Garmin zegt ons namelijk dat we aan de rotonde de 2^de afslag moeten nemen. Die leidt naar een tweede rotonde waar Madame Garmin zegt dat we de 4^de afslag moeten nemen. Dit brengt ons terug naar de eerste rotonde waar Madame G ons halsstarrig weigert een andere afslag te laten nemen dan … de 2^de. Dit brengt ons terug naar de tweede rotonde waar Madame G …. De zeer aandachtige lezer heeft nu al door waar mijn gedachten zijn op dit moment. Ik zie ons inderdaad hier vannacht half verhongerd tussen de twee rotondes shuttelen met als enige hoop dat de benzine gauw op zal zijn. Gelukkig is er een kordate actie van Wilfried die bij de eerste rotonde de 1^ste afslag neemt (oorspronkelijk zeer tegen de zin van Madame G). Door deze heldhaftige daad zijn we nu snel aan ons startpunt. Santiago de Compostella, here we are … enfin “in uw richting we are” alvast.

Na een paar fotootjes onder een afdak van een gite beginnen we, met de paraplu netjes boven ons hoofd en tegen de wind (want die is er ook in niet geringe mate) te stappen. Tot aan de Ermita de Guadeloupe gaat het gezapig en op een goede weg omhoog. Na die eerste 2 km is het echter gedaan met de lol. Aan deze kapel moet men kiezen voor de variante die bovenop de heuvelketen loopt (scenic route) of voor de variante die langs de voet van de heuvelketen loopt (minder spectaculair). Wij zijn moedig en kiezen ondanks het slechte weer voor de weg die dwars op de hoogtelijnen steil de heuvel oploopt. We komen een Duitse dame tegen die besloten heeft de steile klim te laten voor wat die is = te steil … en ons ook hiervan wil overtuigen. Wij zijn echter echte (Wijn)berg(straat)bewoners die dus van geen kleintje vervaard zijn en zetten door (alhoewel ik me loop af te vragen waarom we dit doen want door de regen zullen we waarschijnlijk toch noch l.. noch r… zien. Ik krijg nog meer van die gedachten wanneer een vlucht gieren boven onze hoofden begint te cirkelen. Eerst denken we dat Wilfried het eerste slachtoffer zal zijn. Al gauw bereiken we echter consensus dat hij waarschijnlijk te taai en dus veilig is. Ik ben de jongste dus misschien wel het malst en de daarom de meest geviseerde. Maar dan denken we dat ik waarschijnlijk niet genoeg g.. heb (trouwe lezers weten dat ik hierdoor vorig jaar zelfs mijn rugzak niet degelijk kon dragen) voor hongerige gieren. Het enige overblijvende slachtoffer is dus Gertrude (want er is niemand anders op de heuvelkam). Zij lijkt er geen groot probleem van te maken maar wij laten het niet zover komen en stappen succesvol verder tot helemaal boven.

Van daar is het zicht ongelooflijk mooi … het enige probleem is dat we het niet kunnen zien. Getrude blijft echter zweren bij het weerbericht dat droog weer vanaf de middag voorspelde. En gelijk heeft ze. Rond 12 heeft er dan toch iemand de kraan van tuin irrigatie gevonden en dichtgedraaid waardoor het stopt met regenen. Rond 1:30 zijn we in Passaie / Passajes (ongeveer halverwege het parcours van de dag) en de zon komt er zelfs door. Dit is een cadeau van moeder natuur want we eten in een lekker zonnetje en in een omgeving die Wilfried aan Cinque Terre en ons aan Ticino doet denken ons boterhammetjes op.

Vanaf Passaie gaat het voor de tweede maal vandaag steil bergop (de eerste 100 m zelfs via een trap). Deze beklimming doet Wilfried eraan denken dat hij nog geen tekening gemaakt heeft en hij zet zich al snel aan het maken van een mooie schets. Dat dit een goede gelegenheid is om op adem te komen is slechts een (niet te versmaden) neveneffect. Het valt ons alle drie trouwens op hoe we in functie van het terrein een voorkeur hebben voor bergop of bergaf stappen. Als we bergop stappen vinden we naar beneden gaan beter voor de adem. Als we bergaf stappen vinden we naar boven gaan beter voor de knieën. Daarmee is nog maar eens bewezen dat een mens nooit tevreden is.

Het is de hele namiddag zeer mooi weer waardoor we vanaf de kliffen ten Oosten van San Seb (zoals San Sebastian in modieus Frans naar analogie met Val Tho genoemd wordt) een prachtig zicht op de zee en uiteindelijk op de stranden van Donostia = San Seb = San Sebastian hebben. Na iets meer dan 24 km, iets minder dan 8 uur en 968 gecumuleerde hoogtemeters komen we in het pensionnetje aan. We zetten onze valies en rugzak in de kamer en stormen de eerste beste taberna binnen. Dat hebben we zeker verdiend vinden we. Daarna nemen we een douche (we vinden dat onze omgeving dit zeker verdient) en stappen daarna gezwind naar het restaurant dat Nelly voor ons (via de Guide Michelin) gescout heeft. La Perla is een echte parel en in complete tegenstelling met gisteren. Nu is de kwaliteit van het eten erg hoog, de binneninrichting smaakvol, de bediening vlot en vriendelijk en dat alles voor een zeer schappelijke prijs.

Al met al een zeer geslaagde dag die met een zeer steile klim in zeer slecht weer begon maar die geleidelijk uitgroeide tot een groot succes op alle gebied.