Na een goede nacht (de air conditioning werkte perfekt = zoals het altijd zou moeten zijn = sloeg automatisch aan wanneer het te warm werd en af als het te koud dreigde te worden) en een vrij karig ontbijt (we zijn op deze reis eigenlijk verwend geworden qua ontbijten) vatten we de tocht naar Marrakesh aan. Zoals Laozi al wist te vertellen (en niet Confucius zoals veel mensen denken; ik heb het voor jullie, beste lezers, opgezocht) begint zelfs een tocht van 1000 miles (of wat ook de lengtemaat bij de Oude Chinezen was) met één stap. Wij zijn wel niet van plan 1000 miles te rijden maar het zou wel zo kunnen lijken want het is een klein kronkelig weggetje vandaag. We beginnen ook niet echt met één stap maar wel met een zeer kleine afstand. Onze eerste bestemming is namelijk het Huis van de Saffraan, wat verder in de hoofdstraat. 25 coöperatieven, die zo’n 1200 families uit de streek vertegenwoordigen hebben dit “huis” samen opgericht. Hierin is een klein museumke en zijn alle commerciële activiteiten ivm saffraan uit de streek ondergebracht. Onze commerciële transacties in het “huis” beperken zich tot de aankoop van 2 potjes van elk 2 g saffraandraadjes aan de prijs van 75 dhiram (= 7 Euro) per potje. Saffraan is duur, maar als men bedenkt dat men per hectare maar 4.5 kg van de kostbare draadjes met erg veel manueel gepruts kan oogsten dan valt dit nog mee. We zullen iedere keer dat we met de kleinkinderen rijstpap maken aan Taliouine en het Huis van de Saffraan denken.

Na het bezoek rijden we richting de Tich N Test pas. In de aanloop naar de pas (waar de weg nog tamelijk OK is) vraagt Matthieu zich af wat de kleine gele vruchtjes op de bomen naast de weg zijn. Het blijken Argan vruchten te zijn. Binnenin de vruchten (die een delicatesse voor geiten schijnen te zijn) zitten de pitten en van de kern van de pitten maakt men de olie die voor alles en nog wat (op salades, tegen huidaandoeningen, tegen reuma, enz) kan gebruikt worden. Nu begint de aanloop naar de bergpas stilletjesaan achter ons te liggen en vatten we de echte beklimming aan. De weg is op bepaalde plaatsen gereduceerd tot een smalle rijstrook omdat lawines de zijkant van de weg volledig kapot gemaakt hebben en er waarschijnlijk geen of bitter weinig onderhoud aan de weg gebeurt. Gelukkig is er zeer weinig verkeer op deze weg, waardoor er bijna nooit tegenliggers zijn. De natuur is echter erg mooi. De kleuren van de rotsen zijn fenomenaal met oker, rood, paars, oranje als hoofdtonen. De rotsen zijn bovendien ook op bepaalde plaatsen zeer diep uitgespoeld zodat er nog meer schakeringen van kleuren tevoorschijn getoverd worden. De vergelijking met Bryce Canyon is dan ook nooit ver weg. Jammer dat de vergezichten wat wazig zijn door de hitte of het fijn stof dat in de lucht hangt. Aan de andere kant van de 2100 m hoge pas lijken zich een paar wolken samengepakt te hebben. Gelukkig niets om ongerust over te zijn … we zullen droog blijven en dat is maar goed ook want ik zou hier niet graag rijden (of erger, gereden worden) tijdens een stortvlaag.

De hele rit verloopt vrij traag waardoor ik erin slaag niet onpasselijk te worden wat me toelaat ten volle te genieten van de omgeving. Op zo’n 30 km van Marrakesh gaan de bergen eerst over in een paar heuvels en daarna in een grote vlakte waar verschillende golf courses aangelegd zijn / worden. Appartementen en villa’s worden in sneltempo rond de golf links opgetrokken. De prijzen variëren van vrij schappelijk (naar Marokkaanse normen = 180’000 Dhiram = 18’000 Euro) tot zeer duur (alweer naar Marokkaanse normen 1’000’000 Dhiram = 100’000 Euro) voor een 2 slaapkamer appartement. Terwijl we over die prijzen zitten te filosoferen, vraagt de chauffeur plots of wij weten waar het hotel is. Geen haar op onze gecumuleerde hoofden had aan zo’n vraag gedacht. De chauffeur is ons een week geleden aan het hotel komen afhalen … dan zou men toch verwachten dat hij een week later nog steeds weet waar de afspraak was. Gertrude vindt gelukkig het adres van onze riad en ook het telefoonnummer van de eigenaar waardoor onze chauffeur toch wat verder kan. Er komen echter nog een paar passanten aan te pas vooraleer we tot op de hoek van de juiste straat geraken. Het mag dan wel de juiste straat zijn maar het is jammer genoeg niet de juiste hoek. Hierdoor moeten we beroep doen op iemand met een stootkar waarop we al onze valiezen en vele losse spullen kunnen zetten. Die rijdt met zijn kar tot aan de deur van de riad. Het hele gedoe van straathoeken en stootkarren maakt niet alle groepsleden onverdeeld gelukkig maar de lichte irritatie gaat snel over wanneer we op het geplande einde van de dag (nog een paar laatste spulletjes in de soek kopen en ergens gaan eten) kunnen overschakelen. Er wordt druk onderhandeld over de prijzen van lederen gordels, houten dromedarisjes, kleurige halssnoeren, T-shirts voor kleinkinderen, enz en als dit allemaal tot een goed einde gebracht is wordt het tijd om de innerlijke mens te versterken. We belanden terug in hetzelfde restaurant van een week geleden en ik eet, net zoals toen, een tajine gerecht op basis van lamsschenkel en tomaat, ui en kaneel. Geloof het of niet maar Mathieu neemt dit ook (ondanks zijn dure eed geen tajine meer te beroeren) en is tevreden met zijn keuze. De dames nemen kalkoenbrochttes en zijn ook tevreden met hun keuze. We zijn het allemaal eens: een glas wijn had hier prima bij gesmaakt maar het moeten het bij spuitwater houden. Na het eten zoeken we ons een weg door de mensenzee die, net zoals vorige week, de straten en pleinen vult. Marrakesh is echt een zeer levendige stad, zeker eens de zon ondergegaan is en de temperaturen erg aangenaam worden. Alleen jammer dat continu fietsers en bromfietsers zich een weg proberen te banen tussen de krioelende mensen in de smalle straatjes. De Gentse en Leuvense schepenen van mobiliteit zouden best eens hun pijlen op Marrakesh richten. Hier is nog erg veel werk op de plank.

Ondanks alles komen we ongeschonden aan het hotel, waar we nog een theetje en een Fanta drinken. We giechelen als bakvissen bij een paar straffe verhalen door Niki over Matthieu’s familie, bij “Rije, Rudy, rije” en bij een conference van Gerard Vermeersch over Avelgem en de Kwaremont (https://www.youtube.com/watch?v=UhD65KRtdQQ voor wie nog eens wil luisteren). Dat is een mooi besluit van onze voorlaatste dag in Marokko en we trekken ons tevreden terug voor een laatste nachtje.