Beste “normale” lezers, ik neem aan dat jullie de reactie van Ernst gezien hebben. Ik ken Ernst niet, heb hem niet op de distributielijst gezet en zou het zo willen houden. Ik ken de werking van Reis Mee onvoldoende om te weten hoe iemand ongewenst toegang tot de blog kan hebben maar ik zou het appreciëren indien de distributie beperkt zou blijven tot de mensen die ik toegelaten heb. Het hele opzet was alleen mensen die ik ken te betrekken en ik wil dat het zo blijft. Dit gezegd zijnde ga ik gewoon verder tenzij ik van Ernst of andere onuitgenodigden nog verdere ongewenste reacties krijg. Ik zal dan moeten zien wat ik verder kan en wil doen. Voor nu, case closed.

Gisterenavond voor de tajine met kefta kiezen was de juiste beslissing. De gehaktballetjes zaten in een lekker en kokend heet (en dus steriel) sausje. Dit kon niet gezegd worden van “de boelie” waar Matthieu voor gekozen had. Taai zijn is onder bepaalde omstandigheden een kwaliteit maar vlees in een tajine is niet één van die omstandigheden waarbij taaiheid als kwaliteit gezien wordt. Het resultaat was dat we de kefta broederlijk en zusterlijk verdeeld hebben waardoor niemand deze nacht op de rand van de hongerdood moest balanceren. Mogelijks nog belangrijker is echter dat (tot nu) nog niemand de vloek van Montesuma moeten ondergaan heeft.

Tijdens het ontbijt informeren we ons over wat we hier in de onmiddellijke omgeving van ons hotelletje kunnen doen. We weten namelijk dat de rit naar onze volgende overnachtingsplaats een 4 à 5 uur zal duren en dat we dus nog wat speling hebben. Het blijkt dat Amezrou een ksar (= dorp of wijk bestaande uit een aantal kasbah’s) heeft die dateert van de 11^de eeuw. Die ksar vinden is voor onze chauffeur niet zo eenvoudig, maar gelukkig springt iemand in de bres. Met een (voor Marokko) geringe graad aan winstbejag als motivatie leidt hij ons rond in de wirwar van steegjes en toont hij ons de synagoge. Het is opvallend dat quasi overal ksars uit een moslim en een Joods gedeelte bestaan hebben. De Joodse component is meestal rond de creatie van Israël weggevallen maar de Joodse mensen die hier gewoond hebben (of hun nazaten) lijken regelmatig terug te keren om hun roots terug te bezoeken en om de graven van hun voorvaderen te bezoeken.

Na de ksar van Amerzou zouden we een museum bezoeken, maar de chauffeur vindt het niet en niemand lijkt goed te weten waar we naar op zoek zijn. Dus wordt deze etappe overgeslagen en we rijden richting noorden de Vallei van de Draa weer uit. Nu beginnen we te begrijpen waarom we gisteren niet geimpressioneerd waren door de “schoonheid van de Draa Vallei”. De weg die we gisteren namen loopt langs de andere kant van de rivier waar geen ksars staan. Nu rijden we langs de juiste kant waar de ene ksar de andere opvolgt. Het zijn hier soms echte versterkte burchten die opgetrokken werden om rovers (Nomaden) buiten te houden. De bewoners van de Draa vallei hebben namelijk het geluk dat ze hier vruchtbare grond en voldoende water hebben waardoor ze, door hard werk weliswaar, een zekere staat van welstand konden verwerven. Rovers vonden dat op zich al een goede reden voor een herdistributie van deze welstand en solidariteit met de minder bedeelden. De bewoners van de kasbah’s hadden het zo niet begrepen … vandaar de conflicten, de verdedigingsmuren, de verborgen schatten, enz.. Eigenlijk is dit het verhaal van iedere samenleving en van alle tijden, alleen zijn de namen wat veranderd. Verdedigingsmuren noemt men nu fiscale adviseurs, rovers noemt men nu belastingcontroleurs, verborgen schatten noemt men nu belastingparadijzen, enz..

We stoppen voor een bezoek aan de wellicht meest spectaculaire ksar … die van Tamnougalt, gebouwd tussen de 16 en de 18 eeuw. Een gids is hier verplicht, omdat de ksar privé eigendom (???) is en het geld voor de ingang besteed wordt aan de restauratie van de kasbah’s … en als ge dit niet gelooft maakt men ons wel iets anders wijs. We willen ook een hapje eten in het hotel naast de ksar (maar jammer genoeg is de keuken alleen ’s avonds open ) en een tapje drinken (maar jammer genoeg is er niets van de “tap” beschikbaar en moeten we het stellen met water, Cola en thee) waardoor we voor het hapje naar het volgende stadje (Agdz) moeten uitwijken. We worden wel collectief steeds maar avontuurlijker (ieder vertrekt natuurlijk van een andere basis). Zo beperkt Niki zich tot een soepje, Matthieu tot een kippenbrochette maar hij laat al de groenten op zijn bord voor wat ze zijn (= gevaarlijk), Gertrude tot een kippenbrochette, maar zij eet de ratatouille op en laat alleen de rauwkost achter en ik eet alles met uitzondering van het beetje kervel op de kefta op.

Op weg naar onze eindbestemming van vandaag rijden we door een zeer woest gebied dat me plots aan de natuur in de film met Brad Pitt “Babel” doet denken. Ik herinner me dat één van onze gidsen ons gezegd heeft dat Babel in Marokko opgenomen werd. De scenes waarin het jongetje op het toeristenbusje schiet, waarin de Amerikaanse toeriste in een schamel dorpje verzorgd wordt en waarin de politie op aandringen van de Amerikaanse gezand de vader met zijn twee zonen als terroristen oppakt komen weer zeer levendig bij mij op. Verdere informatie moet ge maar eens op http://www.imdb.com/title/tt0449467/ zoeken. Ik kan de film aanraden.

Uiteindelijk komen we in Taliouline (de hoofdstad van de saffraan) uit. Het bezoeken van saffraan ateliers / winkeltjes houden we voor morgen en maar goed ook want er blijkt iets misgelopen te zijn met de reserveringen. Het hotelletje zit barstensvol vandaag en we kunnen maar met moeite (en dank zij de gepaste doortastendheid van Niki) twee kamers met air conditioning vastkrijgen. Na de gebruikelijke thee / Cola is het tijd voor een douche en het avondmaal dat iedereen (op uitzondering van Matthieu) goed smaakt. Het lijkt erop dat Matthieu het zowat gehad heeft met de tajine van kip met groenten. Biefstuk met friet of iets van dat kaliber begint zich op te dringen, maar eerst gaan we nog een rustige nacht, een rit via kronkelwegen naar Marrakesh en een dag in Marrakesh tegemoet. Ik wens al mijn lezers alvast een goede nacht (Ernst wens ik wat denkwerk. Voor een gelukkige jeugd is het wellicht te laat).