Omdat jullie gisteren een dubbele portie blog te verwerken kregen, is het vandaag niet meer dan passend dat ik jullie eens een light versie aanbied. Ik begrijp wel dat er aan ieder's verdraagzaamheid grenzen zijn ... en bovendien is er vandaag niet zo heel veel spectaculairs gebeurd. Ik zou natuurlijk de kroniek van onze slaapkwaliteit kunnen verderzetten, ik zou de aankoop door Niki & Matthieu van een tapijtje in geuren en kleuren kunnen beschrijven. Ik ga dat echter niet doen, ook al omdat het tapijtje duidelijk niet de juiste kleur heeft …. toch niet voor een Buffalo fan ook al houdt die dit seizoen best zijn bek in zijn pluimen en zeker als iemand zich geroepen voelt om een paars tapijtje te kopen.

Na de aankoop (zonder enige ruimte voor prijsnegotiatie) van het tapijtje vatten we de tocht naar Amezrou aan. Amezrou ligt net voorbij Zagora in de Draa Vallei. Die vallei wordt in de boekjes als zeer mooi omschreven en de mijnheer van de Michelin kaart heeft er dan ook een groen streepje naast getekend. Het eerste deel van de weg levert weinig spektakel op. “Le desert noir” biedt landschappen die variëren van uiterst dor (= hier en daar een half dode struik of boom) tot totaal niets anders dan zwarte steentjes / stenen (die deze keer niet van dromedarische oorsprong zijn). Plots kan er een stukje groene oase opduiken met tussen de palmbomen hier en daar een paar huisjes.

Rond de middag stoppen we in een klein stadje. We willen eigenlijk een paar kleine banaantjes kopen maar de stad blijkt de hoofdstad van de reuzewatermeloenen te zijn. Op zo’n plek kleine banaantjes vinden is onbegonnen werk en we leggen ons derhalve bij de situatie neer. We stoppen aan een mooi terrasje en bestellen Coca en spuitwater (omdat ze geen Westvleteren noch Orval hebben) en wat lekker eten (Berber omelet en vlees brochette). Ons terrasje is eigenlijk een eerste rangstribune om het af en aan rijden van vrachtwagens volgestouwd met reuzewatermeloenen te bekijken. Quo vadis, Citrullus Lanatus??? roep ik tegen de vrachtwagenchauffeurs. Die doen echter alsof ze mij niet verstaan. Nu weet ik hoe de burgemeester van Antwerpen zich dikwijls moet voelen … maar die zoekt het zelf, wat in mijn geval niet kan gezegd worden, want Marokko is toch ooit deel van het Romeinse Rijk geweest … net als Merelbeke ... en Antwerpen (al zij het minder intensief dan Merelbeke).

Na het eten (en zonder te weten te komen waar al die reuzewatermeloenen naartoe gaan want de vrachtwagenchauffeurs blijven halsstarrig weigeren) zetten we onze tocht verder want het is nog ver volgens onze navigatoren op de achterbank. Minder dan één uur later staan we echter voor de voordeur van La Petite Kasbah. De Draa Vallei is aan ons voorbij geschoten zonder dat we er de schoonheid van kunnen ontdekken hebben … misschien lukt ons dat morgen beter want om de weg naar Marrakesh verder te zetten moeten we een eindje op dezelfde weg terug. Door deze sneller dan verwachte afwikkeling zitten we nu plots met te veel tijd. Dat is echter geen probleem want de man van ons hotel zegt dat we een aantal interessante zaken (mausoleum, ondergrondse kasbah en Koranbibliotheek) in een stadje 18 km verder kunnen bezoeken. Het duurt maar de tijd van één thee (per persoon) om tot het besluit te komen dat dit een goed idee is. De chauffeur wordt opgetrommeld en we bezoeken de bezienswaardigheden van Tamegrout onder de leiding van “smalpoepke” die ons als bij wonder maar zeer deskundig door een wirwar van “ondergrondse” (en daarom koele) straatjes tot aan een keramiek workshop leidt. De mens kan het ook niet beteren dat er maar 7 families (= 4000 mensen) in de kasbah wonen en dat iedere familie gespecialiseerd is in één beroep (smid, metser, pottenbakker, enz.). We kunnen ons dus nog gelukkig prijzen dat hij ons bij de pottenbakker brengt. Om dat geluk te vieren, kopen Niki & Matthieu een paar potjes, schaaltjes en … tajinekes. Men weet maar nooit dat plots abstinentieverschijnselen zouden kunnen opduiken.

Na het bezoek aan de bibliotheek met talloze manuscripten (die ons doen denken aan onze middeleeuwse boeken met miniaturen en anderen waarschijnlijk doen denken aan de bibliotheek van Timboektoe die recent in het nieuws kwam omwille van de vernietiging door jihadi’s) keren we terug naar La Petite Kasbah voor een frisse douche (want het is de hele dag erg warm (bijna 40° C) geweest) en een lekkere … tajine (ik neem eens kefta = gehakt om niet altijd kip of boelie (ook gekend als bouillie) te krijgen).