Het slapen kon iets beter geweest zijn. We lagen dan wel voldoende ver van de weg en hadden daar dus geen last van maar er waren genoeg andere elementen die een goede slaap in de weg stonden: een lokale ezel die ons uitbundig een goede nacht bleef balken, honden die maar uitbundig bleven blaffen, de muezzin die ons uitbundig tot het avondgebed en een paar uur later tot het ochtendgebed opriep, de haan die ons uitbundig wist te melden dat het eerste daglicht verschenen was en, last but not least, de marsmannetjes die weliswaar het harde bed uit Marrakesh weggenomen hadden maar het hier gedeponeerd hadden.

Allemaal redenen om voor de wekker zijn werk kon doen al uit het bed te zijn. Dit stelde wel me in staat voor de anderen naar de keuken te gaan om te vragen of ze ter gelegenheid van Niki’s verjaardag een kaarsje op haar ontbijt wilden zetten. De mensen van de keuken deden echter meer dan dat: rozenblaadjes werden op tafel gestrooid, een taartje met Niki’s naam en kaarsjes werd opgediend en de bediening zong de Arabische versie van Happy Birthday. Op die manier was Matthieu’s vel gered, hielden we de goede sfeer in de groep en, wie weet, kon Niki ervan overtuigd worden vanavond een fles champagne te laten knallen. Ik vrees echter, op basis van onze Marokkaanse ervaringen tot nu, dat het bij een stevig geschudde fles spuitwater zal blijven. InshAllah, om het stopwoordje van de immer lachende patron van het etablissement te gebruiken.

InshAllah is ons trouwens gunstig gestemd want de gids waar de immer lachende het gisteren over had is gevonden en we trekken dus via een palmeraie (= een verzameling palmbomen in een oase) te voet naar de iets verder gelegen kasbah. Onderweg leren we allerlei wetenswaardigheden. Dat er in de oase nu een dertigtal families van allerlei nationaliteiten (Spanjaarden, Zwitsers, Engelsen en zelfs een Belg) wonen b.v. alhoewel wonen waarschijnlijk niet al te letterlijk moet genomen worden. Ze hebben een kasbah gekocht en gerenoveerd en komen er een paar keer per jaar een paar dagen / weken in verblijven. Een andere wetenswaardigheid is hoe men aan mannelijke afstammelingen komt. Het is voldoende dat het stuifmeel van een mannelijke dadelpalm (te herkennen door de witte bloemetjes voor het geval er lezers willen experimenteren) in melk gesuspendeerd wordt en dat zowel de echtgenote als de echtgenoot er twee glazen van drinken vooraleer de liefde te bedrijven om de spreekwoordelijke Kees klaar te hebben. Het einde van de wandeling is een bezoek aan de grote kasbah waaraan nu ook een hotel verbonden is. De prijzen in het hotel zijn naar Marokkaanse normen exorbitant maar naar Europese normen best te pruimen. Na het bezoek stappen we in onze 9-zitter (ik heb bij een nauwkeurige telling een extra stoel ontdekt) om naar het Rozenfestival door te rijden. Niki koopt een paar van rozen afgeleide producten in één van de vele winkeltjes / fabriekjes en we lopen door een paar straten en pleinen vol met festivalgangers. Na een half uurtje houden we het voor bekeken en proberen de stad te verlaten om de weg naar de Dades Vallei verder te zetten. Dat is echter zonder de politie en de festivalgangers / marktbezoekers gerekend. De politie verbiedt ons de normale weg te volgen omdat er verder een markt is en doet ons hierdoor recht door het midden van de markt rijden. Op bepaalde momenten lijkt er geen doorkomen aan. Matthieu vindt dat we net op Houtem-markt (geïnteresseerden kunnen zich verder verdiepen in de materie op https://nl.wikipedia.org/wiki/Houtem_Jaarmarkt ) aanbeland zijn. Merelbeke is te ver van St Lievens - Houtem om voor mij duidelijk te maken wat dat is maar het betekent in ieder geval dat we meer dan een half uur tussen de kraampjes en de winkelende mensen moeten laveren. Uiteindelijk geraken we zonder schade aan de auto, de kraampjes of omstaanders en zonder noemenswaardige discussies met de marktbezoekers of de politie op de weg die we moeten hebben om naar de Dades vallei te rijden. We verlaten het rozenfestivalstadje echter niet zonder naar een demonstratie van paardrijkunst te kijken. Een aantal families hebben elk een 10-tal ruiters en paarden mooi uitgedost en stormen op een signaal in volle snelheid een 100-tal meter verder. Het stof dat hierbij ontstaat is indrukwekkend net zoals het schot dat ze op één of andere manier gecoördineerd afvuren bij het einde van de sprint.

Daarna gaat het naar de Dades Vallei. Mooie panorama’s en bizarre rotsformaties zijn onze beloning voor de talloze bochten die we moeten maken om tot het einde van het berijdbare deel van de weg in de kloof te geraken.

Na de Dades kloof is de Todra kloof aan de beurt. Om daar te geraken moeten we de Dades kloof weer uitrijden om, 50 km verder, naar de ingang van de Todra kloof te rijden. Om korter van de ene naar de andere kloof te rijden moet men met een 4 x 4 op weg zijn omdat de weg maar “une piste” is … en we willen InshAllah niet al te veel op de proef stellen.

De Todra kloof is ondanks de nabijheid van de andere kloof heel anders van uitzicht. Beiden hebben zonder twijfel hun plaats in een tocht door het Zuiden van Marokko. We doen aan het einde van het berijdbare stuk weg een klein wandelingetje maar houden het snel voor bekeken omdat het pad erg onduidelijk is en we toch onvoldoende tijd hebben om iets significants te bereiken.

Na de Todra vallei keren we weer naar Tinehir waar we de nacht doorbrengen. Daar wacht ons een grote verrassing. Geloof het of niet maar Hotel Tomboktoe (gerund door een Spanjaard die veel in Mauretanie en Mali gereisd heeft …. vandaar de naam en vandaar de talloze maskers, standbeelden en andere Afrikaanse decoraties. Jef, ge had hier moeten zijn alhoewel ik geen hoofdsteunen gezien heb) heeft bier en wijn op de lijst staan. Heeft Niki efkes geluk dat ze niet een hele avond met een fles spuitwater zal moeten staan schudden!!!! Wij delen natuurlijk allemaal in haar geluk.

Na de vrolijke aperitief en de snelle douche genieten we van een lekker etentje. De wijn heeft, buiten de weliswaar enorme verdienste alcohol te bevatten, niet erg veel bijkomende kwaliteiten maar we besluiten dat we ooit al slechter gedronken hebben … en bovendien ondersteunen we met onze actie het BNP van Marokko waarvoor Mohammed VI ons eeuwig dankbaar zal zijn … hopen we.

Na het drinkgelag is het tijd om de bedstede te vervoegen, mijn verslag te schrijven en op Stadion Zulte Waregem KV Oostende te zien verslaan. Morgen zal ik niet kunnen zien hoe de Gantoise Charleroi verslaat want ik denk dat de WiFi in de woestijn niet fantastisch zal zijn. Allée, de Buffalo’s.