Zeer goed geslapen … ik denk tot 6 uur of zo. Ik kon het niet goed zien op mijn uurwerk en was te lui om op mijn GSM te kijken. Alles zat natuurlijk mee: het debetkaartmysterie van onze wisseltransactie op de luchthaven was opgelost, de autochtonen waren stil (of waren deze keer vroeg gaan slapen) en de marsmannetjes hadden mijn matras vervangen door een veel zachtere versie.

Vandaag gaat de tocht via Ouarzazate naar Skoura. Onze chauffeur voor de volgende dagen, Mustafa, is met zijn Ford 8-zitter een half uur te vroeg op de afspraak wat geen probleem vormt aangezien we toch al klaar zijn. We nemen afscheid van onze Italiaanse riadhouder en begeven ons op weg met Mustafa. Hij spreekt een heel klein beetje Frans waardoor we kunnen communiceren … maar niet heel vlot (en dat ligt niet aan het niveau van onze kennis van het Frans).

Al vrij snel komen we in de bergen ten Zuid Oosten van Marrakesh (de Tich-N-Tichka Pass) en dit blijft niet zonder gevolgen. De wegen worden smaller (met toch heel wat verkeer van vrachtwagens), we geraken trager vooruit (maar we hebben tijd), we krijgen mooie vergezichten voorgeschoteld, er waait een stevige en toch tamelijk frisse wind bij het occasioneel nemen van een kiekje (zeker op de hoogste punt van de dag op 2460 m) en … ik word bij iedere bocht misselijker en misselijker (ondanks het vriendelijke aanbod van mijn medereizigers om me vooraan te laten zitten).

Bij onze eerste echte stop van de dag (= de Ksar van Ait Ben Haddou) is het al bijna 1:30. We drinken wat en eten wat fruit en cake en ontbijtkoek van deze morgen (ik besluit mijn maag zo leeg mogelijk te houden en mij te beperken tot een Mentoske) en trekken dan over het riviertje de Ksar ( = een agglomeraat van Kasbah’s = een fort of fortje = versterkte woning) binnen. Deze Ksar is het decor geweest van een aantal beroemde films zoals Lawrence of Arabia, Asterix & Obelix: mission Cléopatra, Diamond of the Nile, Gladiator, Jesus of Nazareth, enz. We klimmen tot helemaal bovenaan de heuvel waarop het grootste fort gebouwd is. Het zicht van daar maakt de inspanning de moeite.

Nadien gaat de rit verder naar Ouarzazate, de hoofdstad van de Marokkaanse filmindustrie. De moderne stad heeft weinig meer dan enkele gevels van filmsets te bieden. Die slaan we over maar we bezoeken wel de oude stad = kasbah van Taourirt (niet het paleis zelf maar de wijk naast het paleis). Een bijna officiële gids brengt ons door het Berberse, Arabische en Joodse gedeelte van de wijk. Het krioelt er van allerlei winkeltjes waar we als per toeval voorbij gegidst worden en van figuranten die op een of andere filmset meegespeeld hebben (en dit aan de hand van foto’s kunnen en willen bewijzen). Onze gids was ook een figurant niet langer dan 2 weken geleden bij Prison Break.

Vandaar gaat de weg een 30-tal km verder tot Skoura waar ons hotel is. We zijn de enige gasten en krijgen dus een erg gepersonaliseerde ontvangst door de immer lachende manager van Kasbah Ait Benhada. We krijgen een welkomsdrakje (= thee), we mogen zelf onze kamer kiezen en we mogen ook onze wensen voor het avondeten kenbaar maken. We kiezen allemaal voor een omeletje ipv een salade omdat we schrik hebben dat Montezuma naar Marokko geïmmigreerd is.

We hebben ook gevraagd of we een beetje vroeger konden eten dan gebruikelijk omdat we allemaal (ik vooral) toch wat honger hebben. Hierdoor is er niet voldoende tijd voor een frisse duik in het nochtans uitnodigende zwembad … maar ja, men kan niet alles hebben: een welkomsdrankje, een babbel met de lachende patron, vroeger eten en toch nog een duik.

Om half acht schuiven we de voetjes onder tafel en krijgen al direct een omelet en de salade voorgeschoteld. De keuken had namelijk al de moeite gedaan een zeer kunstig bord met allerlei groenten te componeren voor wij hen vertelden dat we liever geen risico’s met Montezuma namen. Willen we de boze blikken uit de keuken vermijden dan kunnen we niets anders doen dan onze goede wil tonen door de veiligste groenten (geschilde of gekookte groenten) van tussen de minder veilige (gewassen, ongeschilde en/of rauwe) groenten te vissen. Na het dubbel voorgerecht krijgen we dan nog een reuze tajine van kip met gekonfijte citroen, ui, tomaat en rozijntjes voorgeschoteld. Het is zeer lekker en genoeg om het karige middagmaal meer dan genoeg te compenseren.

Bij het dessert van watermeloen (met smaak) en honingmeloen (denk ik) krijgen we van de nog immer lachende patron nog een Berberse whiskey zero degrées (= weer thee) en wat goede raad voor de volgende dag. InshAllah zal hij om 8:30 een gids (??) opgetrommeld hebben die ons voor 50 Dhirams per persoon door de palmeraie naar een nabijgelegen kasbah zal leiden. Daar kan onze chauffeur ons dan met de valiezen verwelkomen en vandaar gaan we dan onze weg voortzetten.

De immer lachende geeft ons ook nog mee dat in de Rozenvallei, waar we morgen doorrijden, net het rozenfestival begint en dat men met een gewone auto (zoals de onze) niet van de Dades naar de Todra vallei kan rijden (wat het snode plan was). We stellen samen met de immer lachende een routeplan voor morgen op en vragen of hij dit in het Arabisch aan de chauffeur wil uitleggen. We vrezen dat het niet goed komt als we dit in ons gebrekkig Frans aan de chauffeur moeten diets maken. Met dit plan in onze achterzak trekken we ons strategisch terug (want het personeel wil dit ook doen) wat mij de gelegenheid geeft het verslag van de dag te schrijven.

Al met al een zeer geslaagde dag. Ik hoop dat jullie dag, mijn beste lezers, minstens even goed was als de onze.