Het begon allemaal lang geleden (bijna 2 jaar geleden?) met een babbel op een zonnig terrasje in Zuid Spanje onder het drinken van een glas wijn. Niki en Matthieu waren op bezoek (of waren wij bij hen op bezoek??) en we bedachten dat Marokko maar juist aan de overkant van de plas lag. Misschien zo dicht dat het aan onze kleinkinderen niet uit te leggen was dat we er nog niet geweest waren. Om de laatdunkende blikken van de kroost van onze kroost te vermijden besloten we de daad bij het woord te voegen en een bezoek aan onze overburen te organiseren. Zoals zo dikwijls het geval is, dreigde dit besluit te verwateren tot wat gebabbel over pot en pint. Er waren namelijk nogal wat bedenkingen: was het daar wel veilig? Is Tangiers en Casablanca wel de moeite? Is een paar dagen wel de moeite als men dan toch de oversteek doet? Bezoeken we dan niet beter meer bezienswaardige zaken? Kan men dan niet beter vanuit België vertrekken dan over te steken vanuit Spanje en ver van de bezienswaardigheden aan te komen?

Al deze bedenkingen concretiseerden zich pas op het moment dat Niki de vriendin van een vriendin benaderde. Die kon op basis van haar grote kennis van en ervaring in het land een droomreis voor ons in mekaar steken.

En zo zijn we gradueel aanbeland waar we nu zijn = bij de vraag van Gertrude of ik niet van plan was een blog te maken. Plots drong het tot me door dat we overmorgen vertrekken en dat ik eigenlijk nog niets gedaan heb voor die reis. Dat de valiezen nog niet gepakt zijn is niet ongebruikelijk maar dat ik nog niets gelezen heb over onze reisbestemming, dat ik nog maar één (en dan nog een piepklein) Excelleke gemaakt heb, dat ik zelfs nog niet goed weet hoe ik mijn nieuw fototoestel moet gebruiken ... dat stemt tot nadenken. Dit nadenken leidt dan onvermijdelijk tot de conclusie dat de reden voor de gebrekkige voorbereiding ligt bij het feit dat deze reis volledig in mekaar gestoken is door iemand met kennis der zaken (en dat ik dus niets moest doen) en bij het alsmaar drukker wordende leven van de gepensioneerde (of is het dat die bewuste gepensioneerde alsmaar trager en trager wordt?)

Enfin, dit alles om te zeggen dat we overmorgen de pijp uit zijn en dat (als ik niet lijdt onder een writer’s block) uw Inbox traditiegetrouw weer gedurende een aantal dagen gaat geteisterd worden door mijn geschrijf.

Lectori salutem zou de een of andere Antwerpse politieker (de naam ontglipt me) zeggen.