Gertrude’s kousenplan heeft gewerkt. De Leukoplast en Compeed die haar voeten tot nu samengehouden hebben zijn er nog steeds en ze kan zelfs haar, niet stinkende, “nachtkousen” wisselen voor “dagkousen” met het gemengde aroma van Munster en Herve. Bij mij zit er bovendien een toets van Bleu d’Auvergne bij.

Niet alleen de geuren zijn gemengd. Ook onze gevoelens zijn dat. Er zijn redenen te over om blij te zijn dat het vandaag de laatste etappe is. Anderzijds zijn er echter ook zeer veel redenen om spijt te hebben dat het gedaan is. Al die redenen pro en contra ga ik niet in cyberspace lanceren, want dan hebben we echt niets meer te vertellen als we mekaar in levende lijve zien.

Gemengde gevoelens of niet, we vertrekken en doen dat onder een laag wolkendek dat zo blijft voor het grootste deel van de dag. De zon komt er maar een paar minuutjes op de hele dag door. We zijn in Espeyrac wanneer dit gebeurt en Gertrude staat in aanslag om een foto met Sony International Photography Award allures te nemen. Jammer genoeg voor de award komt net op dat moment een groepje Noren, die we al een paar keer eerder ontmoet hebben, om het hoekje. Die beginnen een gesprek en als het gesprek op beleefde manier beëindigd is, is de zon al weer piepedada.

In Espeyrac realiseren we ons dat het vandaag de dag van het Europese patrimonium is, waardoor we zowel in Espeyrac als later in Senergues een uitleg van vrijwilligers krijgen. Dit nemen we er in dank bij, want we nemen onze nieuwe leuze over “regarder autour de soi même” ernstig. In Senergues is het zelfs het bijna volledige gemeentebestuur (burgemeester en een schepen) dat ons een uitleg geeft over de kerk, de glasramen, de strijd tussen de katholieken en de Calvinisten, de onteigeningen door Napoleon, enz.

Allemaal erg interessant, maar nu moeten we met al deze wetenschap (en een paar foldertjes die we uit beleefdheid niet durven weigeren) in onze achterzak verder stappen. Gelukkig is de algemene teneur van deze etappe bergafwaarts en dus krijgen we reeds na een zestal uren Conques in zicht.

De eerste indruk is zeer positief. Alle huisjes van het dorpje / stadje zijn uniform qua stijl en lijken allemaal te dateren van minstens een paar honderd jaar geleden. De Abbatiale (kerk van het klooster) zit schitterend verweven in het stadje en is indrukwekkend (zowel van buiten als binnenin). Men kan minuten / uren naar het timpaan boven de hoofdingang kijken, maar dat doen we niet, want het begint wat te miezeren. De binnenkant is minstens even indrukwekkend … zeker omdat we er net zijn als de vespers aan de gang zijn. Weer een mooi moment om te “regarder autour de soi même”. Ik heb nog nooit zo’n Gotisch aandoende Romaanse kerk gezien. De gewelven zijn zeer hoog en de kolommen elegant voor een gebouw dat in de 12de eeuw voltooid werd. Een man vertelt ons dat alleen Cluny en de Aya Sophia in die tijd groter waren dan Conques.

Er is echter ook een minder positieve kant aan Conques en dat is de drukte. Alle huisjes zijn ofwel winkeltje, bar, restaurant, auberge of chambre d’hôte. In tegenstelling tot de vele dorpjes die we onderweg gezien hebben, lopen hier veel dagjesmensen rond die hun auto op de parking aan de ingang van Conques staan hebben en die, omdat zij niet moe zijn door de tocht, niet dezelfde ingetogenheid hebben als wij (en al de mensen die we onderweg ontmoet hebben).

Na het avondeten gaan we nog eens naar de kerk. Een monnik doet er iedere avond vanaf 9 uur een uitleg over het timpaan. Na die uitleg speelt hij vanaf 9:30 tot 10u op het grote orgel van de kerk. Het zijn allemaal eigen bewerkingen / variaties op moderne muziek eindigend met “ The House of the Rising Sun”. Zelfs na lang en diep nadenken kan ik me geen gelegenheid inbeelden waarop ik een lied over het leven in een bordeel gehoord heb in een kerk. Misschien is de spirit van de bedevaart naar Compostella het leven in al zijn aspecten. Ik weet het niet en zal het misschien nooit weten of misschien zal ik het te weten komen na een ander stuk van de Chemin / Camino. We zien wel.