De nacht is niet fantastisch. We slapen beiden niet goed. Gertrude wijdt het aan het feit dat ze te veel en te laat gegeten heeft. Ik wil het daar niet aan wijten omdat ik denk dat dit wijst op de oude dag. Ik wijd het liever aan mijn engelbewaarder die me tot 2:30 zit te zeggen dat ik vergeten ben de batterijen van de GPS op te laden. Zoiets vergeten heeft natuurlijk niets te maken met de oude dag.

Door het feit dat we slecht slapen horen we dat het praktisch zonder ophouden regent … en door aan de regen te denken kunnen we nog moeilijker in slaap vallen. Gebaseerd op MeteoFrance hebben we gisteren al besloten slechts rond 9 uur te vertrekken om op die manier de meeste regen te vermijden. Hierdoor mogen we toch een beetje slapen. Het plan lijkt bovendien fantastisch te werken want tijdens het ontbijt regent het nog maar de regen houdt op wanneer we, gepakt en gezakt, de weg op gaan.

We stappen eerst naar Nasbinals (maar deze keer, zoals het moet, langs de GR65) waar we niet veel tijd spenderen aan een bezoek, aangezien we dit gisteren al gedaan hebben. Na Nasbinals gaat het gradueel omhoog naar Aubrac, het hoogste punt van de hele tocht. Het landschap is zeer mooi (zeker wanner zo nu en dan wat blauwe vlekken in de lucht vrschijnen) maar het leven (van de weinige mensen die hier wonen) moet zeer hard zijn om dan nog niet van de winter te spreken.

Na een erg progressieve klim komen we in Aubrac. Daar was in de goede oude tijd een domerie. Dit is een gemeenschap van monniken, nonnen en priesters onder de leiding van een dominus (vandaar de naam). De gemeenschap hielden mekaar gezelschap en zorgden voor de pelgrims. Ze kregen eten, ze (en hun kleren) werden gewassen en ze werden verzorgd als ze ziek waren. Nu is dat allemaal een beetje anders, want de domerie staat er nog maar haar bevolking is er niet meer. We moeten dus onze boterhammekes meebrengen om ze op een bankje te verorberen. Het alternatief is in een restaurant binnen te stappen maar dat doen we niet omdat we vrezen dat dit de stapmotivatie niet ten goede komt. We laten ons ook niet wassen maar stellen de totaal autonome douche tot vanavond. De hedendaagse verzorging bestaat erin dat ik Gertrude’s voeten vol Compeed kleef. Dat konden de nonnekes niet zo goed als mij … omdat in de Middeleeuwen nog geen Compeed bestond.

Na de boterhammekes zetten we de afdaling in (van een kleine 1400 m naar een dikke 800 m) via paadjes die vol liggen met losse keien. Gelukkig is het weer gedurende de dag steeds beter geworden en liggen de keien er dus droog bij. Dit is erg nuttig, want men kan zelfs bij droog weer al gemakkelijk op zijn bek gaan op zo’n ondergrond.

We arriveren rond 2:30 in St Chely waar we ons duurverdiende pint nuttigen op het terrasje in de zon. Vanavond hebben we afgesproken met een groepje van 4 andere stappers die we reeds de eerste dag ontmoetten en die gisterenavond ook in hetzelfde hotelletje waren. Het eten is lekker, de wijn valt zeer goed mee, het gezelschap is goed en … als we op onze kamer komen zie ik dat de Gantoise 0 - 1 voor staat tegen Braga. Wat moet een mens meer hebben? Dat Braga nog scoort en dat de Buffalo’s dat verschillende keren vergeten te doen is een beetje een domper op de vreugde maar belet ons niet goed te slapen (Gertrude wacht zelfs niet tot de eerste helft gedaan is om eraan te beginnen).