Slapen is toch iets fantastisch en lang slapen (soms) nog fantastischer. Vandaag mogen we, dank zij ons plan met de bus, tot 7:30 slapen. Dat komt goed van pas want gisteren waren we alle twee goed moe. Deze morgen zijn we echter hersteld en opnieuw klaar voor het stappen … had het niet geweest van de weergoden die er een serieuze stok voor gestoken hebben. Het is vannacht beginnen regenen en het ziet er niet naar uit alsof het snel gaat ophouden … toch niet langer dan 5 minuten per keer. Dit was allemaal voorspeld en het is net daarom dat we een plaatsje in de Compostell’Bus gereserveerd hebben. We zijn duidelijk niet de enigen die dit bedacht hadden, want aan de Mairie van Aumont - Aubrac waar het busje een stop heeft, staan een twintigtal “stappers” te wachten. Minder dan een half uur na ons vertrek in Aumont - Aubrac komen we in Nasbinals aan. Nasbinals is echter verder op de weg naar Santiago (ik geef toe dat dit een stevige extrapolatie is) dan Montgros en dus moeten we een eindje terugstappen naar ons hotelletje “La Maison de Rosalie” in Montgros.

Vooraleer we daaraan beginnen, lopen we eerst nog eens bij het toerist informatiecentrum van Nasbinals binnen. Men weet maar nooit dat er iets speciaals gaande zou zijn. Buiten een bezoek aan een tentoonstelling van zeer mooie foto’s van de natuur in de Aubrac en een bezoek aan de kerk (Romaans van de 14 de eeuw … voor het geval dat er nog mensen aan twijfelen) kan men ons niet veel aanraden. De wandeling naar een waterval in de buurt trekt ons niet aan … een doordenkertje.

We openen dus onze paraplu' s , trekken onze hoedjes tot over onze oren want het waait stevig en zoeken de welgekende rood en witte streepjes. Ik heb dit tochtje niet in de GPS zitten, want wie had gedacht dat we in de omgekeerde richting gingen stappen? Maar de GPS geeft wel aan waar we zijn dus zouden we OK moeten zijn. Na een tijdje stappen zijn we nog altijd op een pad met GR markering, zie ik nog altijd ons pad op de GPS maar zie ik Montgros niet meer. Het begint me te dagen dat we mogelijks op een verkeerde GR zitten. Een blik op de papieren kaart die we ook mee hebben is voldoende om mijn vrees bevestigd te zien. Nu we dat weten kunnen we een alternatieve route naar Montgros uitstippelen. Eerst gaat dit nog goed omdat we al snel op asfalt belanden maar het gaat mis vanaf het moment dat we een short cut naar Montgros inslaan. Het eerste stuk weg is totaal overgroeid met hoog gras waardoor onze onderste helft drijfnat wordt. Het tweede stuk is bovendien verschillende keren met prikkeldraad afgezet. Er over en / of onder kruipen maakt Gertrude niet vrolijk … misschien een tweede doordenkertje? Ik kan dan wel honderd keer aan Gertrude zeggen dat ik die prikkeldraad niet kon zien op mijn GPS. Het spaart mij haar gramschap niet. Uiteindelijk geraken we rond 12 uur zonder kleerscheuren (maar wel met een paar schrammen) tot aan de deur van ons hotelletje. Aan de deur hangt echter, tot onze grote teleurstelling, dat het tot 2 uur gesloten is. Gelukkig is de deur los waardoor we toch binnen kunnen om te schuilen en op te warmen. Dat is goed voor de atmosfeer in ons wandelgezelschap(je). Wanneer, om 2 uur, beweging in de keuken komt, we de sleutel van onze mooie kamer krijgen en we bovendien een stevige vlees- en kaasschotel met brood en een fles wijn voor de neus krijgen, zijn al onze zorgen voorbij. We kijken zelfs al wat we vanavond te eten krijgen (preisoep met curry, rundsworst met courgettenpuree, assortiment kaas en kaastaart met citroen als afsluiter … alweer voor 19 Euro).

Nu nog hopen dat het morgen (veel) beter weer is dan vandaag want het hoogste punt van de tocht staat op het programma. In ieder geval weten we zeker dat onze schoenen droog zullen zijn want het hotelletje heeft schoendrogers (= elektrische blazers met plastiek slangen die men tot in de neus van de schoenen kan steken).