Deze morgen ligt een briefje van de broer en zus uit Parijs die we gisteren bij het avondeten ontmoetten. Ze wensen ons een goede staptocht verder, maar zijn zelf al voor 7:00 vertrokken omdat ze een etappe van 33 km gepland hadden. Ze besluiten hun briefje met “Utreilla”. Daar had ik nog nooit van gehoord maar Mr. Google brengt, zoals zo dikwijls, de oplossing. Utreilla is blijkbaar de aanvang van het refrein van een beroemd pelgrimslied en betekent “vooruit” of “verder”. Enfin, we zijn dank zij twee Parijzenaars weer een beetje meer pelgrim geworden en jullie weten weer iets dat bij een of andere religieuze quiz (die bestaan, geloof me vrij) van pas kan komen. We ontbijten samen met het Zwitsers koppel dat we ook gisteren bij het avondeten ontmoetten. Zij zijn in hun woonplaats Soloturn beginnen stappen en plannen binnen een maand of twee in Santiago aan te komen …tenzij ze van gedacht veranderen en ter hoogte van Leon beslissen naar Sevilla te gaan. Ja, waarom niet ook? Wat maakt nog eens 1000 km uit? Er lopen rare mensen op deze aardkloot rond.

Rond 8:15 hebben we voldoende rondgelopen en is de configuratie van de rugzak, hoop ik, voldoende geoptimaliseerd om de tocht naar Le Sauvage aan te vatten. De tocht is vrij kort (19 km) en zou redelijk makkelijk moeten zijn, want het lijkt erop dat we geleidelijk van 900 naar 1300 m zullen klimmen. De afstand klopt, het hoogteverschil tussen start en aankomst ook maar de geleidelijkheid laat wat te wensen over. Er zitten zoveel kuiten- en quadricepsbijters tussen start en aankomst dat de tocht bezwaarlijk een verbindingsetappe (morgen staat, met 28 km, de langste etappe van onze tocht op het programma) kan genoemd worden.

We bereiken wel al om 1:30 de Auberge du Domaine du Sauvage. Het was ooit een zeer grote boerderij op een stukje land van 750 hectare, midden tussen weiden en bossen = the middle of nowhere. De boerderij startte in de 12de om kloosters in de buurt te bevoorraden. Daarbij kwam later een soort hospice voor pelgrims. In de 19de eeuw kwam de boerderij in privé bezit om rond 1980 door de staat, of de region of het departement of de commune (in Frankrijk hebben ze nog meer bestuursniveaus dan in België zo lijkt het voor een leek in bestuurologie als mij) opgekocht te worden. Na 25 jaar besloot “de staat” het geheel te renoveren en uiteindelijk won een project van een groep plaatselijke boeren de aanbesteding om een gite hier te organiseren. De boeren en hun families werken hier in het restaurant / gite en hebben er een afzet van hun producten. Alles is piekfijn in orde, maar het mist wat de charme van de veel kleinschaliger “chambres d’hôtes” waar men begroet wordt door de eigenaars en niet door een bediende (die in dit geval best mag gezien worden … jammer voor jullie dat ik er geen fotootje kan bijsteken).

Na op Stadion van zondagavond (met een dag vertraging) gezien te hebben dat de Gantoise weer gewonnen heeft, kunnen we samen met onze nieuwe Zwitserse vrienden de voetjes onder tafel schuiven voor een lekkere maaltijd die ons niet zal ruineren (68 Euro voor 2 personen slapen, ontbijt en avondeten bestaande uit soep, varkensrôtie, kaas en rabarbertaart … wel wijn niet inbegrepen !!!)