We beginnen de dag om 6:30 zodat we wat “kunnen rondlopen” vooraleer we, om 7:30 aan het ontbijt beginnen. Vroeger ontbijten kan niet. Dat is wat jammer want we willen eigenlijk het lastigste stuk van de tocht aansnijden als het nog niet snikheet is. Er wordt, onder het verorberen van een paar stukken “Frans brood” (de globalisatie van de broodmarkt is nog niet tot St Privat doorgedrongen, zo lijkt het), over koetjes en kalfjes gesproken. Na het ontbijt neemt iedereen het vraagstuk van mijn rugzak nog eens onder ogen. Het resultaat van de werkgroep is dat de rugzak een paar keer geherconfigureerd wordt (langere of kortere rug, langere of kortere schouderriemen, zak verder of dichter bij mijn rug, enz.) en … dat de rugzak uiteindelijk toch wat beter zit, zeker nadat ik van de eigenares van de gite nog een beddenlaken krijg om mijn heupen / achterste kunstmatig te vergroten (Silicone en Botox zijn namelijk niet voorhanden).

Van de gite (1000 m) gaat het eerst naar beneden tot in St Privat, een mooi dorpje tegen een rots gehurkt. Op die rots staat een Romaans kerkje. We zetten ons een minuutje in het kerkje waar de pastoor zijn (vrij kleine) schare gelovigen prepareert voor de zondagsmis. De meeste gelovigen dateren net zoals de kerk ook van de laat Romaanse periode, denk ik.

Daarna gaan we richting Rochegude. Daar staat een Romaans kapelletje vanwaar men een prachtig uitzicht over de vallei van de Allier rivier heeft. Binnenin is het kapelletje wondermooi. Ingetogen, half-duister met enkel wat licht dat door de glas in lood raampjes naar binnen komt, geen enkele overbodige versiering. Hier zou ik wel een tijdje willen blijven zitten maar “de plicht roept”. De plicht heeft zich vandaag vermomd als een steile afdaling van 1000 m naar 451 m gevolgd door een nog steilere klim van 451 m naar 1100 m. Gelukkig zijn er verschillende plaatsen waar we ons kunnen bevoorraden met water want de temperaturen beginnen vervaarlijk in de buurt van de 30° graden te komen. We hebben ons voorgenomen slechts te eten wanneer de beklimming achter ons ligt. Ons bezoek aan Monistrol (in de vallei) wordt daarom op een drafje afgewerkt. Rond 1:30 zijn we uit de vallei en vinden we een waterpunt. Dat is het ogenblik om de “croûte te casseren”. In de schaduw van een grote lindeboom, aan een (halfvervallen maar nog bewoonde) boerderij van de jaren 1800, in het gezelschap van twee honden die regelmatig zon en schaduw wisselen, kwestie van hun oude knoken op de juiste temperatuur te houden, verorberen we ons broodje met confituur en choco hopend dat we vanavond weer een even lekkere schotel als gisterenavond onder onze neus geschoven krijgen. Voor die volzin zal ik wel onder mijn Latijns geschoolde oren krijgen van Gertrude.

De gite vanavond is OK. De eetkamer is een beetje gezellig, het eten is niet slecht, er is keuze tussen een kir en een Pernot als aperitief, de kamer is tamelijk groot en nieuw geïnstalleerd met alles wat we nodig hebben … dus geen gemor … maar gisteren was beter. Maar zoals gezegd: geen gemor want morgen krijgen we maar 19 (relatief platte) kilometers onder de voeten geschoven.