Vanmorgen hebben we de wekker weer op 6:15 gezet. Deze keer met de bedoeling om tegen 7:00 in de kathedraal te zitten. Dit lukt ons, in tegenstelling met onze bedoeling van gisteren, aardig. Stellen dat de kathedraal bomvol zat is de waarheid geweld aandoen, maar het is toch al lang geleden dat ik voor een “gewone mis” meer dan 150 mensen samen gezien heb. Bovendien waren wij niet diegenen die de gemiddelde leeftijd van de populatie naar beneden hielpen … wel integendeel. Ik geef toe dat 150 pelgrims in het niets verdwijnen naast de 1’500’000 “collega’s” die heden ten dag in Mekka rond de Kaäba wandelen. Misschien is dit tekenend voor “de overtuigings(on)balans” die de dag van vandaag de wereld beheerst.

Juist voor de mis wordt een zeer groot ijzeren hek in de vloer van de kerk opengezet waardoor men toegang krijgt tot trappen die de helling van de rots waarop de kathedraal gebouwd is volgen en die leiden naar de hoofdingang van de kathedraal, een twintigtal meter beneden het niveau van de kerk. Ongebruikelijk maar goed gevonden. Na de mis krijgen we van de priester nog een zegening en mogen we van alles (een rozenkrans, een schapuliertje, een verzameling van evangelieteksten over pelgrimages, een bezinningstekst, enz.) meenemen maar we beperken ons tot het allerlichtste = één tekstje en een schapuliertje.

Rond 8 uur keren we naar ons hotelletje terug waar we een Frans ontbijt nemen en ons dan in de 1065 jaar oude voetstappen van bisschop Gotscalc van Le Puy en Velay begeven. De brave (denk ik) Gotscalc had namelijk gehoord dat het graf van de apostel Jacobus ergens in Galicië opgedoken was en wou er dus op bedevaart naar toe gaan. Ik weet niet wat hij mispeuterd had om een 1500 km lange tocht nodig te hebben om in de hemel te geraken. Ik neem aan dat het erger was dan wat Gertrude en ik recht te zetten hebben, want wij komen ervan af (dat hopen we althans) met een goede 200 km waarvan we een 25-tal km vandaag te verteren krijgen.

Die vertering is voor mijn atletische echtgenote geen probleem. Zij stapt “con molto brio” de hellingen op. Ik stap ook “con brio … ma non troppo”. De grootste reden van mijn getemperde brio is mijn rugzak. Die is ten eerste redelijk zwaar (ondanks het feit dat ik onverzettelijk geweest ben wat het aantal onderbroeken, bovenbroeken, truitjes, toiletgerief, enz betreft) en hij past mij, ten tweede, niet zoals ik gehoopt had. De heupriem kan niet voldoende aangespannen worden waardoor de rugzak over mijn heupen zakt (heeft Gertrude dan toch gelijk als ze zegt dat ik geen gat heb?). Hierdoor komt veel te veel gewicht naar mijn smaak op mijn schouders terecht. Bovendien schuift de borstriem hierdoor naar boven waardoor ik hem, als een mes, op de keel gezet krijg. Enfin, dit rugzakgedoe is sub-optimaal maar er is geen keuze nu we aan het stappen zijn. We slaan er ons wel doorheen. Als dragers in Borneo of op Kilimanjaro of op de Inca trail zonder enige hulp van high tech spullen enorme lasten kunnen sjouwen moet het mij wel lukken in Conques te geraken met een fractie van het gewicht dat zij moeten zeulen.

Het is bijna de hele dag erg mooi weer maar op 500 m van onze gite begint het te druppelen … gelukkig niet meer dan dat. De gite waar we vannacht verblijven, is een beetje speciaal ingericht (wij hebben de paarse kamer) maar is erg gezellig vooral door de jonge eigenaars die ons behandelen als echte gasten en beloven dat er vanavond geen linzen (nochtans de groente van de streek met een echte AOC) op het menu staan. Gertrude kan dit ten zeerste appreciëren.

Ik denk dat we goed zullen slapen vannacht! Morgen is het een kortere dag met slechts 22 km, maar met een veel hogere moeilijkheidsgraad.