We moeten vandaag niet speciaal vroeg vertrekken, maar voor mij is het wel vroeg omdat ik gisteren (vandaag) tot 2:30 naar de finale van de Champion’s League zitten kijken heb. Real en Atletico konden na 90 en zelfs na 120 minuten niet overeenkomen wie mocht winnen en dus besloten ze maar strafschoppen te trappen. Dat hadden ze onmiddellijk voor de start kunnen beslissen en mij een kans op een volledige nachtrust laten.

We rijden vandaag naar Kashan (en dat begint vervaarlijk dicht bij Tehran (het einde van onze trip) te liggen).

We geraken zonder kleerscheuren en met twee dozen nougat (ons plan B) uit Esfahan. Vaarwel Esfahan, de kans dat ge in de Ronde van Iran nog in de laatste rechte lijn geklopt wordt voor de schoonheidsprijs lijkt klein.

Ik kan het niet laten op te merken hoeveel oude moskeeën er zijn,maar hoeveel meer nieuwe (of in aanbouw zijnde) moskeeën er zijn. Abdullah geeft me gelijk en zegt dat dit weer maar eens en bewijs is van hoe het geld slecht besteed wordt. In plaats van moskeeën te bouwen zou men beter een economische visie implementeren en de arme mensen echt helpen. Dit is maar een aanloop naar een diepere discussie over religie in het algemeen en de Islam in het bijzonder. Abdullah vraagt op de man af of ik in een leven na de dood geloof. Ik zeg hem dat ik dit een mooi concept vind dat waarschijnlijk in het leven geroepen is om mensen een perspectief te geven en ervoor te zorgen dat ze zich verzoenen met hun huidige miserie. Als beloning voor dit antwoord zegt Abdullah dat hij een atheïst is, maar dat slechts zeer weinig mensen dit weten. Hij is namelijk moslim geboren en moet dit zijn hele leven blijven op straffe van de dood … in het slechtste geval. Wij, katholieken, kunnen toch niet klagen als men daar eens goed over nadenkt.

De diepzinnigheid van het gesprek gaat op en neer, want na het hiernamaals komen de sociale structuren op de proppen. Zo is er de gymclub die we in Yazd bezochten. Die mannen (er waren geen vrouwen te bespeuren) doen iets aan hun gezondheid, maar vervullen ook een sociale rol (niet alleen voor zichzelf door iedere dag met vrienden samen te komen maar ook voor de gemeenschap door mensen in nood anoniem te helpen … een soort Rotary of Lion’s club dus). Daarna is het tijd voor een feministisch thema. Aanleiding is mijn vraag waarom men nooit vrouwen de nobele kunst van het motorfiets besturen ziet uitoefenen. In Iran mogen vrouwen wel achterop zitten (soms zelfs met twee … als het familie is) maar ze worden niet in staat geacht het stalen ros zelf in goede banen te leiden … of op zijn Islamitisch: dat is “indecent”. Met de auto rijden er dan weer veel vrouwen. Dit is dus decent in Iran, maar niet in Saudi Arabië.

Aan de afslag naar Natanz zegt Abdullah dat we nu naar het stadje gaan dat in het oog van de nucleaire discussie ligt. Hier staat namelijk een / de nucleaire site van Iran. Abdullah weet zelf ook niet goed wat men hier doet. Alleen research? Plutonium verrijken? Zwaar water maken? Een energie centrale runnen? We weten het niet, maar we zien wel luchtafweergeschut en wachttorens midden de woestijn. Hierdoor belanden we automatisch bij de Verenigde Staten en de politieke spelletjes die nu gespeeld worden (akkoorden maken waarbij de VS zich engageren Iran’s zwaar water te kopen maar dan een wet in het congres laten stemmen die de aankoop van Iraans zwaar water verbiedt). Vandaar is het maar een kleine stap naar de toekomst onder Donald Trump voorspellen. Het is duidelijk dat Abdullah geen fan is van Amerika als instituut maar geen problemen heeft met Amerikanen, net zoals alle (de meeste) Iraniërs. Volgende week trekt Abdullah trouwens 9 dagen met een Amerikaans koppel door Iran.

Na een stop langs de weg in de buurt van de ruïnes van een grote karavanserai (er zijn er een 1500 in Iran alleen) waarbij Abdullah in een moerbeiboom gekropen is om volrijpe vruchten voor bij onze thee te plukken komen we aan in Abyaneh, onze tussenstop op weg naar Kashan. Het dorpje van amper 300 inwoners is UNESCO werelderfgoed omdat het reeds door de Meden vermeld werd. De Meden die kent ge nog wel, denk ik. Het zijn die van de wetten van Meden en Perzen en die hun paleis in Hamedan hadden. Hamedan is trouwens maar een uur of 2 - 3 rijden van hier (weer een bewijs dat de circel bijna rond is en dat jullie bijna van mijn blog af zijn). Abyaneh justifieert geen reis naar Iran, maar is OK genoeg om te bezoeken als men in de buurt is. We klimmen nog eens tot aan de zwaar verweerde muren van het kasteel (meer blijft niet over) dat ooit bescherming bood aan de inwoners van Abyaneh en rijden dan door naar Kashan. Hier verblijven we in het Nerin traditional hotel. Net zoals in Yazd hebben we een kamer die via drie deuren met gekleurd glas uitgeven op een centrale binnenkoer waarin een fonteintje staat te klateren. We hebben tijd genoeg, het is warm genoeg en ik heb weinig genoeg geslapen vannacht om een siësta te kunnen goedpraten. Rond 8 uur gaan we naar een restaurant op wandelafstand … voor geoefende wandelaars. Ik neem opnieuw kameel (deze keer met aubergines) terwijl Gertrude een soort lamsvlees bolletjes in een niet te definieren maar lekkere saus neemt. De wandeling terug naar het hotel helpt met de vertering en vooraleer het (zachtste van de hele reis) bed in te duiken genieten we nog een beetje van de gezelligheid op de binnenkoer. Gertrude wil zelfs trakteren met een frisse pint maar ik sla het aanbod af omdat ik een maand (bijna) alcoholvrij wil blijven … oei ik denk dat ik in slaap gevallen ben en dat ik aan het dromen was. Tot morgen.