Beste lezers, ik hoop dat jullie geen indigestie over gehouden hebben aan het plotse verschijnen van een paar verslagen. De Internet connecties zijn de laatste dagen niet zo vlot als ze waren in the begin van de trip. Ik doe mijn best om de stroom gelijkmatig te houden, maar zoals jullie wel weten kan zelfs het mooiste meisje niet meer geven dan ze heeft. Uw trouwe dienaar dus ook niet.

Vandaag gaan we van Yazd naar Esfahan (zo ga ik van nu af aan de naam schrijven. Men vindt Isfahan, Esphahan, Isphahan, enz. maar dat heeft allemaal te maken met de fonetische transcriptie van de Farsi karakters). De rit is een kleine 400 km met alleen ongeveer in het midden een stop in Naein (bij de tapijtenliefhebbers een welbekende naam voor tapijten van wol en zijde met de typische beige tot licht bruine tinten).

Weer valt het ons op dat er zo veel snelheidscontroles zijn langs de wegen (zeker een gemiddelde van 3 actieve snelheidscontroles (= een politieman met een snelheidscamera in de hand) per dag. Daarnaast ziet men op zeer veel plaatsen flitspalen maar daarvan weten we niet of ze daadwerkelijk actief zijn. Als we er een opmerking over maken zegt Abdullah dat hij (naast de bekeuring die hij op de eerste dag in Teheran gekregen heeft) een boete van 600’000 Rials (15 Euro) voor te snel rijden op de weg van Bam naar Kerman aan zijn broek heeft. 15 Euro om 30 km/uur te snel te rijden lijkt schappelijk maar als men dit afzet tegen een gemiddeld maandloon van een Iraniër van 200 Euro is dit wel stevig. Abdullah vertelt ons dat hij over de voorbije jaren gemiddeld 10 á 15 miljoen Rials of 400 Euro betaalt (dat zijn een paar stevige overtredingen bij ons maar opnieuw, men moet het zien door de bril van de gemiddelde verdiensten van een Iraniër). Hoe ondanks de goede wegen, de vele controles en de vele campagnes toch jaarlijks 20’000 verkeersdoden vallen kan alleen Allah verklaren.

Naein is niet bijster interessant. We bezoeken een handicraft shop waar een kranige 80 jarige een vrij grof geweven tapijt zit te weven. We zien echter ook een aantal andere zaken die we nog nooit eerder gezien hadden zoals een tapijt waarvan de wol niet geweven wordt maar in elkaar geperst is of zoals een mantel waarvan de stof wel zeker 1 cm dik was. We weten niet meer of de stof van schapenwol of van kamelenhaar gemaakt was, maar we weten wel zeker dat de drager van de jas (typisch voor een schapenherder) geen kou zal hebben maar ook niet ver zal lopen. De “mantel” weegt immers als lood.

Verder bezoeken we ook de vroeg-islamitische Vrijdag-moskee (= dateert van kort na de inval van de Arabieren in Perzie). De moskee is tussen 700 (eerste constructie) en 1400 (Seljuken uit Turkije en Timuriden uit Mongolië) een aantal keer verbouwd en vergroot. De versieringen zijn eenvoudig met mooie patronen in de bakstenen en zonder veel kleurspektakel.

Merkwaardig aan deze moskee is dat gebeden werd in een ondergrondse ruimte waardoor de grote hitte van de zomer en de vrieskou ‘s winters kon vermeden worden. De ruimte is verlicht door op regelmatige afstanden in de vloer van het bovenliggende plein albasten tegels in te werken.

Na een broodje gaan we weer op pad richting Esfahan. Het lijkt er een beetje frisser dan in Yazd. Het zou kunnen dat het gewoon wat minder warm is of dat de hoogte (we zijn weer rond de 1500 m aangeland) zijn gunstig effect laat gelden of dat de omgeving een frissere impressie geeft. De stad heeft heel veel parken en alle straten zijn afgezet met bomen. Deze stad maakt onmiddellijk een erg rijke en nette indruk. De huizen / appartementen zijn opgetrokken met deugdelijke materialen en het gebruik van marmer werd duidelijk niet geschuwd. Abdullah zegt dat de inwoners / politiekers van Esfahan weten hoe ze het aan boord moeten leggen om een groter dan redelijk deel van de staatsfinanciën naar hen te laten vloeien. Hij vergelijkt de inwoners van Esfahan met de Joodse lobby in de Verenigde Staten. Bovendien hebben de inwoners van Esfahan de drang om te tonen dat ze welstellend zijn. We zullen morgen en overmorgen wel zien wat dit concreet betekent.

We zijn met Abdullah om 7:30 op het Imam Khomeini plein afgesproken. Hij (= Abdullah) wil ondertussen in het park wat gaan trainen. Hij kan dat gebruiken (wij ook maar we leven, dank zij het feit dat we hier nog geen weegschaal gezien hebben, nog steeds in ontkenning). Op weg naar de afspraak “springen” we een tapijtenwinkel binnen. We zeggen dat we alleen geïnteresseerd zijn in 100% zijde en vrij klein van afmetingen. Dat is geen probleem en op een minimum van tijd vliegen de tapijten (nomadic en city) ons om de oren. We wisten zelfs niet dat er 100% zijde nomaden tapijten bestonden. Op uitzondering van één zijn ze echter allemaal groter dan we willen. Bij de city carpets vinden we wat we willen qua afmetingen, maar die zijn dan weer qua design dikwijls iets te klassiek om in ons interieur goed te passen. Uiteindelijk houden we een vijftal tapijtjes over die we mooi genoeg vinden om in gedachten te houden mocht de prijs ook mooi genoeg worden. Ondertussen hebben we echter zo veel tijd in de winkel gespendeerd dat ons plan om iets te gaan drinken vooraleer we met Abdullah de interne mens gaan versterken in het water valt. Het plan om de warme zomeravond te besprenkelen met een frisse pint (zij het een alcohol-vrije pint) wint langzamerhand veld en als we het restaurant binnen gaan, staat mijn besluit vast. Ik bestel (hoe diep kan men vallen?) een pint maar de kelner zegt dat hij geen bier heeft. Hij brengt na een paar minuten echter toch een paar flesjes maar die stonden jammer genoeg niet in de frigo. Geen nood echter … hij zal wat ijs brengen. Ik ben de schaamte voorbij en rationaliseer dat ijs bij alcohol vrij bier eigenlijk geen probleem is. Wat gaat het ijs verdunnen? Het water? … Zo gezegd zo gedaan, we lappen een paar blokjes ijs in het bier en inderdaad het “bier” wordt koud en we stellen vast dat verdund alcohol-vrij bier erg dunnetjes smaakt. Einde experiment, ik schakel over op doogh (drinkyoghurt) en besluit dat het volgende biertje in Belgie zal zijn.

Na het eten lopen we nog eens op het Imam Khomeini plein rond om de sfeer te snuiven en ook om miniatuur schilderijtjes te bekijken. Die miniatuur schilderijtjes (ofwel op kamelenbeen of op plastiek of op koeienbeen) zouden mogelijks een alternatief artistiek souvenir van Iran kunnen zijn. Abdullah brengt ons naar de winkel van een miniaturist. De winkel staat vol met werkjes (en werken) met prijzen oplopend van 15 Euro tot 3000 Euro. De prijs wordt bepaald door het materiaal van de ondergrond (kameel > plastiek > koe), hoe gedetailleerd het werk is (de winkel ligt vol vergrootglazen) en wie het werk gemaakt heeft (meester > leerling). We geraken echter maar matig onder de indruk … misschien ook omdat de miniatuurtjes die we in Radjastan kochten (althans in onze gedachten) beter zijn dan wat we hier zien.

Niet moe en toch tevreden keren we naar ons hotel terug en proberen dit verslag te posten.