We vertrekken deze morgen (na een paar mislukte pogingen omde blog te posten) om 9 uur en krijgen al onmiddellijk een stukje Iraans verkeer voorgeschoteld. Ik vergelijk het verkeer hier met water en de auto’s zijn bewegende stukken hout en bladeren in het water. De stukken bewegen zich tussen de twee oevers (de voetpaden) maar het pad dat gevolgd wordt is niet te voorspellen, soms zijn er zelfs draaikolken waardoor de stukken in de andere richting bewegen (spookrijders). De enige zekerheid is dat de stukken nooit stil liggen en altijd ten opzichte van elkaar in beweging blijven. Daarom is men tot de conclusie gekomen dat het installeren van verkeerslichten een zinloze investering was. Op ronde punten lijkt niemand voorrang te hebben en komt iedereen met gelijke snelheid aangespoeld. Remmen wordt niet gedaan en er wordt alleen “gemikt” naar de uitgang van de rotonde die men wil nemen (het lijkt erop dat men niet altijd vooraf weet welke uitgang dat uiteindelijk zal worden). De situatie is identiek in gewone straten in de stad. Men laveert zonder snelheid te minderen of zonder te versnellen doorheen het verkeer. Soms gaat één auto in de ene richting en één auto in de andere, soms twee in de ene en één in de andere soms twee in beide richtingen zonder dat iets aan de wegen en de limieten ervan verandert. Deze morgen is echter iets misgelopen en is een auto achterop een pick up geladen met ver uitstekende buizen aangereden. Dat verdient wat gepalaver over en weer en Abdullah besluit dan ook een omweg te maken.

Na een klein uurtje komen we aan in Karaneq. Dit klein woestijndorpje is een volledig gerestaureerde caravanserai en een oude stad rijk. Die oude “stad” is weliswaar niet meer bewoond maar toch nog in vrij goede staat ondanks het feit dat de meeste gebouwen dateren van 1800 jaar geleden. Cruciaal in dit extreem droge land was weer de aanwezigheid van een qanat die water tot in het dorp bracht.

Vandaar gaat het, door alweer een zeer droog gebied waarbij men zich afvraagt wie hier in godsnaam zou willen wonen, naar ChackChack. Daar is, boven op een rots, in een grot, een pelgrimsoord voor de Zoroasters. In de grot druipt wat water van het plafond in twee ijzeren teilen waarbij chack, chack, chack, chack, enz. hoorbaar is (voor het gemak heeft men zich voor de naam van de plaats beperkt tot één herhaling … anders zouden de signalisatieborden naar de plaats te duur geworden zijn). Als men de grot wil zien en het geluid wil horen moet men wel een eindeloos lijkend aantal trappen op. Iets wat met de hier gangbare temperaturen niet meevalt. Rond 2pm is het 41°C.

De laatste stop van de dag is Maybod. Daar zijn de restanten van een stad en een kasteel waarvan de oudste resten van 4000 voor Jezuske dateren. Van het stadje schiet niet bijster veel over maar het kasteel is steeds opnieuw verbouwd en hersteld waardoor het er nog steeds als een citadel uitziet. We bezoeken ook een gedeeltelijk ondergrondse ijskelder. Het geheel ziet eruit als een bijenkorf van 15 m hoog. In de winter, wanneer het hier vriest (geloof het of niet), bevriezen de twee waterbekkens vóór de bijenkorf gedurende de nacht. IJsblokken worden ‘s ochtends vroeg uitgezaagd en in de bijenkorf gestockeerd. Men gaat zo verder tot wanneer het niet meer vriest en dan begint men de volgende maanden de ijsblokken te verkopen aan handelscaravanen tot wanneer de stock uitgeput is. Volgens Abdullah kan men tot augustus of zo het ijs stockeren / verkopen.

Rond 5:30 zijn we terug in het hotel. Tijd genoeg voor dit verslag, een frisse douche en irritatie over het Internet in dit hotel. Er is dan wel altijd een signaal maar de verbinding is zo traag dat geen verbinding met de gevraagde website tot stand gebracht kan worden. Hoe gaan we nu de cipiers aan het werk krijgen, de treinen op de sporen krijgen, enz als we ons niet in verbinding kunnen stellen? Hopelijk is dit morgen in Esphahan beter.

We besluiten ook eens bij een tapijtenhandelaar binnen te springen. Ik heb namelijk Gertrude weten te overtuigen dat we toch een souvenir van Iran moeten meenemen en wat kan dit beter zijn dan een tapijt(je). We gaan hier in Yazd eens binnen om een idee te krijgen van de prijzen en de mogelijke discounts … maar zouden natuurlijk ook iets kunnen kopen mochten we iets zien dat we erg graag zien en dat redelijk geprijsd is. Nog in dit verslag kan ik de kinderen (en hun erfenis) gerust stellen. We hebben (nog) niets gekocht omdat we het niet eens werden welk tapijtje het mooist was en het wel eens waren dat geen enkel tapijtje, voor ons, zo mooi was dat het zijn geld waard was. Misschien vinden we wel iets dat we erg graag zien in Esphahan of …. misschien kijken we beter naar een miniatuurschilderijtje … een ander typisch Iraans kunststukje.

De avond wordt afgesloten met een heerlijke portie kameelstoverij … rijkelijk overgoten met … jawel …. doogh