Ik weet (of beter gezegd: ik hoop) dat jullie allemaal op het puntje van jullie stoelen zitten om het vervolg van ons verhaal te lezen. Internet problemen (en veel bezoeken, en veel eten …. en veel drinken van doogh = de ondertussen wereldberoemde drinkyoghurt) hebben er echter anders over beschikt! Eindelijk vind ik de tijd om het verhaal van gisteren te posten. Het verhaal van vandaag (dat nochtans reuze interessant zal zijn) zal binnenkort ook gepost worden (= in Marketing noemt men dit klantenbinding).

Vandaag worden we vergast op een etappe van middelmatige afstand (een dikke 400 km) en we mogen dus om 8:30 vertrekken. We rijden richting Rafsanjan (inderdaad, jullie hebben het door, waar Rafsanjani vandaan komt). Langs de weg zien we grote plantages van kleine bomen / grote struiken. Het zijn pistache noten die hier in grote getale verbouwd worden. Iran is op wereldvlak één van de grootste producenten van pistache noten. We beloven Abdullah één dezer dagen een echte Iraanse ijscreme met pistache smaak te eten.

Na een honderdtal km slaan we een, naar Iraanse standaards, klein wegje (= een tweevaks weg) in. Het wegje leidt na een paar km naar Maymand. Men heeft op deze plaats tekenen van bewoning van 9’000 jaar geleden gevonden. Dit is niet de oudste nederzetting in Iran (de oudste gaat 12’000 jaar terug) maar wijst er toch op dat in dit gebied mensen zeer lang geleden hun jager / verzamelaar gedrag achterwege gelaten hebben om zich op één plek te vestigen. Deze plek werd gekozen omdat hier natuurlijke grotten en een bron voorradig waren. Later hebben de eerste mensen hier zelf huizen / grotten uit de zachte steen gehakt. Het grote probleem is echter dat hier alleen nog een paar oude tot zeer oude mensen wonen (rondlopen zou een overdrijving zijn). Alle jonge mensen die er ongetwijfeld ooit geweest zijn hebben het dorp verlaten, omdat er geen toekomst voor hen was. Abdullah zegt dat het gebrek aan visie bij de Dienst voor Toerisme schrijnend is. Waarom zou een dorp als Maymand niet evenveel toeristen trekken als een dorp in Cappadocië? Het is juist dat er veel gelijkenissen zijn tussen de twee streken maar er zijn ook veel verschillen … en dan vooral in het beleid. Abdullah wordt duidelijk emotioneel wanneer hij het heeft over hoe de leiders de opbrengsten van de olie investeren in godsdienst en zinloze gevechten in het buitenland (ik neem aan dat hij het over Syrië en Libanon heeft, maar wil hem niet onderbreken in zijn betoog) in plaats van de arme mensen te helpen uit hun armoede te geraken (door b.v. toerisme in Maymand te stimuleren). Van daar is het maar een kleine stap meer naar alcohol en dansen toelaten, hoofddoek niet meer te verplichten, bikini (of minder) toelaten, enz.. Abdullah beëindigt zijn betoog met een voorbeeld van kortzichtigheid waarvan ik nog nooit gehoord had in de context van Iran. Onmiddellijk na de Iran / Irak oorlog was er blijkbaar een erg rabiate mullah die vond dat Persepolis met de grond moest gelijk gemaakt worden, omdat het niet Islamitisch was (waar heb ik dat nog gehoord? Bamyan en Palmyra spoken door ieders hoofd, neem ik aan). Bulldozers kwamen aangerukt maar gelukkig legden een aantal dorpelingen zich voor de bulldozers waardoor het hele plannetje van de mullah niet kon doorgaan en de rede gelukkig het laatste woord kreeg. Voor zover ik weet is aan dit voorval nooit veel ruchtbaarheid gegeven.

Van Maymand gaat de tocht verder. De natuur is hier hard maar mooi, met ruwe bergen die uit de woestijn opstijgen. Had ik geweten dat het hier zo was dan was de extra 200 km gisteren naar de Kaluts misschien niet nodig … alhoewel die rotsformaties toch wel indrukwekkend waren.

De volgende stop is Zeinodin, een caravanserai die door de staat gerestaureerd werd en nadien in handen gegeven werd van een privé maatschappij die instaat voor het commerciële uitbaten van het “hotel”. Met kan de caravanserai ook bezoeken zonder er te verblijven. In dat geval moet men een entree betalen waarvoor men een kopje thee krijgt. We vragen Abdullah waarom wij geen nacht in de caravanserai onderkomen gezocht hebben. Hij kent het antwoord niet (aangezien hij niet bij de organisatie van de reis betrokken geweest is) maar denkt dat het zou kunnen te maken hebben met beschikbaarheid. Dat lijkt me raar aangezien er deze avond maar 7 van de 35 kamers bezet zijn. Misschien is het de beschikbaarheid van het type kamer dat wij “nodig” hadden. Er zijn namelijk publieke en privé kamers. De laatsten zijn echte kamers, echter wel zonder bed (er wordt op een tapijt geslapen) noch badkamer. De eersten zijn “kamers” gevormd door gordijnen in een gang die rond de caravanserai loopt. Misschien was het de prijs. Een nacht kost hier 3.2 miljoen maar Abdullah weet niet goed wat inbegrepen is (avondeten?ontbijt? Publieke of privé kamer?). Bovendien denkt hij dat de prijs niet enorm verschilt van de prijs in de hotels waar we tot nu toe in verbleven hebben. We spreken af dat we in Yazd gaan navragen wat een nacht in ons hotel kost.

Vooraleer naar Yazd door te rijden stoppen we in Saryazd. Dit betekent letterlijk het hoofd van Yazd = het eerste Yazd = het betere Yazd. Het dorp wordt van water voorzien via het qanat systeem dat water van km ver ondergronds vanuit de bergen aanvoert. In Saryazd blijkt ook een citadel á la Bam of Rayen te staan … alleen is deze veel beter bewaard ondanks het feit dat alles hier van dezelfde periode (200 na Jezuske) dateert. De torens, de wal, de drie verdedigingsmuren en de kamers (in het totaal 468) over drie verdiepingen verspreid zijn nog tamelijk intact. Misschien heeft dit te maken met het feit dat de citadel tot de 19de eeuw bewoond geweest is (zij het tegen dan volledig beroofd van zijn vroegere rijkdommen). Men kan, via smalle trapjes tot op het dak klimmen vanwaar men een prachtig overzicht over de citadel en de omgeving heeft. Een bezoek meer dan waard … maar we zijn hier heel alleen. Abdullah zegt dat dit weer een bewijs is van hoe kortzichtig het Iraanse toerisme beleid en de meeste (zelfs goede) reisagentschappen zijn.

Om een alweer mooie dag te besluiten gaan we nu naar Yazd waar we in een traditioneel hotel juist naast de bazaar inchecken. Het hotel heeft charme in overvloed met een centraal gelegen binnenplaats waarrond de kamers gelegen zijn. De binnenplaats doet ook dienst als restaurant maar we besluiten in een verlaten en tot restaurant omgebouwde hamam te gaan eten. Wat we voorgeschoteld krijgen is (weer) erg lekker en we beginnen de truc door te hebben om maar te bestellen wat we de baas kunnen.

Tevreden (en zonder overtoeterde maag) kunnen we een eerste versie van dit verslag aan de iPad toevertrouwen.