Vandaag is een verbindingsrit van ongeveer 600 km (dit is een groot land!) met niet bijster veel bezienswaardigheden onderweg.

Er is het Sasan paleis uit de tijd van de Sassaniden (ongeveer 200 na Jezuske net zoals het paleis dat we in Bisotun bezochten). Het Sasan paleis is vrij klein maar heeft de tand des tijds beter doorstaan dan Bisotun. Misschien komt dit door het feit dat er twee bewakers zijn … voor drie bezoekers (= wij) op de hele site.

Een beetje verder belanden we in de streek van de vijgen. Jammer genoeg zijn de vijgen nog niet rijp dus moeten we terugvallen op de gedroogde variant. Dit zijn niet de bij ons traditionele gesuikerde platte vijgen, maar natuurlijk gedroogde vruchten die, zij het kleiner dan aan de boom, nog steeds de vorm van een bolle vijg hebben. We besluiten een plastiekzak vol te kopen. Door deze aankoop blijken we 1.5 kg zwaarder en tezelfdertijd 900’000 Rials (25 €) lichter geworden te zijn. Sorry, afstammelingen, we zullen de volgende keer eerst de prijs vragen.

Daarna gaan we door naar Neyriz, waar een van de oudste moskees van het land staat. Hij heeft wel al de nodige stijlelementen (1 minaret omdat de islam dan alleen nog maar Sunni was, 2 aywans (open façades), een mehrat (bidnis) en een minbar (preekstoel).

Het meest fantastische aan Iran zijn echter de mensen. Vandaag weer twee voorbeeldjes. We staan aan de moskee wat rond te draaien alvorens binnen te gaan en er komt een oude man op ons af. Hij zegt “Hello” (ge had waarschijnlijk niets anders verwacht) en gaat in het Farsi verder tegen Abdullah. Het blijkt dat hij ons uitnodigt om bij hem te komen lunchen! “We” bedanken beleefd en zeggen dat we nog ver moeten rijden, kopen wat eten (zodra de oude man, letterlijk, het hoekje om is) en gaan dit opeten in het park. In het park zitten nog groepjes te picknicken (= nationale bezigheid). Onmiddellijk worden we uitgenodigd om bij hen te komen zitten. Op de grond zitten is niet echt ons ding en dus slaan we het aanbod met veel gebaren af. We zitten echter nog niet gans neer op ons bankje of de dame van het groepje picknickers komt met een reuze watermeloen naar ons toe en snijdt drie enorme sneden voor ons af.

Na de picknick hebben we nog een 300 tal km af te leggen en Abdullah komt op het fantastische idee traditionele Iraanse muziek gemengd met erg diepzinnige teksten (jammer genoeg voor ons in het Farsi) af te spelen. Die traditionele muziek is niet echt onze smaak en als het dan nog gemengd wordt met een luisterspel in een taal waar we geen knijt van verstaan dan wordt het tijd om in te grijpen. Volgens de regels van de tarof zeg ik dat die muziek me heel erg doet denken aan een Westers muziekstuk dat ik erg graag hoor en dat per toeval op mijn telefoon staat. Ik speel “To notice such things” een symfonisch werk van Jon Lord, de vroegere toetsentokkelaar van Deep Purple (iedereen die het werk niet kent wordt hierbij aangeraden dit eens te beluisteren). Abdullah lijkt de muziek goed te vinden (kan ook tarof zijn) en wij vinden het veel beter dan wat we daarvoor te horen kregen.

Ons hotel is beter dan de naam “Tourist Inn” laat vermoeden. Er is dan wel geen lift maar wel een pijl die de richting van Mekka aangeeft (altijd interessant in geval van nood)

Bedankt om zonder morren door deze lange (en dubbele) episode te werken.