Zoals gezegd staan vandaag een bezoek aan de oude stad en het uitvoeren van wat kleine taakjes zoals wat verse Rials indoen, eens kijken of ik ergens mijn Teva’s kan laten repareren vooraleer de situatie ernstig wordt, een postkantoor bezoeken om te vragen of ze postzegels met “peten” hebben voor Marc, … op het programma.

We beginnen de dag dan ook relax met een ontbijt op een maag die, in tegenstelling met de vorige dagen, niet meer druk bezig is met de vertering van het eten van de vorige avond. Dat is eens iets anders. Abdullah komt ons maar tegen 9:30 ophalen. We zullen wel zien wat hij voor vandaag in petto heeft en of hij al weet waar we morgen moeten zijn voor een trekking in de bergen en een bezoek aan de nomaden.

Vóór ons bezoek aan de citadel stappen we bij de post binnen. Ze hebben geen postzegels met “peten”, alleen postzegels met bloemen maar daar is Marc niet in geïnteresseerd.

De citadel werd gebouwd tijdens de Zand dynastie (ongeveer 200 jaar geleden). Het geheel is van buiten erg sober versierd met wat uitstekend metselwerk maar is binnenin een groene oase. Rondom de tuin met de obligate waterpartijen zijn ruimtes die van muur tot en met plafond beschilderd waren. Jammer genoeg blijft hiervan niet veel over, omdat alles overdekt geweest is met pleisterwerk tijdens de periode dat het gebouw dienst deed als gevangenis (ten tijde van de Shah).

Daarna lopen we via de Bazaar naar de Vasil moskee. Al die moskees lijken natuurlijk wel een beetje (veel?) op elkaar met 1, 2 of 4 aywans (openingen in de 4 betegelde façades die de grot waar de Profeet Mohammed onderkomen in vond, moeten voorstellen). Deze hier heeft 2 aywans en onderscheidt zich verder van andere moskeeën door de getorste versieringen van de pilaren van de gebedsruimte. Abdullah legt ons een paar basiselementen van een gebedsruimte uit. Zo is er de mihrab (put waarin de voorbidder staat), het verhoog waarop de “master of ceremony” staat om aan te geven wat de gelovigen nu moeten doen (de achterste rijen zien namelijk niet wat vooraan gebeurt) en dan is er nog de minbar( niet minibar!). Dit is een soort zeer hoge (dikwijls 12 trappen omdat de Shi’ieten geloven dat er 12 imams geweest zijn) tennisstoel vanwaar de mullah (of ayatollah, maar zo zijn er maar 8 in heel het land) zijn preek afsteekt. Die kan religieus zijn maar ook politiek want gedenk, waarde lezer, hier heeft men geen scheiding van kerk en staat, au contraire, de Supreme Leader, nu is dit Ayatollah Khameneii (de opvolger van Ayatollah Khomeini) staat boven de president, is de bevelhebber van het leger en van de Revolutionaire Wacht, enz.

Na de moskee komt het schrijn van de twee broers van de 8ste imam aan de beurt. Eergisteren bezochten we al het schrijn van de neef van de 8ste imam. Die was op het veld van eer gesneuveld, toen hij zijn oom wou komen helpen. Wel, hetzelfde lot was de twee broers beschoren wat nog maar eens bevestigt dat de vroegere tijden in bloeddorstigheid niet moeten onderdoen voor de huidige tijden. Abdullah mag ons hier niet rondleiden. Voor buitenlandse gasten zijn gidsen van het International Affairs Office aanwezig. De brave borst zegt een paar woorden in het Engels zoals “Hello” “Where are you from?”en “Welcome to Iran” (waar heb ik dat nog gehoord?). Daarna bewijst hij onmiddellijk dat zijn Farsi veel beter is dan zijn Engels door de hele tijd met Abdullah te praten. Ik zou er volledig voor spek en bonen bijstaan moest Abdullah (tegen de regels neem ik aan) niet nu en dan eens een zinnetje of twee vertalen. We (ik aan de ene en Gertrude aan een andere ingang) doen onze schoenen uit en betreden het schrijn. Net zoals bij het schrijn van de neef is het hier ook een echt spiegelpaleis. Een paar van die spiegels die allemaal uit zeer kleine facetten van misschien één of twee cm bestaan zijn oud (800 jaar). Daar is het echter niet bij gebleven. Recente dynastieën (vooral de Qasars een 150 jaar geleden) hebben zich verplicht gevoeld de wanden en plafonds volledig met spiegeltjes te bezetten. De grot van Alibaba heeft er niets aan, denk ik .... want ik heb ze nooit gezien.

Abdullah en de International Affairs man geraken in gesprek met een wacht die daar al meer dan 50 jaar iedere keer dat hij wakker is en niet moet eten of naar het toilet gaan, aan het schrijn staat. Voor mij is het weer spek en bonen geblazen, maar dat is nog niets in vergelijking met Gertrude die ondertussen een half uur buiten staat te koekeloeren. Hierdoor (of door een beginnende zonneslag) krijgt ze een felle feministische opstoot. Die moet ik tussen het spek en de bonen verwerken. De International Affairs gids ziet dat er een haar tussen het spek en de bonen zit en biedt Gertrude aan een vrouwelijke gids te zoeken die haar nog eens in het spiegelpaleis kan rondleiden. Dit is niet van aard om Gertrude’s suffragette gehalte naar beneden te brengen en we besluiten dus het bezoek aan het schrijn af te sluiten. Dat is echter buiten de waard gerekend, want als vertegenwoordiger van het International Affairs Office moet hij ons meenemen naar zijn bureau, waar hij ons een koekje en een mierzoet drankje moet serveren. Als wederdienst moeten wij een paar folders in ontvangst nemen, onze naam en contactgegevens opgeven en in een gastenboek schrijven wat we van het bezoek vonden. Ik besluit het hoofdstuk over het spek en de bonen te laten voor wat het is en bedank (in het Nederlands) voor de gastvrijheid. Lezers die geïnteresseerd zijn in de folders die we kregen (b.v. Message à la jeunesse dans les pays occidentaux) mogen die gerust komen ontlenen op de Wijnberg.

Op weg naar een madrassa ziet Gertrude een schoenmaker bij zijn leest. Ik toon hem in mijn beste Farsi dat de zool van mijn Teva loskomt. Hij smeert er wat lijm aan en naait dan de tip van mijn zool stevig vast. Het grapje kost me 100’000 … Rials (= 2.5 €) maar daarvoor mag ik ook een foto van hem nemen.

Na nog een moskeebezoek en 100 Euro uitgewisseld te hebben naar een paar miljoen Rials kunnen we huiswaarts keren, zodat ik dit verslag kan schrijven en zodat we wat kunnen rusten en douchen vooraleer we lamsschenkel in een restaurant op 10 minuutjes stappen van het hotel kunnen gaan eten. Deze keer zegt Abdullah zelfs dat we misschien beter maar één portie moeten bestellen. We zien wel hoe dat allemaal uitdraait.