Het dinneetje gisteravond is op een aantal vlakken anders gelopen dan verwacht. Abdullah had in het traditionele restaurant naast de deur een tafeltje voor twee gereserveerd. De plaats voor ons twee was er …. maar op een tapijt i.p.v. aan een tafeltje. Om eerder uitgelegde redenen bedanken we daar vriendelijk voor maar tafeltjes waren er voor ons niet omdat een horde Teutonen alle tafels aan mekaar geregen hadden en die onverzettelijk in bezit hielden. Daarom besluiten we naar het BBQ restaurant op de bovenste verdieping te gaan. Daar heeft men stoelen en tafels maar daar laten we ons weer verleiden tot twee schotels voor ons tweeen. Het resultaat is dat we weer met een overtoeterde maag naar buiten komen (ondanks de twee drinkyoghurts die bij de vertering zouden moeten helpen). We zullen het nooit leren.

Na een relatief goede nacht en een relatief (zelf opgelegd) karig ontbijt vertrekken we naar Persepolis. Het is zeer snel duidelijk waarom deze plek voor de meeste Iran trips het hoogtepunt is. De ruines zijn indrukwekkend. Vanaf de centrale toegangsweg ziet men onmiddellijk éen trap rechts en éen trap links die beiden uitgeven op een terras waar een monumentale poort (een 20-tal m hoog met stieren afbeeldingen) toegang geeft tot de rest van de site. Die bestaat uit ontvangszalen, paleizen, een schatkamer en twee graftombes (ondanks het feit dat navolgelingen van Zoroaster eigenlijk niet begraven mochten worden … maar ja, voor een koning kon men toen ook al een uitzondering maken).

Omdat jullie algemene kennis voor mij belangrijk is zal ik nu de koningen die hier de scepter zwaaiden eens opnoemen. Ik ben ervan overtuigd dat dit namen zullen zijn die bij velen van jullie herinneringen aan de schoolbanken zullen oproepen maar wees gerust er komt geen ondervraging op het einde van de reis (wat voor velen een opluchting moet zijn na de herinneringen aan de schoolbanken).

De eerste koning was Cyrus, dan kwam Cambyses, dan Darius, dan Xerxes, dan Ataxerxes, dan Ataxerxes II (omdat alle namen op dat moment uitgeput waren schakelde men over op recyclage), dan Darius II en dan Ataxerxes III. Die laatse twee liggen hier begraven omdat, toen zij de pijp aan Maarten gaven, de necropolis, een tiental km van de site verwijderd, vol lag. Veel plaats voor graftomben moest men hier niet voorzien, omdat het liedje van Persepolis toch ver uitgezongen was. Alexander de Grote (die kent ge ook nog wel van op de schoolbanken) kwam hen toen eens tonen hoe het moest. Hij vernielde en passant de site door een vuurtje te stoken … maar niet vooraleer de schatten uit de schatkamer in veiligheid (in Macedonie) gebracht waren. Waar het werk niet grondig genoeg gedaan was door Alexander kwamen later nog de Arabieren en de Mongolen (van Mongolie) de klus vervolledigen. Het nadeel voor de archeologen was dat er niet veel meer op elkaar stond toen ze aan het werk begonnen in het begin van de 20ste eeuw, maar het voordeel voor de hedendaagse toerist is dat de meeste bas reliefs zeer goed bewaard zijn omdat ze door het puin tegen de erosie beschermd waren. De uitzondering hierop is de grafiti die eind 19de / begin 20ste eeuw schaamteloos aangebracht is door individuen (b.v. Graf Schulenburg heeft trots zijn naam in de poot van een stier van de toegangspoort laten graveren in 1926) of zelfs door firma’s (misschien op incentive trip naar Persepolis?!?) zoals b.v. de Chicago Inter-Ocean company in 1897 of de Central India Horse company in 1912.

Na het bezoek aan Persepolis gaan we naar Pasargad. Daar staat de graftombe van Cyrus en stond ook het paleis van hem. De graftombe is perfect bewaard. Abdullah zegt dat dit te verklaren is door een opschrift boven de ingang waarin Cyrus er bij toekomstige bezoekers (ik denk niet dat hij toeristen in gedachten had) op aandringt zijn graf ongemoeid te laten. Het is duidelijk dat hij beter een bordje met een vergelijkbaar opschrift aan de voordeur van zijn kasteel, zijn ontvangstzaal, zijn tuinen, enz ook gehangen had, want “bezoekers” hebben daar wel lelijk huis gehouden … iets dat ze niet gedaan hebben met de graftombe.

De laatste stop voor de dag is de necropolis. Vier graftombes (met een variabel aantal graven binnenin) zijn in de vorm van een groot kruis (volgens Abdullah afgeleid van het Swastica teken) uit de rotsen gehakt. Bovendien zijn er zowat overal op de rotsen bas reliefs gemaakt. Die geven aan hoe de koningen de Romeinen versloegen en hoe ze hun kracht puurden uit de steun van Ahura Mazda (de God van het Zoroastrisme).

Van de necropolis gaat het terug naar Shiraz en op de terugweg krijgen we te maken met een onweer. Hierdoor gaat het kwik van 33 naar 28° C wat in dank afgenomen wordt. We hebben het ook weer over de wijn die Abdullah maakt. Ik denk dat de wijn niet fantastisch is, maar zou het spul toch eens willen proeven want hoevelen kunnen claimen dat ze een Shyraz geproefd hebben die van Shiraz druiven gemaakt is door een man geboren en getogen in Shiraz.

Het is met enige trots dat ik ook kan melden dat we vanavond in het traditionele restaurant gegeten hebben (op een stoel aan een tafeltje) en dat we de wilskracht hebben kunnen opbrengen om maar 1 schotel te bestellen … en gelukkig maar, want de schotel was opnieuw zo belachelijk groot dat we hem zelfs met verkrachte eenden maar met moeite hebben kunnen opeten.

That’s it folks … voor vandaag. Morgen hebben we een redelijk rustige dag in het oude stadscentrum van Shiraz. We houden jullie op de hoogte.