De eerste nacht in Hotel Jamshit in Kermanshah valt mee en het ontbijt ook. Er is inderdaad jam en van het tweede deel van de naam is er niets te bespeuren … dus dat valt goed mee. Als we Abdullah ontmoeten blijkt dat hij de plannen voor de dag omgegooid heeft. Kermanshah is volgens hem een uit de voegen gegroeid dorp (wel van 1.5 miljoen inwoners) met een belangrijke attractie: een paar bas reliefs in de rotswand gehakt. Het oorspronkelijke plan was de dag te vullen met het bezoek aan deze bas reliefs en de bazaar. Dat was een beetje mager en Abdullah heeft daarom bedacht dat het beter was een grot een tweetal uur rijden ten Noorden van Kermanshah te bezoeken.

Zo gezegd, zo gedaan en onderweg zien we erg mooie natuur (dit wordt ook geholpen door het steeds maar beter wordend weer). We bevinden ons al geruime tijd op ongeveer 2000 m hoogte (wat het killetjes maakt als de zon niet schijnt maar lekker fris als de zon wel schijnt) met bergen van 3 à 4000 m hoogte rond ons. Op alle toppen ligt nog heel wat sneeuw. Of die er nog ligt tijdens het midden van de zomer weet ik niet zeker. Onderweg zien we veel schapen en geiten in grote en kleine kuddes. Die lopen nog dartel rond maar er zijn er ook die minder gelukkig zijn. De minder gelukkige hebben hun kop verloren en hangen aan een rek waar ze vakkundig versneden worden. Ik heb zo een vermoeden dat Ben Weyts hier niet akkoord zou mee gaan maar hier is de toegang tot het Internet nog slechter dan in het hotel waardoor ik het niet kan checken.

Het bezoek aan de Quri Qaleh grot is OK. Er hangen stalagtieten en er staan stalagmieten zoals in vrijwel alle grotten ter wereld maar het zijn de mensen in en aan de grot die de ervaring speciaal maken. Een hondertal meter in de grot is een klein stalletje waar men (video) CD’s kan kopen en waar muziek gespeeld wordt. Een groep jongens en meisjes vinden dit voldoende aanleiding om een rondedans te starten en algauw wordt ik gepromoveerd van neutrale fotograaf tot “enthousiaste” mededanser. Ik wordt behendig tussen twee jongens geloodst waardoor vleselijk contact vermeden wordt, maar moet meedansen tot wanneer zij ook een beetje moe geworden zijn. De tocht door de grot wordt verder gekruid door mensen die vragen waar we vandaan komen, wat we van Iran denken en door het poseren voor de vele foto’s die ze van ons samen met hen willen. Ik vraag me af op welke websites we uiteindelijk nog gaan belanden.

Na de grot rijden we nog wat verder naar het Noorden (richting de provincie Kurdestan). De natuur blijft mooi, de mensen blijven even enthousiast over onze aanwezigheid maar dragen steeds kleurrijker kleren. Misschien heeft dit wel te maken met het feit dat het vrijdag (= zondag) is en dus een vrije dag voor allen waardoor iedereen (in familieverband) op picknick lijkt te trekken. De meesten lijken echte “pro picknickers” met een tentje, een BBQ, een theestel, een tapijt (of tapijten als ze echt met velen zijn), enz.

Wij zijn veel minder geëquipeerd maar kunnen toch ook van de geneugten van een picknick genieten door wat plat brood en kebab te gaan kopen en het te verorberen op een dekentje dat in de koffer van onze gids ligt.

Het einde van de volledig gereorganiseerde dag is het het enige ware hoogtepunt van Kermanshah. De Sassaniede bas reliefs van de 3de tot 7de eeuw quasi rechtover ons hotel zijn vrij goed bewaard en getuigen van de laatste stuiptrekkingen van Zoroastrisme als staatsgodsdienst. Nadien is de Islam gekomen om tot de dag van vandaag de plak te zwaaien.

Weer worden we verschillende keren gevraagd waar we vandaan komen maar de meest spectaculaire vraag komt van een Islamitische wacht. Hij vraagt of hij op de foto met mij mag samen met zijn vriend. Ik zeg ja maar al spoedig blijkt dat ik hem niet goed begrepen heb. Hij zal waarschijnlijk vrienden (ipv vriend) gezegd hebben, want hij lijkt de helft van zijn bataljon op de foto te willen.. Het hele gedoe levert een interessante discussie met onze gids over het leger en de islamistische wachten op. Als je daarin geïnteresseerd bent, kunnen we er later eens een boompje over opzetten. Ondertussen zal ik proberen online te blijven. Na De Standaard is nu ook De Redactie onbereikbaar geworden. Ik probeer op de hoogte te blijven van wat in Belgie gebeurt, maar alles wat zweemt naar kranten en nieuwsberichtgeving lijkt problematisch. Zelfs Het Belang van Limburg (?!?!) lijkt gevaarlijk beschouwd te worden. Ik hoop dat mijn verslag van de zwarte lijst blijft.