Ondanks het feit dat het 09:00 uur is vooraleer de wekker van zijn oren begint te maken, voelt het vroeg aan. Geen gezaag echter, wie op reis wil gaan moet er ook de mindere kanten bij nemen. De ontbijtzaal is nog goed gevuld als we toekomen maar het is ongebruikelijk stil. Het feit dat minstens de helft van de aanwezigen doofstom blijkt te zijn, zou wel eens de verklaring kunnen zijn. Het ontbijt zelf lijkt een mengeling van gewone zaken (een eitje, koetjeskaas, cakes, fruitsap, koffie en thee) en minder gebruikelijke zaken (aan de lopende band gebakken plat brood, gepickelde groenten en (kippe)worsten in een gepickelde tomatensaus, een exotische yoghurt en allerlei zoete tot hypermierezoete koekjes).

Na het ontbijt ontmoeten we Abdulah opnieuw. Het is een vriendelijke man die maar al te graag over van alles en nog wat zijn opinie geeft (dat is echt interessant) maar die duidelijk voor meer dan één brug blijft haperen. Dit is goed om ons geduld te oefenen (we moeten stoppen met het raden van de woorden die hij wil zeggen,want vroeg of laat komt hij er wel uit en bovendien lopen we het risico dat hij, net op het moment dat hij klaar was voor zijn woord, nu probeert ons woord te herhalen wat weer een oponthoud in het betoog betekent).

Rond 10:30 vertrekken we richting Hamedan na eerst 300 Euro uitgewisseld te hebben. We hebben in het wisselkantoor een fantastische deal uit de brand kunnen slepen, want we hebben niet minder dan 11 miljoen 650 duizend rials voor onze 300 Euro teruggekregen. Goed, he?

Een paar kilometer buiten Teheran stoppen we voor de eerste keer. We bezoeken de laatste rustplaats van de Grote Leider Ayatollah Khomeini. Dit is een groot complex met een aantal minaretten met gouden daken, koepels met turkooizen decoraties, honderden immense (Perzische!!!!) tapijten en centraal de eenvoudige grafsteen van de Grote Religieuze Leider.

Het geheel is smaakvol ingericht maar ik ga niet proberen een foto van het interieur bij te voegen. Ik heb vorig jaar voldoende geprobeerd foto’s in mijn blog op de iPad te krijgen om me er nu niet meer aan te wagen. Wie de foto’s wil zien zal eens ten huize van Peeengee moeten langskomen.

Verder moet ik ook nog melden dat ik tot celebrity gepromoveerd ben. Bij ontstentenis aan beter uitziende buitenlanders ben ik aangesproken door TVMIK (= het TV station van het mausoleum van Imam Khomeini) een interview. Ik moest uitleggen wie ik was (nog ben), waar ik vandaan kwam, wat mijn plannen waren, wat ik van het mausoleum vond, enz. Wie geïnteresseerd in meer detail kan die altijd vinden op TVMIK

Nadien trekken we naar Hamedan. Dit gaat over zeer goede wegen (2 of 3 vaks autostrades) al dient gezegd te worden dat de signalisatie iets minder goed / duidelijk is …. tenminste als we afgaan of het aantal keer dat onze chauffeur / gids op zijn sporen moet terugkeren. Tweemaal gebeurt dit zelfs in regelrechte spookrijdersstijl (een keer zelfs over een paar honderd meter). Dit kruidt de trip een beetje extra, doet me begrijpen waarom onze chauffeur / gids liever heeft dat we ook achteraan veiligheidsgordels dragen en is de perfecte verklaring voor de meer dan 20’000 verkeersdoden in Iran per jaar.

In Hamedan gaan we, na in het hotel ingecheckt te hebben, nog eens het park rechtover het hotel bezoeken. In dat park staat de graftombe van Babataher, een poëet van de elfde eeuw. Op de wanden van het gebouw staan een aantal van zijn gedichten gebeiteld. Die Farsi kalligrafie ziet er erg sierlijk uit en de ritmiek van de gedichten is ook zeer mooi (kunnen we oordelen na de voorleessessie van onze gids en nog meer na het luisteren naar een man die plots uit het niets de versen begint te zingen)

Het slot van een geslaagde eerste dag is een etentje met onze gids in een lokaal restaurant. We leggen ons lot in de handen van onze gids en laten hem alles bestellen. We krijgen een salade met een roze vinaigrette, een pot yoghurt, twee glazen drinkyoghurt (= 10 dosissen Yakult), 2 lamkebabs van bijna een halve meter lang en 10 cm breed, een gestoofde lamsnek, twee kommen rijst, een kommetje gepickelde groenten en twee gepickelde reuze lookknollen. Dit alles kost ons wel 1.5 miljoen …. Rials maar ja, zoals al eerder gezegd: men moetber iets voor over hebben. Met veel goede wil en de gewaardeerde hulp van de gids krijgen we bijna alles naar binnen gewerkt. Gelukkig kunnen we onze tijd nemen om alles te verorberen omdat andere restaurantbezoekers ons komen vragen waar we vandaan komen, welke taal we spreken, enz. Wij krijgen te horen dat ze hier zijn om de pensionering van de vader te vieren en mogen van hun dessert mee eten. Een flinke besparing op onze rekening maar als dit hier zo voortgaat zal het verlies in gewicht door het niet nuttigen van alcohol meer dan gecompenseerd worden door een toename in gewicht door de massale hoeveelheden eten.

We zullen nu maar in ons bedje kruipen zodat de vertering kan starten.