Van Blanden naar Teheran

Hier zitten we dan in de lounge van SN Brussels na een vrij vlotte transfer van onze voordeur naar de lounge. Ja, men kan wat foeteren op de niet werkende roltrap die het ondergrondse treinstation met de begane grond verbindt of op de relatieve chaos aan de check-in balies of op de 4 verdiepingen die men per trap moet beklimmen om op het vertrekniveau te geraken, maar al bij al valt het allemaal mee en het fileleed op de Geldenaaksebaan bleek achteraf (zonder reden) de grootste bron van ergernis van dit eerste stukje van de reis.

Als de rest van de trip onder dit niveau van ergernis blijft kunnen we niet klagen.

Over de vlucht naar Istambul kunnen we al niet klagen: vertrokken met maar een klein beetje vertraging komen we min of meer op tijd in Istambul toe … niet dat een uur of zelfs een paar uur vertraging een probleem zou betekenen. We hebben hier sowieso een paar uur vooraleer we naar Teheran kunnen doorvliegen. Gelukkig heeft Schering Plough en daarna Merck me zoveel in een vliegtuig doen zitten dat ik nu nog steeds een Gold card van de Star Alliance groep heb waardoor we in de lounge binnengelaten worden. Dit maakt het wachten veel aangenamer en biedt een laatste mogelijkheid om onze levers nog met een dosis alcohol op te zadelen. De uitgebreide keuze snacks, kaas, fruit enz geldt daarbij als het perfecte excuus.

Ook de vlucht naar Teheran verloopt min of meer vlekkeloos. Nog een filmpje uit het uitgebreide assortiment van het flight entertainment systeem meepikken en Klaar is Kees. Kees is wel nog niet helemaal klaar met het vliegtuig aan de grond (01:40) want we moeten nog door de immigratie. In de rij staan we achter “Onze man in Teheran” te wachten. Misschien hebben jullie deze reeks op Canvas over het leven van een Nederlander getrouwd met een Iraanse famile in Iran wel gezien. De man lijkt erg bereid een gesprekje aan te gaan over Teheran, Iran en … België en wat daar zoal gebeurt tegenwoordig. Tijdens de immigratieprocedure probeert de beambte ons wat elementair Farsi bij te brenge. Iets in de zin van “slalom” is waarschijnlijk goedenavond of zo. We proberen zijn begroeting niet al te enthousiast te herhalen uit vrees voor Israëlis gezien te worden … met alle gevolgen van dien. Nu moeten we nog onze valies recupereren. Die komt er uiteindelijk tegen 2:15 door.

Abdulah onze gids staat ons zoals afgesproken op te wachten. HIj vindt het niet erg dat het al een kot in de nacht is … zegt hij althans (want hij is gisteren met de auto van Shiraz (zo’n 900 km van Teheran) gekomen. Teheran blijkt ook wel een eindje van de luchthaven te liggen. We rijden er een uurtje op … en dan is dat nog rijden zonder te praten als Abdulah. De brave borst blijkt namelijk regelmatig “voor de brug te blijven staan”. Vooral “s klanken” zijn een probleem maar dat schrikt Abdulah niet af over de shah, zijn geboortestad Shiraz, de temperatuur in summer enz te spreken. Zijn Engels is behoorlijk alleen bij tijden met de inlassing van wat extra adempauzes.

Uiteindelijk geraken we rond 04:00 in bed. Het is een erg hard bed en we hebben alleen een laken over ons maar we zijn moe genoeg om dat allemaal niet erg te vinden. We zetten de wekker op 9 uur en hopen dat Iran even klaar is voor ons als wij voor Iran.