Zoals de weerman beloofd had staat vanmorgen in een helder blauwe hemel een schitterend zonnetje te stralen. We hebben vandaag in de eerste wijngaard afgesproken om 10 uur en zijn dus niet echt "in a hurry". Dat kunnen we trouwens niet zijn want het ontbijt begint maar om 8 uur (= vrij laat in vergelijking met het gemiddelde van deze reis) maar een goede voorbereiding voor thuis waar ik het ontbijt ook maar rond die tijd geserveerd "krijg". We besluiten ook de eitjes, de worstjes en het spek achterwege te laten. We doen dit niet alleen om beter voorbereid te zijn op de thuiskomst, maar ook omdat een maand op hotel ons gewicht dermate zou kunnen opgedreven hebben dat we niet meer op het vliegtuig toegelaten worden tenzij we een extra stoel betalen.

Rond 8:30 vertrekken we richting Constantia, de duidelijk zeer welstellende voorstad van Kaapstad. Alhoewel het niet zichtbaar is omwille van de stevig uitziende omheiningen ben ik ervan overtuigd dat de hondenhokken in deze buurt minstens even groot en waarschijnlijk beter ingericht zijn dan sommige huisjes in de townships. Om 9:00 uur draaien we al de oprit van Eagle's Nest op. Ik hoop dat we nu al kunnen beginnen met de proeverij, maar dat is wat te optimistisch. Dus moeten we ons tot 10 uur bezig houden met een klein wandelingetje in de bossen van Constantia. Om 10:00 kan dan het echte werk beginnen. We krijgen voor 50 ZAR (= 3.5 Euro) 5 wijnen voorgeschoteld waarvan vooral de Shiraz een plaatsje in ons geheugen verdient.

Daarna gaat het van Eagle's Nest naar Steenberg. Dit is niet alleen een wijngoed maar ook een golfclub. De eigenaar van Steenberg is ook de eigenaar van Graham Beck en de man moet duidelijk niet vrezen dan hij van honger zal sterven. Alles ziet er hier prachtig uit. We zijn hier geïntroduceerd door Peter de Leeuw van Kaapse Wijnen en dat laat zich direct voelen. We krijgen eerst een glas MCC (Methode Classique Champenoise) dat we tijdens een korte rondleiding in de tuinen (vanwaar het zicht op het hoofdgebouw prachtig is) en in de kelders kunnen ledigen. Daarna worden we geïnstalleerd in het salon van de proefruimte. De glazen wand van het salon wordt weggeschoven (vanwaar het zicht op de tuinen prachtig is). De eigenlijke proeverij kan nu beginnen met twee andere MCC's (1 met 100% Chadonnay en 1 met 100% Pinot Noir). Daarna krijgen we twee Sauvignon Blancs, dan een Chardonnay en een Rose om af te sluiten met 4 rode wijnen (een Merlot, een Syrah, een Nebiolo en een blend van Merlot, Cabernet Sauvignon en Syrah genaamd Catharina). Het bezoek aan Steenberg was zeker de moeite en we besluiten eens terug in België een flesje of twee hiervan te kopen.

Na Steenberg gaat het verder naar het Zuiden richting Kaap De Goede Hoop. De zichten op de Indische Oceaan aan onze linker zijde worden steeds spectaculairder zeker eens we in het Nationaal Park binnen gereden zijn. In de reisgids staat dat men vanaf de vuurtoren op Kaap de Goede Hoop zo ver kan kijken als het oog reikt ... en dat blijkt waar te zijn ... net zoals het altijd het geval is. Ik heb nog nooit verder kunnen kijken dan het oog reikt. Enfin, het zal wel goed bedoeld zijn... en men kan hier inderdaad zeer ver kijken (Antartica heb ik wel niet gezien maar wel aan de rechter zijde de Atlantische Oceaan en aan de linker zijde de Indische Oceaan ... beide een paar honderd meter onder ons. Technisch gezien is de scheiding tussen de Indische en de Atlantische Oceaan maar aan het meest Zuidelijke punt van het continent (= Kaap Agulhas) maar voor de gemakkelijkheid gaan we de scheiding een paar km naar het Westen opschuiven. Van Kaap De Goede Hoop gaat het dan weer Noordwaarts, maar deze keer met de Atlantische Oceaan aan onze linkerkant. De kust is hier, zo mogelijk, ruwer en nog spectaculairder. Zeker in de buurt van de Chapman's Peak en Chapman's Drive (een 10-tal km tolweg in de stijl van de 17 miles drive in Monterey). De zon komt lager en lager te staan waardoor het effect op het water en op de bergen (hier staan de 12 apostelen nog recht wat niet kan gezegd worden van hun collega's in de buurt van Melbourne) erg mooi wordt.

We besluiten in Camps Bay (op een paar km van onze B&B) te eten onder begeleiding van de ondergaande zon. We nemen natuurlijk vis maar ik mispak me en beetje aan de benaming Baby Klipfish. Zo baby is het beest absoluut niet. Voor een "post war bayboomer" zoals mij is iets op ons bord laten liggen echter een absolute no-no en de baby klipfish gaan dus gans (met uitzondering van de graten) achter de kiezen. Om de vertering vlotjes te laten verlopen moet ik het beest nog wel besprenkelen met een pintje in onze B&B.

Zo komt een einde aan alweer een mooie dag en kunnen we ons weer verheugen op morgen.