Vandaag is een (lange) overbruggingsetappe. We leggen de laatste km in Namibia af (geloof het of niet, op asfalt) en daarna gaan we op de snelweg een 700 tal km richting Kaapstad. De snelweg is eigenlijk maar een tweevaks weg maar er is nagenoeg geen verkeer en we kunnen de hele tijd 120 km per uur rijden... tenzij er wegwerkzaamheden zijn. Op die plaatsen wordt op een vak gewerkt en het overblijvende vak wordt alternerend voor de twee richtingen opengezet. Men moet gewoon 10 minuten wachten vooraleer toegelaten te worden op het beschikbare vak. Tijdens die 10 minuten staan hooguit een tiental auto's te wachten. Dit geeft een idee van de "drukte" op de wegen hier (rond Brussel of Antwerpen zou een 10 minuten oponthoud voor een monsterfile zorgen).

Voor het eerst op deze reis hebben we geen blauwe hemel. Tijdens de eerste helft van het traject is de zon nog grotendeels van de partij maar naarmate we Kaapstad naderen worden de wolken donkerder en donkerder. Op een bepaald moment miezert het zelfs een heel klein beetje, maar niet genoeg om de ruitenwissers aan te zetten. Het wordt ook duidelijk koeler. Alles in lijn met de weersvoorspellingen. Het lijkt erop dat onze laatste paar dagen minder zonnig en warm zullen zijn dan wat we tot hier toe gehad hebben. Ook niets aan te doen. We hebben echter een goed alternatief = wijn proeven. Twee of drie wijngaarden per dag zijn vastgelegd. Daar zullen we ons op concentreren.

Net voor we op onze bestemming toekomen krijgen we nog een staaltje van een GPS anomalie voorgeschoteld. We herkennen allerlei straatnamen uit de beschrijving van het reisbureau maar de GPS "Madam" stuurt ons rechtdoor en dan rechts en dan links en dan weer rechts en dan terug ... enfin, het doet er niet toe hoe dikwijls we links en rechts gaan. Wat er wel toe doet is dat we in het Soweto van Paarl belanden. Dit keer is het wel een bidonville gemaakt van bidons. Allerlei onguur uitziende figuren (we zijn niet van plan te checken of ze ook daadwerkelijk onguur zijn) lijken tamelijk verbaasd een white boy (en girl) hier te zien. Ik kijk strak voor mij uit en ben bijna even blij als Gertrude (en die is zeer blij) op het einde van de straat een grotere straat te zien die ons quasi rechstreeks en zonder verdere fratsen van ons madam naar het hotel brengt. Ons hotel is deze keer een Spa resort. We hebben "jammer genoeg" te veel wijngaarden te bezoeken om van de faciliteiten gebruik te kunnen maken. Onze dijspieren schreeuwen nochtans om een deugddoende massage. Die afdaling in de Fish Canyon heeft haar sporen nagelaten maar hopelijk kunnen we morgen weer op een min of meer normale manier uit de auto kruipen of min of meer vlot een trapje afstappen. In afwachting denk ik dat we vooral gaan genieten van de bar, het restaurant en de wijnlijst van het hotel.