We hebben de nacht overleefd ofwel omdat de tent de nodige bescherming geboden heeft ofwel omdat de paarden te lui waren om ons aan te vallen. Gertrude heeft nochtans een hele tijd lichtjes van oogjes in het duister gezien. Ik heb die niet gezien ... omdat ik langs de andere kant van de tent lag of omdat ik al na 2 minuten in dromenland vertoefde ... waar geen oplichtende oogjes zijn. Volgens Paul waren dit genets (= wilde katten, dus familie van de luipaarden) .

We zijn beiden, om uiteenlopende redenen, vroeg wakker en kunnen het aantal sterren zien teruglopen van miljarden over miljoenen over duizenden tot niets meer als de zon boven de horizon verschijnt. Dan is het sowieso tijd om op staan.

Na een uitgebreid ontbijt krijgen we een Afrikaanse massage = 2 uur in de jeep om terug uit de canyon tevoorschijn te komen. Een massage kunnen onze dijspieren na de steile afdaling van gisteren goed gebruiken maar de massage die we krijgen is erg algemeen en doet weinig aan de stramheid van onze dijen die zich al serieus laat voelen.

Terug in de lodge is mijn eerste bekommernis mijn band. Er was blijkbaar weer een (weliswaar kleine) perforatie in het loopvlak en die is nu gerepareerd. Ik ben erg tevreden dat ik erop aangedrongen heb de band in een waterbad onder te dompelen. Hierdoor heeft men het lek nauwkeurig kunnen lokaliseren en heeft men de piste van het lekkende ventiel verlaten.

Ik vraag de rekening maar men zegt me dat het OK is. Repareren van lekke banden als deel van de overnachtingsprijs dat zegt iets over de toestand van de weg, zou ik zo denken.

We vatten de terugweg aan. Met de 1.5 uur voor 19 km toegangsweg tot de lodge zijn we nog trager dan in de heenreis maar nu hebben we zelfs geen mini lek (toch niet tot nu, 8 uur later). Eens op de openbare weg is het opnieuw iets beter gesteld met de weg ... we zouden kunnen op een gemiddelde snelheid van 60 of misschien zelfs 70 mikken ... maar ik durf niet.

Plots staat er (onaangekondigd) water op de weg... een bizar zicht in het midden van de woestijn. Het blijkt de Fish River te zijn waar normaal zo weinig water in staat dat men beslist heeft op de kosten van een brug te besparen. Ik stap uit en probeer met een stok te peilen hoe diep het water op de diepste plek is. Paul heeft me verzekerd dat er geen krokodillen in de Fish River zitten dus dat zou OK moeten zijn. Ik vind geen plaats die dieper is dan 25 cm dus beslis ik dat we het erop wagen. Gertrude's advies is net iets minder positief maar door gebrek aan alternatieven (we hebben de hele dag nog niemand gezien) wagen we het erop ... en met succes.

De natuur is weer wondermooi, zij het met een heel ander soort bergen dan in de streek van de Fish Canyon. De bergen hier zijn weer echte bergen en geen "tafelbergen" die ontstaan zijn door erosie van een hoogvlakte. De natuur is hier in het grensgebied tussen Zuid Afrika en Namibië, waar de Oranje Rivier heer en meester is, ongelooflijk woest en in schril contrast met de paar tientallen km asfalt die we tot aan de Oranje rivier voorgeschoteld krijgen.

Aan een afslag stoten we op een gesloten slagboom. We moeten een aantal documenten invullen en dan vraagt een politieman of we wapens of een groot mes of diamanten hebben. We zeggen neen, maar hij begint de hele auto te doorzoeken. Hij doorzoekt alles erg grondig. Hij kijkt niet alleen onder de zetels en in het handschoenkastje, maar ook in het rugzakje waarin onze portefeuilles in zitten. Hij kijkt zelfs in de portefeuilles en hij kijkt zelfs in Gertrude's portefeuille in het vakje van het klein geld. Hij zegt dat hij op zoek is naar diamanten, maar ik heb de indruk dat hij op zoek is naar geld. Tot tweemaal toe opent hij de geldbuideltjes die we normaal altijd op ons dragen maar die nu, uitzonderlijk, in het rugzakje zitten en "bol staan" van de Euro's die we daar als reserve hebben. De man is duidelijk erg nerveus en ik word het ook. Ik heb de indruk dat hij iets van plan is,maar dat we beiden zo intens op zijn vingers staan te kijken dat hij niet durft zijn slag te slaan. Dan heeft hij een andere manier om ons te couilloneren gevonden. Achteraan in de auto ligt een, in bubble foam verpakt, beeldhouwwerkje dat we in Johannesburg kochten. Hij vraagt wat dit is en wanneer ik zeg dat het een stenen beeldje is zegt hij dat steen niet toegelaten is. Ik interpreteer dit als: tenzij ge me geld geeft neem ik u dit beeldje af. Ik ben niet van plan me zo maar te laten doen en zeg hem dat ik hem het beeldje zal tonen als hij mij een schaar of een mes geeft. Dat interesseert hem niet en dus wandelt hij weg. Ondertussen is de hele bemanning van de post naar onze auto gekomen. Ik denk dat ze allemaal vinden dat hier iets raars aan de hand is. Een van hen geeft me uiteindelijk een mes waarmee ik het pakje kan open snijden. Als ze zien wat de "stone" die "not allowed" was volgens hun collega in werkelijkheid is,beginnen ze allemaal te lachen. De politieman kan daardoor niets anders doen dan te zeggen dat het OK is en dat we door mogen. Incident gesloten maar toch een kantje van Afrika dat we nog niet gezien hadden.

Hierdoor en door de slechte weg is het uiteindelijk over zessen vooaleer we in de buurt van Norotshama River Resort toekomen. De buurt is niet te missen, want plots komt men in een groene vallei. Zo ver men kan zien staan hier miljoenen druivelaars aangeplant. Een of andere Oost-Europeaan is daar jaren geleden mee begonnen en exporteert nu 2.5 miljoen kisten druiven naar heel de wereld. Dit is goed voor hem en voor de 20'000 mensen die hij hiervoor tewerkstelt ook, maar ik heb toch mijn bedenkingen. Zo is er de bidonville (hier niet gemaakt van bidons maar van riet) en het zeer rudimentaire transport van de werknemers. We zien mensen van de wijngaarden naar huis gebracht worden in vrachtwagens. Deze transporten zijn best te vergelijken met dierentransporten. We kunnen onmogelijk tellen hoeveel mensen op een vrachtwagen staan maar tussen de 50 en 70 zal zeker geen overdrijving zijn. De mensen staan op de vrachtwagens omdat ze er zo veel meer op krijgen en vallen zullen ze wel niet want want ze staan opeen gepakt als sardienen. Enfin, aan iedere medaille zijn twee kanten en de mensen zien er allemaal tevreden uit ... ze zwaaien toch vrolijk als de vrachtwagens ons voorbijsteeken.

Het resort zelf is zeer mooi gelegen aan de rivier. We nemen een deugddoende douche, drinken een frisse pint en eten een lekkere steak (in mijn geval een T bone van 500 g) met wijn van het huis Norotshama. De man maakt dus ook wijn van zijn druiven... een duizendpoot.

Nu nog snel dit verhaaltje afmaken en dan morgen vroeg alles doorsturen zodat we de lange rit naar Kaapstad kunnen aanvangen in de wetenschap dat uw correspondent in Zuidelijk Afrika zijn werk gedaan heeft.