Ik heb goed geslapen maar ben om 6 uur wakker. De wind is gedurende de nacht gaan liggen maar het is vroeg erg licht in onze kamer, ik denk aan mijn (ten derde male) lekke band en misschien ben ik ook wel wat excited in het voorruitzicht de derde diepste canyon ter wereld af te dalen. Gertrude heeft voor het ogenblik nog geen last van excitement ... dat komt waarschijnlijk nog. We lummelen wat rond, vertrekken om 10 uur met een jeep naar het punt vanwaar een pad naar beneden loopt. Het weer is zeer goed, een helder blauwe hemel en nog niet al te warm omdat er een zacht briesje staat. We passeren een kampeerplaats die een paar jaar geleden opgegeven werd omdat het daar dikwijls zo erg waaide dat het kamperen niet echt een pretje meer was. Om 10:15 komen we aan het viewpoint vanwaar de afdaling begint. Het moet gezegd worden, de afdaling ziet er voor iedere leek (Gertrude en mij in dit geval want Paul, onze gids doet dit zo gemiddeld 1x per week) niet van de poes uit. Ik dacht dat de afdaling vergelijkbaar met de afdaling van de Grand Canyon (= een gewoon bergpadje) zou zijn ... wel dit is niet het geval. Hier is het letterlijk afdalen van een klif in de diepte. De gemiddelde hellingsgraad schat ik op 70 of 80 ° met overbruggingen van de ene naar de volgende rots die regelmatig (om niet te zeggen bijna altijd) het gebruik van het achterwerk vragen. Zo dalen we een honderdtal meter vooraleer het dalingspercentage wat redelijker wordt. We zijn trots / verwonderd dat "we" dit zonder enig gejammer doorkomen. Wat hier redelijk genoemd wordt is nog steeds erg respectabel en dan, na een klein uurtje, komen we bij de "Jelly Leg" aan. Dit is een "wandeling" door wat soms een bergriviertje (met watervallen en alles wat men zich daarbij kan voorstellen) is. Nu is er enkel een droge bedding met grote rotsblokken waarover men moet kruipen. Van die niveauverschillen trekt water zich niet veel aan ... maar wij wel.

Paul zegt na 2 uur dat we goed gevorderd zijn en dat het tijd wordt om aan de lunch te denken. We krijgen twee opties voorgeschoteld: ofwel een ietwat kortere weg via een vlakke plek maar zonder enige schaduw of een ietwat langere weg via een (andere) rivierbedding waar de gids een boom weet staan. De toenemende temperaturen vertienvoudigen de snelheid van ons beslissingsproces en we kiezen unaniem voor de ietwat langere maar lommerrijke (1 boom) weg. Na de lunch gaat het nog een tweetal uur door. Er is werkelijk nergens een spoortje schaduw te bespeuren en we zijn dan ook erg blij de bestemming in het vizier te krijgen. De bestemming is de erg rotsachtige canyon van de Fish River waar een beetje water in staat. Het water lijkt stilstaand maar misschien is er toch enige bijdrage (zelfs nu, in het droge seizoen) van de Fish River aan de Orange River (verder Zuidelijk). De kookploeg is reeds ter plaatse en vergast ons op twee zeteltjes in de schaduw van de rotsen, op elk een frisse pint en op het gefluit van een paar vogeltjes. We hebben ook nog wat chips over vanuit ons lunchpakket en ons rest dus alleen nog de vraag wat we nog meer zouden wensen om perfect gelukkig te zijn. We blijven het antwoord schuldig.

Na een siesta in onze tent besluiten we de Fish River wat van naderbij te bekijken. We weten niet of we willen pootjebaden of zwemmen en houden het dus op zitten in het water. We kunnen eigenlijk niet gemakkelijk in het water stappen en we durven ook niet duiken, ik omdat ik niet zeker ben dat het diep genoeg is en Gertrude omdat ze haar haar niet wil nat maken.

We zitten dus een halfuurtje met onze onderste helften in het water en laten de honderden vissen onze welgevormde tenen bewonderen. Gelukkig / spijtig zijn het niet van die eelt-etende visjes die zich aan onze eksterogen en andere ongewenste uitstulpingen zouden tegoed doen.

Na deze afkoeling van onze onderste helften is het tijd voor een thee met wat versnaperingen en een nieuw biertje voor de liefhebber. Dit geldt als inleiding op de maaltijd waar de chef niet al te druk mee bezig geweest is (omdat het meeste reeds klaargemaakt is).

Naast onze tafel wordt een vuurtje gestookt. De heersende temperaturen vereisen dit niet echt maar het staat zo in het draaiboek dus zo zal het gebeuren. Van de tafel naar de tent wordt de weg gemarkeerd door kaarsen in een bruine papierzak (een zeer goed idee want de kaarsen blijven branden en de zak begint niet te branden). De fles met een lekkere (en op onze aanvraag gekoelde) Pinotage wordt aangeboord. We krijgen eerst een groenten quiche en daarna, als hoofdgerecht, springbok filet met een pepersaus. Het dessert is "iets" overgoten met vanillesaus. Alles bij mekaar een vijfsterren menu onder een miljoenen sterren firmament. De hemel is hier echt hemels met zeeeeeeeeer veeeeeeeeel sterren en een reep Milky Way er als toemaatje bovenop. Kortom onze vroegere vraag wat we nog meer nodig hebben om perfect gelukkig te zijn blijft onbeantwoord .... misschien is dit iets om ongelukkig over te zijn!?

(Een beetje) moe maar (heel erg) tevreden kruipen we in ons tentje om dit verslag te schrijven en om dan lekker te slapen. Liefst van al zou ik onder de sterren slapen maar het feit dat hier een paar luipaarden ronddwalen zorgt ervoor dat de sterren opgeofferd worden aan de veiligheid van een tentje.

Hopelijk krijgen jullie dit bericht ook als mocht blijken dat de tent niet de bescherming bood die we ervan verwachtten.