Vandaag rijden we naar de Fish Canyon. We verlaten langzamerhand de bergen die we gisteren zagen om op een hoogvlakte te eindigen. De uitzichten zijn nog mooi maar minder spectaculair dan wat we gisteren zagen. In Aus, een "dorpje" op het kruispunt van een aantal wegen (waarvan een, de B4, zelfs in asfalt gelegd is) willen we ons nijpend cash tekort een oplossing geven. Dat is echter gemakkelijker gedacht dan gedaan. De ATM machine blijkt namelijk zonder geld te zitten en we kunnen maar 100 Namibische dollars krijgen ... daarmee (7 €) zullen we niet ver springen dus vragen we aan de dame (?) van het benzine station / de supermarkt / de garage en de bank of het niet wat meer kan. Drie kwartier later komt er iemand die meer geld in de machine steekt waardoor we onze benzinetank en onze portefeuille weer kunnen vullen. Het voelt goed ... en of het bij onze terugkeer in Belgenland nog goed zal voelen zullen we dan wel gewaar worden.

Van Aus gaat het dan naar Guateb ... op de B4 ... wat voelt het goed weer eens 120 (of mag het ook wat meer zijn) te rijden zonder door elkaar geschud te worden en zonder constant lawaai rond zich te hebben. De pret kan echter niet blijven duren en na een 100 tal km moeten we weer op een gravel weg. Het lijkt erop dat de machine hier nog niet zo lang geleden gepasseerd is en dus dat valt allemaal nog wel mee tot we de weg naar de Fish River Lodge moeten inslaan. Een eerste probleem is de juiste weg vinden. De pijlen naar de lodge zijn wat verwarrend, maar dan komt het tweede probleem: de weg is van bij de start slecht ... echt slecht ... nog slechter dan enige weg die we hier al gezien hebben. Met onze slechte band-ervaringen in gedachten rijden we aan 10 km / uur over de weg. Dat geeft Gertrude veel tijd om het prachtige landschap dat zich voor onze ogen ontvouwt te bewonderen. Alhoewel ... Gertrude kan maar moeilijk lyrisch worden, omdat ze mijn raad om Zen te blijven bij de staat van de weg en de banden iets te letterlijk opneemt en ik moet 99% van de tijd mijn ogen op de weg gefixeerd houden om te vermijden dat we hier midden deze 20 km en 1 uur durende rit een platte tube zouden krijgen door een of andere slecht ingeschatte steen. Iedere keer dat ik kijk (1% van 1 uur is toch nog 36 seconden) is het landschap prachtig. De Fish River Canyon zou na de Grand Canyon en de Copper Canyon in Mexico (nog nooit van gehoord) de derde diepste canyon van de wereld zijn. Het uitzicht herinnert inderdaad aan de Grand Canyon. Een hoogvlakt waarin plots een (zeer) diepe inkerving zit. In die inkerving gaan we morgen afdalen om overmorgen, als alles snor zit, weer tevoorschijn te komen.

Uiteindelijk, na 20 km Afrikaanse massage en zorgvuldig sturen over de verraderlijke scherpe punten van de rotsblokken waarover / waartussen we moeten sturen, komen we aan bij de lodge. De plaats is ongelooflijk met een restaurant / bar / lobby met een glazen wand die rechtstreeks uitgeeft op de canyon. Ieder chalet staat op minder dan 10 m van de klif en geeft een fenomenaal uitzicht op de canyon. Erg, erg mooi ... voor foto's een adres.

Als ik de valies uit de koffer ga halen is er echter minder goed nieuws .... Het blijkt dat de linker achterband het begeven heeft. Deze keer is de band nog niet volledig plat maar toch serieus leeggelopen. Het manneke ( = bosmanneke in dit geval) dat me met de valiezen ging helpen zegt dat ze hier een tyre repair shop hebben (ik ben duidelijk niet de enige die met bandenproblemen te kampen heb, maar misschien wel diegene die het meeste bandenproblemen al gehad heeft). De band wordt eraf gehaald en "a la guerre comme a la guerre" getest op lekken = door er water te laten overlopen omdat ze geen groot genoeg recipient hebben om de hele band in onder te dompelen. Deze keer lijkt het erop alsof het ventiel lekt. Ik zeg het bosmanneke dat we de auto morgen niet nodig hebben en dat hij dus de hele dag kan testen of de band nog lekt nadat hij het ventiel verder aangespannen heeft.

Na het lekkere dinner, met een gepersonaliseerde service van onze gids voor morgen, drinken we nog een pint en kruipen onder de lakens met de begeleiding van het gehuil van de wind die deze namiddag komen opsteken is. De gebouwen hier zijn duidelijk niet op de huidige (niet ongewone?!) windkracht voorzien, want alles (ramen, gordijnen, dak) flappert in het rond maar geen probleem ... we hebben oorstopjes gekregen waardoor we het allemaal niet meer horen.