Vandaag moeten we voor mijn GSM terug naar de andere kant van het nationaal park. Op zich is dit geen probleem aangezien men niet weet welke dieren zich waar gaan bevinden op een gegeven tijdsstip. Het is alleen wat jammer dat we alleen voor een GSM zo'n 140 km heen en terug moeten afleggen.

We willen de dag vroeg beginnen omdat we een lange afstand moeten afleggen, maar vooral omdat we een aantal ochtenddieren te pakken willen krijgen. Tijdens het ontbijt zien we op de TV, die rechtstreeks gelinkt is met de waterplas aan de chalets dat een rhino op het appel is. De muffin die we van plan waren te eten verdwijnt in onze zak en we snellen naar de waterplas en ... jawel, nummer 5 van de Big Five kan aangevinkt worden. Een black rhino staat in volle glorie wat water te drinken. Tevreden maar nog niet moe rijden we naar de volgende ochtendplek en voor we daar aankomen ziet Gertrude in het struikgewas nog twee rhino's. De dag kan niet meer stuk, want we hebben al voor 8 uur het hoogtepunt bereikt. Aan een andere waterplas zien we een aantal dieren die aan het drinken zijn maar we zien ook op een paar 10-tal meter van de plas een roestbruine vormloze massa. We vragen ons af of dit een dood dier is of ... misschien een slapende leeuw / leeuwin koppel. We vragen het aan de mensen in de auto naast ons en die bevestigen dat de vormeloze massa inderdaad een leeuw en een leeuwin is... meer zelfs. Ze vertellen ons dat de twee daarnet een hoogtepunt gekend hebben (we denken natuurlijk dat de leeuwen net ook 3 rhino's gezien hadden). We moeten volgens onze geburen echter niet wanhopen, leeuwen zijn van geen hoogtepuntje vervaard. En inderdaad, na een paar minuten stelt Mijnheer zich recht (= gaat hij op zijn 4 poten staan), volgt Mevrouw het goede voorbeeld en tonen beiden, tegen een achtergrond van een internationale toeristenschare, van schichtige jakhalzen, van uit de hoogte kijkende giraffen en van perplex geslagen wildebeesten (= gnoe) dat het hun menens is met de voortzetting van het leeuwengeslacht. Na zo'n 30 seconden heeft Mijnheer zijn 3 rhino's gezien ... ik weet niet of Mevrouw ook zo snel kan tellen.

De rest van de dag verloopt zonder grote verrassingen, de GSM wordt probleemloos opgehaald, we zien overal allerlei dieren, maar we worden erg kieskeurig en reageren niet meer tenzij er meer dan 20 of 30 olifanten of elanden of oryxen of struisvogels, of wildebeesten of ... te zien zijn ... en dat gebeurt regelmatig. Op het einde van de namiddag gebeurt het zelfs op een zeer speciale manier. We zitten op een weg die naar het Olifantenbad leidt en daar gekomen zien we inderdaad minstens 30 olifanten. Ze komen van overal en die dichtst bij ons (minder dan 10 m) lijkt niet 100% happy. Ik heb de motor afgezet omdat ik niet vooruit kan omwille van de niet 100%-ige happy dikhuid en niet achtruit kan omwille van een aantal auto's achter ons die ook niet weg kunnen / willen. Ik besluit verder foto's te nemen zodat mijn afstammelingen zouden zien wat wij in onze laatste ogenblikken gezien hebben (tenzij Dumbo natuurlijk mijn geheugenkaartje zou geformatteerd hebben). Uiteindelijk winnen wij het spelletje chicken en draait hij ons de rug toe. Ik denk 1 - 0 voor de Gyselinck's, maar Gertrude heeft een enigszins andere (en misschien verstandiger) opinie. We gaan ons draaien en ik wil een jeep met toeristen volgen. Dat wegje loopt echter dood voor auto's en de jeep die ik wou volgen keert terug. Ik rijdt nog een 100 m verder om zeker te zijn dat de weg doodloopt (wat het geval blijkt te zijn). Erger is echter dat de weg ook voor de olifanten doodloopt want er staat daar een omheining (om mensen op de achtergelegen pick-nick plaats / toilet te beschermen tegen wilde dieren. Hierdoor voelen de olifanten zich in het nauw gedreven en de twee dapperste onder hen (het is niet moeilijk dapper te zijn als men een paar ton weegt en tegen 2 Belgjes in een autootje staat) lopen naar ons toe. Ze zien er niet olijk uit en toeteren als de St Cecilia fanfare. Ik heb geen zin om het tot een revanche van de eerste wedstrijd te laten komen en rijd zo snel ik kan achteruit. Tot mijn genoegen en tot opluchting van Gertrude staken de dikhuiden hun loopwedstrijd en ik mijn achteruitrijdwedstrijd en kunnen we opgelucht naar het resort rijden ... In de wetenschap dat het toch 1 - 0 gebleven is.

Een dag vol met hoogtepunten.... dachten we.

Het was echter nog niet gedaan. We zijn van plan vanavond nog eens vol te tanken, want we hebben niet voldoende benzine meer om onze geplande route te doen. De boordcomputer geeft nog 192 km aan, maar ik vertrouw het spul voor geen haar. Ik denk dat we maar een 100-tal km meer kunnen rijden (en dat is met de benzine in de leidingen meegerekend) en het volgende station is 120 km ver. Bij de pomp zeggen ze echter dat ze geen benzine meer hebben. Als ik een zeer bezorgd (met rede) een gezicht opzet, zeggen ze dat ze nog een jerrycan met een 15 tal liter benzine hebben. Ze zijn bereid me die te verkopen en hevelen met een slang het grootste deel van de 15 l in onze tank over. Of het echt allemaal benzine is ben ik niet zeker. De "jerrycan" is een afgedankte plastiek container van detergent en ik vermoed dat zowel detergent als water van het spoelen in de benzine zit. Morgen zien we wel hoe gelukkig onze motor is met de nieuwe samenstelling.

Zo kan een dag met veel hoogtepunten ook een laagtepunt hebben. Hopelijk zet dit punt zich morgen niet door.

Na het eten passeren we nog eens langs de waterplas aan ons chalet en wat blijkt? Er staan 4 rhino's en een grote mannetjesleeuw op ons te wachten. Tegen zoveel hoogtepunten kan 1 (of maximaal 2) laagtepuntje(s) niet op. Terwijl ik dit verslag zit te typen, staat de leeuw om de paar minuten te brullen alsof zijn leven ervan afhangt.

Tot het volgend verslag want het is tijd om onder het laken te duiken.