Om 5:30 tikt ons wekkertje zoals het nergens tikt en we huppelen dus welgemutst uit onze bedjes.Vandaag krijgen we de "River route" toebedeeld (alsof dat voor Rockie veel verschil maakt). Het lijkt vandaag minder druk dan gisteren, misschien omdat we snel een zijweggetje inslaan. We rijden uiteindelijk terug naar de zone waar we gisteren de 5 leeuwen gezien hebben en ze blijken weer op post te zijn en zelfs nog familie meegebracht te hebben. De familie Leo blijkt nu met 9 te zijn en dat is nog zonder Leo zelf. Volgens Rockie is Leo zelf druk bezig met een of andere lokale schone leeuwin, want er is volgens hem (= Rockie) geen enkele andere reden waarom Leo niet bij zijn familie zou zijn. Enfin, het is geen groot verschil 9 of 11 leeuwen zich zien relaxen voor een internationale mix van toeristen. Wanneer de zon wat harder begint te schijnen vinden de Leo's het welletjes geweest en trekken ze de een na de andere richting struikgewas en schaduw. We zetten onze tocht langs de rivierbedding op een gezapig tempo verder tot Rockie aan de babbel geraakt met een van zijn collega's die zo snel mogelijk naar een plaats wil waar anderen een luipaard gezien hebben. Dat lijkt ons natuurlijk ook wel wat en we (= vooral Rockie met ons als lijdend voorwerp achteraan) snorren / schokken / slingeren de collega van Rockie achterna. Op een bepaalde plaats staan wel een 20 tal jeeps. Rockie ziet direkt de luipaard in het gebladerte van een grote boom. Dat kan van ons niet gezegd worden. Gertrude heeft wel "iets" zien bewegen maar ik die het beest via een telelens van 400 mm en 1.6 kg op de gevoelige plaat (= het geheugenkaartje) moet vastleggen zie veel gebladerte maar weinig luipaard. Gelukkig kent het beest zijn wereld en klimt hij uit zijn boom en komt hij de verzamelde toeristen eens vanop de grond bekijken. Hij wordt beter en beter zichtbaar maar op het moment dat hij in volle glorie zichtbaar zal worden en ik wil afdrukken ... komt een jeep met bevriende toeristen in het beeld. Het duurt tergend lang vooraleer de jeep door het zand geploeterd is en tegen dat dit gebeurd is heeft de luipaard zich omgedraaid is stapt hij op zijn dooie gemak in "de bush". Hierbij laat hij zijn sierlijk achterste bewonderen en fotograferen. Ik zal de bevriende toeristen om een foto van de luipaard in volle glorie moeten vragen

Na dit spektakel rijden we verder en zien we nog van alles maar niets kan het optreden van de leeuwen en daarna van de luipaard nog overtreffen ... tot tea time. We stoppen op dezelfde plaats als gisteren waar het veilig is uit te stappen om de benen te strekken en een thee of koffie met een muffin te nuttigen. Er zijn op deze plaats geen gevaarlijke dieren (vraag me niet hoe men dat zeker weet) alleen een aantal mooi getooide vogels en bavianen. Het zijn echter deze laatste die hier een hoofdrol spelen. Ze zijn enorm vrijpostig, springen in de jeeps en komen van alles stelen. Ook Gertrude wordt het slachtoffer van een diefstal als een baviaan vanop een jeep op Gertrude's schouder springt en de muffin die Gertrude nietsvermoedend in haar mond wil steken uit haar hand graait. Op weg naar huis zien we nog een aantal dieren die we op deze reis nog niet gezien hebben zoals zebra's en Sabre antilopen (met uitsterven bedreigd en een van de troffees van de Amerikaanse tandarts die ook Cecil te grazen nam).

Terug in het hotel pakt Gertrude na een vol Engels ontbijt de valiezen en ga ik eens snel naar de post voor een paar postzegels. Mijn adrenaline gehalte is in de 45 minuten die ik voor deze opdracht nodig blijk te hebben serieus gestegen maar bij de, naast mij, nog talrijk aanwezige menigte in de post is nauwelijks enige emotie waar te nemen. Ze hebben waarschijnlijk zwaar getraind in de kunst van het geduld.

Uiteindelijk is het na elf uur voor we de GPS zijn ding laten doen. Niet voor het eerst op deze tocht slaat "ons madam" volledig tilt. Wat volgens mij (en bevestigd door Rockie) een ritje van 1.5 a 2 uur en hooguit 150 km zou moeten zijn is volgens ons madam meer dan 10 uur rijden en honderden km. Volgens haar moeten we naar Livingstone aan de Victoria Falls om de grens tussen Zimbabwe en Zambia en de Zambesi over te steken en zo naar Namibie te gaan. We willen niet onbeleefd zijn (want we gaan "madam" waarschijnlijk nog veel nodig hebben) maar beslissen voet bij stuk te houden en haar advies naast ons neer te leggen. Na een 25 km komen we aan de grens tussen Botswana en Namibie die we moeiteloos ... maar wel na het "nodige" tijdsverlies oversteken. Gertrude heeft ondertussen de madam tot betere inzichten kunnen brengen. Ze zegt nu dat de rit slechts 6 uur zal duren ... beter maar nog niet wat we willen, wel wordt iedere 10 minuten de tocht 1 uur korter. Als we zo doorgaan zullen we er vlug zijn ... en dat is ook zo. De laatste 25 km zijn wel "dirt road" waardoor we maar 50 km per uur kunnen rijden. De laatste 5 km naar de Kalizo Lodge zijn op een zandpad waardoor we maar 10 km per uur kunnen rijden. Gelukkig rijdt de eigenaar van de Kalizo Lodge met zijn jeep net achter ons bij de afslag voor de laatste 5 km. Hij loodst ons gezwind langs de splitsingen die het kaf (2 x 4 = wij) van het koren (4 x 4 = de meesten hier) scheiden en we komen zonder problemen (de paar opmerkingen van Gertrude over de staat van de weg en hoe het de laatste keer is dat ze dit nog zal doen niet te na gesproken) in de lodge aan. De eigenares blijkt Belgische / Brusselse roots te hebben. Ze noemt Sherry of Cherry wat volgens haar voor cherie staat en al veel beter klinkt dan Madeleine wat haar moeder op haar paspoort laten zetten heeft. Na een siesta in onze mooie tent, een plons in het zwembad en een frisse pint in het droge keelgat, kunnen we weer een fantastische zonsondergang over de "Mighty Zambesi" aanschouwen en ons verheugen op een schotel "beef op Indonesische wijze". Alleen het feit dat er niet genoeg geld meer op onze lopende rekening staat (en dat de slechte Internet verbinding ons belet naar onze lopende rekening over te schrijven) kan de vreugde enigszins temperen. Bah, morgen is a new day! Misschien kunnen we van de business Internetverbinding van Kalizo gebruik maken. De eigenaar vertelt ons dat hij voor die verbinding 350 USD per maand betaalt. Die verbinding kan hij aan zijn gasten niet aanbieden omdat het ook op zijn achterste valt bij meer dan 1 gebruiker. Gasten moeten hopen dat de verbinding via het 2G telefoonnet werkt.