Als we voortgaan op de "mededelingen" van Gertrude onmiddellijk na het wakker worden was haar nacht niet fantastisch. Meldingen over het "geradbraakt zijn", "beknabbeld door de muggen", "geen oog dichtgedaan" of "goed dat we hier maar 1 nacht slapen" laten niet veel aan de verbeelding over. We hebben dat nog gehoord en laten de storm overwaaien. Gewoonlijk duurt die niet zo lang en inderdiet tegen dat we aan de ontbijthut zijn is alles (min of meer) over.

We vertrekken op het geplande uur richting Nata sanctuary waar we een hele bende flamingo's hopen te zien. Na een 50-tal kilometer moeten we plots zeer hard remmen voor 2 paarden die de weg oversteken. Dit op zichzelf is geen unicum ware het niet dat daardoor van alles in de auto verschuift .... inclusief de sleutels van onze hut in Planet Baobab ... die zijn we vergeten terug te geven bij het uitchecken. Eerlijk als we zijn besluiten we terug te keren om de sleutels terug te geven. Na deze daad van eerlijkheid / stommiteit vatten we opnieuw de weg naar het santuary van Nata aan ... waar we een uur later dan gepland toekomen. De flamingo's in het sanctuary van Nata maken echter veel goed. Het is inderdaad een heel spektakel. Het hele meer op de zoutvlakte (die in schoonheid absoluut niet kan wedijveren met de grensstreek tussen Bolivie (Uyuni) en Chili (Atacama)) is bezaaid met flamingo's. Bij het verlaten van het sanctuary vragen we aan de portierster hoeveel flamingo's er ongeveer zijn en het blijken er meer dan 1 miljoen te zijn ... alhoewel ik betwijfel dat ze zo ver kan tellen. Dat al deze flamingo's hier zijn is te danken aan een flinke regenbui een tweetal weken geleden. Flamingo's hebben blijkbaar een gesofistikeerd systeem. Op regelmatige tijdstippen sturen ze verkenners naar de broedplaatsen zoals dit sanctuary. Als die niet terug komen wijst dit erop dat de eerste regens gevallen zijn en komen alle andere flamingo's achter ... in grote getale!

Na de flamingo's rijden we richting Kasane = Chobe N.P. waar we rond 4 pm toekomen. Men had ons blijkbaar vroeger verwacht en we missen daardoor de boottocht op de Chobe rivier. Gevolg is dat we allerlei administratieve problemen veroorzaakt hebben. Uiteindelijk besluiten we op een verkorte versie van de boottocht in te tekenen. Dit blijkt een totale vergissing te zijn want we zijn maar met ons tweeën (dat is de totale vergissing niet) en we varen drie maal hetzelfde stuk van de Chobe rivier af. We moeten namelijk de geplande 1.5 uur op de boot blijven (smeekt de "kapitein" of anders krijgt hij onder zijn voeten van zijn baas) maar we kunnen stroomafwaarts maar 1 km ver, want daar is de grens met Namibie (en een beetje verder met Zimbabwe en Zambia al). Verder kunnen we niet tenzij we een grenskonflikt tussen de twee landen willen uitlokken. Stroomopwaarts kunnen we ook maar 1 km ver want daar begint het nationaal park al en daarvoor hebben we (nog) geen ingangsticket. We blijven dus op het bootje tot de zon min of meer onder is waardoor iedereen min of meer gelukkig is. Dan gaan we zoals afgesproken Skypen met Els & Dries. Dat lukt min of meer na een aantal reboots aan beide kanten. Na dit verhakkelde gesprek kunnen we de pint waar we al lang naar uitkeken nuttigen om dan een poging tot Skypen met Tom & Lies te ondernemen. Dat lukt ook maar zo en zo (het zal wel aan ons liggen ... wij zijn de gemeenschappelijke faktor in beide Skype pogingen) en dus gaan we eten met een half oog op de TV waar Zuid Afrika de wereldkampioenschapswedstrijd rugby tegen Samoa met verve wint. Iedereen (de meeste zijn Zuid Afrikanen) in de bar is (zelf)voldaan alsof de overwinning tegen Samoa een fantastisch wapenfeit is. Ze vergeten dat in Samoa hooguit 15 mannen tussen 18 en 65 jaar oud leven en dat een overwinning dus niet meer dan de logica zelve is.

Morgen is het vroeg (= 5:45) op te staan want dan gaan we op een "game-drive" in Chobe N.P.