Emily (of Mack?) komt ons om 13:50 ophalen dus moeten we rond 13:30 vertrekken wat ons toelaat te lunchen en (nog belangrijker) een laatste game drive te doen. Hopelijk zien we een luipaard waardoor alleen nog een rinoceros op de lijst van de "Big Five" ontbreekt ... leeuwen, buffels en olifanten hebben we namelijk al in overvloed gezien. We vertrekken dus met veel goede moed maar naarmate de tijd vordert beginnen we ons toch zorgen te maken. Het feit dat de gids veel onze aandacht vestigt op een giraf, een familie olifanten, een bende mongoose (een soort grote eekhoorns), een horde everzwijnen, een zwerm kudu's enz wijst er volgens op dat hij stilletjesaan ook wanhopig wordt. De gids hangt wel dikwijls uit de jeep om (verse) sporen op te sporen. Regelmatig volgt hij de sporen maar jammer genoeg leiden die altijd naar niets wat ons interesseert = een luipaard ... tot hij plots remt en zegt: ziet ge hem zitten. Niemand van ons ziet iets tot hij al onze neuzen in de juiste richting gekregen heeft. Waarachtig op de eerste dikke zijtak van een saucissenboom hangt een foto van National Geographic. Een jonge volwassen luipaard heeft er duidelijk een zware nacht opzitten en moet in de lommerte van de saucisselaar uitrusten zodat hij vanacht weer kan gaan jagen. De luipaard heeft ons in de gaten, maar is duidelijk niet van plan de pose die hij van National Geographic geleerd heeft te verlaten. Als we hem ook nog eens van de andere kant willen zien zit er voor ons niets anders op dan rond de boom te rijden. Het starten van de motor, het verplaatsen van de jeep, het klikken van de fototoestellen, ... niets brengt de luipaard van zijn stuk. Na 10 minuutjes besluiten we dat we genoeg luipaard gezien hebben en dat het tijd is om de brunch te gaan verorberen.

Tevreden dat we alleen nog een rinoceros moeten zien om de "Big Five" vol te maken vliegen we naar Maun terug. Deze keer is het niet Emily maar Cissee die ons staat op te wachten. Ook hij is niet de door de avonturen verweerde alcoholist die ik me voorstelde. Cissee lijkt net van de schoolbanken gestapt maar ik vraag hem niet hoe oud hij is / hoe lang hij al vliegt uit schrik hem (en mezelf) zenuwachtig te maken. Na de veilige landing kan ik het niet laten te vragen of hij al lang bij Mack Air werkt. Zijn antwoord is ... niet lang ... minder dan 1 jaar. Enfin, we zijn goed geland dus eind goed al goed.

Nu gaan we een pint drinken en wat in aansluiting met de wereld komen want hier in Maun hebben we telefoon en Internet maar veel minder wilde dieren. Een paar foto's volgen nog wel.