We slapen in met allerlei geluiden en worden er ook mee wakker. Om 6 uur kruip ik uit mijn bedje en besluit wat op het terras te gaan zitten. Daar zal de tea om 6:30 gebracht worden. Het is natuurlijk mooi zo de tea te krijgen, maar de bedoeling ervan is dat de mens (= het personeel hier) aan de wilde dieren door al deze activiteiten wil tonen dat zij de meesters van de schepping zijn en dat er dus weer een einde gekomen is aan hun heerschappij ... voor de volgende 12 uur of zo.

Na het ontbijt gaan we op makoro trip. Een makoro was vroeger een uitgeholde boomstam maar die is nu uit polyester vervaardigd. Het spul lijkt niet erg stabiel ... en is het ook niet. Achteraan staat een "poler" (= hij die met behulp van een pole (= lange stok) het bootje voortbeweegt. Vooraan zitten er 2 pasagiers die gevraagd worden stil te zetten en zeker niet recht te staan tenzij ze er rotsvast van overtuigd zijn dat ze een krokodil of nijlpaard van erg dichtbij willen zien.

Ik zal jullie opnieuw de details besparen (Gertrude zegt nu al dat ik veel te veel schrijf) maar kan toch niet laten te zeggen dat we olifanten, buffels en duizend verschillende soorten vogels gezien hebben. Veel van die dieren zouden we ook zien vanuit het restaurant van PomPom Camp maar dat zou natuurlijk niet de charme hebben om die dieren vanuit een mokoro te zien.

In de namiddag gaan we na de siesta weer op een game drive. We zien een hippo die in een meertje zit te geeuwen (wat in hippo-taal betekent: "ik heb jullie gezien, kijk maar eens naar mijn tanden, als ge dichter komt zal ik ze gebruiken") en allerlei andere dieren die ons niet echt meer interesseren omdat we ze al zo dikwijls gezien hebben. Het grootste deel van de drive gaat uit naar het opzoeken van 4 of 5 leeuwen (2 mannetjes en 2/3 wijfjes). Onze gids wil zijn reputatie van leeuwenspotter alle eer aandoen en rijdt met ons half de concessie rond tot we de leeuwen vinden. Onder wat struikgewas liggen ze slapend op ons te wachten. Gedurende 10 minuten vergewaardigen ze zich zelfs niet om hun ogen open te doen maar daarna stelt het mannetje (de andere ligt een paar tiental meter verder) zich recht (waarschijnlijk omdat zijn kont in de zon komt) en wandelt hij nog een paar meter dichter en laat hij zich met een plof tegen / voor de jeep vallen. Al deze leeuwen zijn blijkbaar zo gewoon mensen te zien ... laat de Amerikaanse tandartsenvereniging maar aanrukken. Er zijn hier veel Cecils.

Na de sundowner is het uiteraard donker en rijden we met de lichttoortsen in alle richtingen zwaaiend naar het kamp terug, hopend een jagend luipaard te zien. Tot onze spijt zien we weer geen luipaard... die paarden zijn echt lui.

Morgen vroeg gaan we voor een laatste maal op game drive. Misschien hebben we 's morgens meer geluk dan 's avonds en zien we dan een luipaard ... maar mijn verwachtingen zijn niet hoog gespannen.