Vandaag vliegen we naar ergens midden in de Okavango Delta. We moeten om 9:55 in de luchthaven zijn wat voor een vlucht om 10:55 vanuit een miniscule (maar wel internationale) luchthaven ruim bemeten is. We moeten wel eerst naar ons hotel van na de Okavango Delta gaan om daar onze valies af te zetten omdat het vliegtuig dat ons naar De Okavango delta brengt alleen maar kleine bagagestukken kan meenemen. Bovendien willen we nog eens bij Europcar op de luchthaven binnenspringen want onze GPS heeft kuren (hij werkt alleen maar als hij op Gertrude's schoot ligt ... vraag me niet waarom).

Nadat dit allemaal geregeld is zetten we ons in de wachtzaal. Met mondjesmaat worden mensen uit de wachtzaal geplukt om, allemaal via dezelfde gate, naar een of ander vliegtuigje gebracht te worden. Er staan wel 50 vliegtuigjes, de kleinste voor 2, het grootste voor een 12-tal pasagiers. Wij vliegen met Mack Air en ik stel me Mack al voor als een door de vele avonturen die hij al meegemaakt heeft verweerde, licht alcoholistische piloot zoals in een of andere Indiana Jones film. Niets is echter minder waar. Aan het vliegtuigje staat de 23 jarige Emily die makkelijk tweemaal in mijn imaginaire Mack kan. Emily, onze pilote, heeft al op haar 16de leren vliegen en heeft dus waarschijnlijk wel al een paar (vlieg)avonturen meegemaakt , maar heeft nog niet de tijd gehad alcoholiste te worden. Goed voor ons. Ze brengt ons in 20 minuten naar het PomPom Camp zonder ons al te veel door elkaar te schudden. Vanuit het vliegtuigje zien we het dorre landschap in de buurt van Maun groener worden naarmate we dieper in de Okavango Delta invliegen. Hier en daar zien we een paar olifanten die zich van ons daarboven niet veel lijken aan te trekken. Bij onze aankomst in het PomPom Camp worden we verwelkomd door 2 cheer girls (de andere zijn bezig in de keuken). Ze hebben geen pompoms maar zingen wel een mooi Afrikaans liedje. Na het eten (want het is ondertussen bijna middag) en de uitgebreide siesta is het tijd voor een "game drive". We zien van alles. Ik zal jullie de details besparen want het zegt jullie waarschijnlijk toch niet veel als ik het over een "black crested gray bird" heb of een "gray crested black bird" .Ik kan wel zeggen dat de hoogtepunten een hele kudde olifanten (die de vorige nacht heel wat commotie veroorzaakten in het kamp) was en mijnheer en mevrouw leeuw die zich gewillig in allerlei posities lieten fotograferen.

Kortom een geslaagde game drive met allerlei dieren en een mooie zonsondergang (met de traditionele sundowner).

Na het (lekkere) eten scharen we ons met zijn allen rond een kampvuur om wat te keuvelen. Een voor een gaan de koppels terug naar hun tent. Ze mogen dit niet op eigen houtje doen, omdat een van de gidsen mee moet om na te gaan of alles OK is. Ik dacht dat dit deel van de show was tot het Australische koppel all excited terugkeert met de boodschap dat zij niet in hun tent kunnen omdat een mannetjesolifant beslist heeft de boom naast hun tent te pluimen. We gaan kijken en een grote olifant heeft inderdaad zijn zinnen gezet op de boom naast tent # 1. Wij liggen in # 3 en kunnen dus beter ook een beetje wachten tot de verzamelde gidsen erin slagen de olifant wat weg te drijven zodat de Australiers in hun tent kunnen / moeten / mogen / durven. Eens in de tent lopen ze geen gevaar meer want een tent is voor een olifant ... of een leeuw niet interessant ... zolang er niets interessants in de tent ligt. Deze uitspraak triggert bij iedereen een gewetensonderzoek. De ene heeft een paar snoepjes. Zouden ze daar op afkomen? De andere heeft wat cake. Zouden ze daar op afkomen? Enfin, we drinken ons biertje uit en besluiten ook naar onze tent te gaan voor de olifant zijn zinnen op een boom op de weg naar onze tent zet. We zijn nog niet helemaal in onze tent of we horen de olifant opnieuw. Hij lijkt wel het hele bos rond ons af te breken. Bovendien horen we in de nabijheid het geluid van een leeuw. Het belooft dus een "interessante" nacht te worden ook al omdat men ons op het hart gedrukt heeft dat we alleen om medische noodsituaties het alarm mogen slaan. Dieren die in de buurt kabaal maken zijn dus geen noodsituaties ... men moet er gewoon door slapen en wachten tot we ' s morgens opgehaald worden door een gids. Als we het niet overleven en de iPad wel dan hoop ik dat jullie via dit verhaal een goede herinnering aan ons overhouden. Wij zagen jullie ook allemaal graag.