Eerst nog een paar foto's van ons bezoek bij de familie De Barros (Gans onderaan). Na heel wat gefoefel met de iPad ben ik er in geslaagd verkleinde foto's bij de teksten van de blog te zetten. Rechtstreeks in de blog lukt (tot nu) niet. Daardoor is de methode erg omslachtig (wie beweerde dat Apple veel gebruiksvriendelijker was dan Microsoft?) en jullie moeten dus niet te veel foto's via cyberspace verwachten. Als jullie de foto's willen zien zullen jullie naar het vertrouwde adres in Blanden moeten komen.

• Zeca met Sam (de hond) en ons (1ste en 2de van links)
• Dimi en Gertrude
• Ik (ondergetekende), Zeca (onzichtbaar), George, Bess, Dimi en een fles Kanonkop

Nu het verslag van de dag:

Vandaag moeten we een grote afstand overbruggen want we moeten tot in Maun aan de Zuidelijke kant van het Chobe N.P. ... zo'n 700 km van waar we nu zijn geraken. Hopelijk is de ganse weg niet zoals we gisteren tijdens "de verkenning" van de eerste 10 km voorbij de grens van Botswana vastgesteld hebben (= 2 km geasfalteerd gevolgd door 1 km gravel, gevolgd door 2 km geasfalteerd en opnieuw gevolgd door gravel, enz., ja, er valt inderdaad een patroon te ontdekken zoals de trouwe volgers van Umizumi en Dora de Explorer wel onmiddellijk door hadden). Uit voorzichtigheid hebben we besloten rond 7 uur (h?) te ontbijten.

Voor, tijdens en na het ontbijt wordt het "safari-gevoel" sterker en sterker.

Eerst, voor het ontbijt, is er een gebrul dat ons wakker maakt. Naast de lodge waar we slapen is een rivier: de Limpopo (voor meer details verwijs ik volgaarne naar Wikipedia ... ik zou dat ook moeten doen voor meer details). In de Limpopo zitten crocodillen en nijlpaarden. De crocodillen zijn stil maar de nijlpaarden maken kabaal ... Ik neem aan dat men Nijlpaarden hier Limpopopaarden noemt want de Nijl is hier duizenden kilometer vandaan. Hun gebrul / gegeeuw maakt ons dus wakker ,maar gelukkig zijn ze op veilige afstand en hun lawaai creeert een "safarigevoel" ... dus zijn we er gelukkig mee.

Tijdens het ontbijt is er een vrijpostige aap (ik denk een baviaan maar ik ben niet zeker want we hebben Ruben niet bij ons) ingehuurd om ons een "safarigevoel" te geven. We kunnen ons eten echter voor hem vrijwaren en dat is dus ook OK.

Na het ontbijt (= de 780 km lange verbindingsetappe naar Maun) zijn er allerlei wilde dieren (wilde paarden, wilde ezels, wilde struisvogels, wilde geiten, wilde koeien, enz.) om ons een safarigevoel te geven. Over de struisvogels kunnen we het niet makkelijk eens worden. Zijn het nu struisvogels of emoes? We beslissen dat we zullen voortgaan op hun voorkomen. Zien ze er struis uit dan zeggen we dat het een struisvogel is en zien ze er xxxx uit dan gaan we ze xxxx noemen. Een goede beslissing waar iedereen in de auto kan mee leven.

De weg is zeer goed. Kaarsrecht met hier en daar een flauwe bocht. In uitstekende staat, een paar potholes niet te na gesproken. We rijden dan ook gemiddeld 120 km per uur en zouden sneller rijden mochten we geen schrik hebben van de boetes en van overstekend wild (zie voor de definitie van "wild" hierboven) en mocht onze Duster wat meer PK hebben,

Eens we in Maun toekomen is de eerste indruk maar zo en zo. Overal zijn lodges dicht op mekaar gepakt ... het ziet er allemaal nogal commercieel uit. Ik hoop dat de 19 km die we buiten Maun zitten een heel verschil zullen maken .... en dat is inderdaad het geval. Thamakalane River Resort is een absolute aanrader. Een groot terrein aan de Thamakalane River met chalets en tenten (voor wie het "net echt" wil), een prachtige lokatie voor het restaurant en kleine aparte terrasjes met 1 of 2 tafeltjes die allemaal uitzicht geven op de zonsondergang boven de rivier (ik probeer later wel een foto te sturen) en een frisse pint. Wat kan men meer wensen? ... en toch krijgen we meer. Terwijl we van ons biertje en van de zonsondergang aan het genieten zijn komt een dame ons vragen of we niet meewillen op de boot van haar echtgenoot. De dame blijkt de eigenares van het resort te zijn en ze was net met haar echtgenoot en haar kinderen op de rivier waar ze een aantal olifanten zagen. Ze willen hun vreugde met ons delen en bieden ons (gratis) een mini-cruise tot aan de olifanten aan. We gaan graag op de uitnodiging in en haar echtgenoot toont ons de olifanten en brengt ons ook in de nabijheid van een viertal Thamalakane-paarden (die is voor de aandachtige lezers). Deze dieren komen regelmatig grazen op het terras van de resort wat waarschijnlijk de eigenaars een grasmachine bespaart. Ik vind de echtgenoot een sympatieke kerel ... ook al omdat hij me op een biertje trakteert. Hij vertelt dat zijn (Europese) ouders hier een resort begonnen zijn en dat zijn echtgenote en kinderen hier permanent wonen terwijl hij zich ergens in de Kalahari onledig houdt met mining naar diamanten.

Tevreden met ons klein uitstapje gaan we na een half uurtje weer aan wal en schuiven onze voetjes onder tafel voor een lekker etentje (ik neem een lokaal gerecht van "shredded beef" (iets stoverijachtigs) met "pappa" (iets polenta-achtigs) terwijl Gertrude het op kip met champignons in een Marascino saus houdt)

Al met al een zeer geslaagd einde aan deze lange dag met veel rijden.

Morgen gaat het met een klein vliegtuigje richting Pom Pom Resort in het midden van de Okavango Delta. Ik hoop op Pom Pom girls maar vrees dat ik me zal moeten tevreden stellen met allerlei ander wild gedoe.