Met een beetje vertraging uit Brussel vertrokken maar dat was niet erg want we hadden in Frankfurt meer dan tijd genoeg. Na een Frankfurter worstje (mij aangeraden door een Filipijnse (of zo) madam die me ook zei dat ik er bier moest bij drinken) en wat lezen in kranten van allerlei pluimage is het tijd om de Egyptair vlucht naar Caïro te nemen.

De eerste indruk is niet overweldigend. Het vliegtuig is "niet splinternieuw", het in-flight entertainment systeem is "rudimentair" maar wat het meest verontrust is dat, na het uitleggen van de evacuatieprocedure, een schietgebedje door de piloot of zijn deputy door het vliegtuig gestuurd wordt (dat veronderstellen we toch want het is in het Arabisch en het enige woord dat we menen te herkennen is "Allah"). Dit doet me denken aan het "Gebed voor de reiziger" dat Garuda (de nationale luchtvaartmaatschappij van Indonesië) zijn passagiers ter beschikking stelt op het laatste blad van de brochure in iedere zetel.

Dit alles was niet erg geruststellend maar al met al viel de vlucht goed mee.

Het is wel juist dat Walter De Buck's betoog dat "koevoet beter is dan bouilli" op deze vlucht bevestigd werd maar die "bouilli" (door de steward discreet "beef" genoemd) was, in ieder geval beter dan het alternatieve "fish" (die was, voortgaande op de geur, waarschijnlijk nog door een farao op een vrije namiddag gevangen) dus geen gemor in de rangen.

Het is ook wel juist dat de keuze van drank zich beperkte tot water, Coca Cola of Sprite light maar als men daarmee niet kan leven moet men ticketten van Westerse luchtvaartvaartmaatschpijen willen betalen i.p.v. met frequent flyer miles de grote Jan te willen uithangen.

De volledige alcohol abstinentie zet zich ook door in de lounge van Caïro airport maar zo erg is dat ook weer niet. Onze familiearts zal er blij mee zijn en er is WiFi waardoor ik mijn rapport van de dag kan doorsturen.

Tot schrijfs