Het heeft vannacht geregend. We hebben wel niets gehoord maar alles ligt er nat bij dus concluderen we dat het geregend heeft. We worden maar om 8:00 opgepikt voor het transport naar de boot die ons naar de Perito Moreno gletsjer zal brengen en hebben dus ruim de tijd om te ontbijten en onze ogen verder en verder open te doen. Naarmate de tijd vordert komen er grotere open plekken in het wolkendek en tegen 8:00 is de zon zelfs nu en dan op het appel. We vragen ons af hoe het mogelijk is dat het weer hier zo drastisch verandert. Gisteren namiddag was er nog een druilerig regentje, vannacht misschien zelfs meer dan wat druilerig en nu zit het weer duidelijk in een gunstige trend. Zoals de hele reis al is er weinig wind (behalve in Kaap Hoorn) en zijn de temperaturen erg redelijk (het thermisch ondergoed zit nog altijd netjes ingepakt). Echt geen enkele reden tot klagen.

Er moeten nog een aantal passagiers opgepikt worden vooraleer we de half uur durende rit naar de pier in Punta Bandera echt kunnen inzetten. Het weer verbetert met de minuut en we weten nu zelfs waarom. Tijdens het oppikken van andere passagiers zijn ook twee Noorderburen van een leeftijd vergelijkbaar met de onze aan boord van het busje gekomen. Als het juist is dat men niet schoon moet zijn om geluk te hebben dan hebben zij (en daarom wij ook) duidelijk het geluk aan hun zijde. De dame doet me onmiddellijk denken aan die mop over die twee mensen met “raar gevormde” lippen waarbij de ene zegt dat het binnenregent en de andere antwoordt dat hij er niets van gewaar wordt. Deze mop is moeilijk in tekst te vangen dus beloof ik ze eens te vertellen aan al diegenen die de mop niet kennen compleet met de vereiste mimiek wanneer we terug zijn. De man heeft een brilletje waarvan de glazen duidelijk gerecycleerde bodems van confituurpotten zijn. Ik weet het zeker ondanks het feit dat we geen confituur meer zien zitten. Wanneer het koppel neerzit doen ze ons nog aan andere zaken denken. De eerstvolgende gedachte die door mijn hoofd schiet is Koot & De Bie. De vrouw zit de hele tijd te praten (ondanks de “raar gevormde” lippen) terwijl de man om de 4 seconden “Ja”, “Neen” of “Nou” zegt in een willekeurige volgorde alhoewel dient gezegd te worden dat “Ja” duidelijk de meest gebruikte optie is. Om de 4 seconden gedurende een half uur brengt ons op het respectabele aantal van 450 antwoorden waarvan, naar schatting, toch 300 “Ja’s” … en ja, de dag is nog jong en bestaat uit 48 fracties van 30 minuten!!! Het koppel doet me ook aan Bert & Ernie denken maar nu moeten we stoppen met al deze gedachten anders worden onze reacties gênant. We proberen ons te concentreren op de mooie natuur om onze verbeelding in toom te houden.

De gids die ons vandaag gaat begeleiden staat te wachten in het lokaal van de parkwachters aan de pier waar we 700 ARS (ongeveer 15 Euro) per persoon moeten betalen. Daarmee kunnen we aan boord van de boot / schip die ons naar drie plekken aan het Lago Argentino (= het grootste meer van Argentinië) gaat brengen. De gids zegt dat we erg veel geluk hebben met het weer. Dit deel van het nationaal park, dat 370 km lang is, is namelijk het natste van heel het park met een jaarlijkse neerslag van 3000 mm. El Calafate, op 40 km, zelf is dan weer een erg droge streek van het nationaal park met een jaarlijkse neerslag van nog geen 300 mm. Ter vergelijking, België zit aan een gemiddelde van 800 mm met een all time low (1921) van 400 mm. De verklaring voor die grote hoeveelheid neerslag in dit beperkte gebied hier aan de Perito Moreno gletsjer ligt in een smalle corridor door de Andes waardoor vochtige lucht van de Stille Oceaan tot hier kan doordringen.

We varen in Westelijke richting eerst voorbij het Canal de los Tempanos waarin de Perito Moreno gletsjer ligt. Vanop zo’n 10 km ziet de Perito Moreno gletsjer er als een wit streepje uit. Dat wit streepje groter laten worden wordt tot vanmiddag uitgesteld. Eerst varen we de Brazo de Mayo (= de Mei arm), waarin we tweemaal aanleggen, in. De eerste aanlegplaats laat ons toe een mooi zicht op een aantal gletsjers te hebben (het is hier niet voor niets het Parque Nacional de los Glaciares) en een aantal reuzebomen te bekijken. Men schat hun leeftijd op 300 à 500 jaar. De oudste wordt dan ook Abuelo (= Opa) genoemd. Daarna gaat de wandeling nog een beetje verder tot aan een grote waterval. Deze waterval wordt gevoed door een meertje, een paar honderd meter hoger, dat op zijn beurt gevoed wordt door een gletsjer. 10 jaar geleden is de “dam” (= een morene) doorgebroken waardoor een enorme hoeveelheid water en stenen ineens naar beneden gestort is en veel bomen op zijn weg meegenomen heeft.

De tweede stop laat ons toe een wandeling langs een beekje te maken tot op een plaats waar een 10-tal watervallen vanuit de hangende gletsjer boven de vallei zich naar beneden storten. Dat is spectaculair en alle andere gletsjers (er zijn er hier een 100-tal in het park) die men van daar kan zien zijn dat ook.

Na dit uitstapje (letterlijk) is het tijd om naar de hoofdvogel te gaan kijken: de Perito Moreno gletsjer genaamd naar de Argentijnse ontdekkingsreiziger die het gebied uit Chileense handen wist te houden (wat in Argentinië erg gewaardeerd wordt). We varen eerst van West naar Oost langs “het witte streepje” dat we deze morgen vanop 10 km afstand zagen. Naarmate we dichter komen wordt de schaal van dit “witte streepje” duidelijk. We kijken tegen een muur van ijs van op bepaalde plaatsen 70 m dik aan … en dit over meer dan 2 km aan de Noordzijde waarna de muur een bocht neemt om, langs de Zuid-zijde, nog eens 3 km verder door te lopen. De hele massa beweegt 1 à 2 m per dag waardoor voortdurend gekraak hoorbaar is. Het gekraak wordt van tijd tot tijd (om de paar minuten) onderbroken door een luide knal (als van een jachtgeweer) gevolgd door een zwaar gebulder van een (ijs)lawine. Gedurende de 2 uur die we hier ter plaatse doorbrengen zien we minstens 3 of 4 lawines van de afkalvende gletsjer. Er zijn er veel meer, als men zich baseert op de knallen en het gebulder, maar de meeste gebeuren niet voor onze ogen. Bovendien hoort men het geluid maar op het moment dat de lawine al achter de rug is. Het geheel is werkelijk zeer impressionant. De voorbijvaart tussen de kleine (en soms grotere) ijsschotsen komt tot een einde als we de pier aan de Oost zijde van de gletsjer bereiken. Daar gaan we voor een derde keer op deze trip aan land.

Alles is perfekt georganiseerd: we kunnen ofwel via perfect aangelegde metalen paden naar boven stappen of een shuttle bus nemen die passagiers om de 20 minuten van de pier naar een centraal en hoger gelegen uitzichtpunt brengt. We krijgen 2 uur om de uitzichtpunten en de verschillende balkons te verkennen. Ons plan is snel klaar. We springen op de bus, die net aan de pier aankomt, om ons naar het hoogste punt te laten brengen en we nemen een foto van de kaart die de verschillende paden die in het geel, rood, blauw of groen gekenmerkt zijn en verder vertrouwen we op onze GPS. Verloren lopen op deze prachtig aangelegde metalen paden is zeer moeilijk (maar men weet maar nooit) maar belangrijk is dat we op tijd weer aan de boot staan die ons naar het vertrekpunt van deze morgen moet terugbrengen. De 2 uur die we hier hebben zijn voldoende maar toch maar net als men van alle uitzichtpunten (bijna iedere plaats op de paden is een uitzichtpunt omdat het geheel zo fantastisch aangelegd is … zonder belemmerende struiken of bomen of …). De organiserende macht verdient hier zeker een pluim. Niet alleen hier aan de Peito Moreno gletsjer zelf maar overal in het park zijn de paden prima aangelegd en onderhouden. Bovendien is er aan mindervaliden gedacht door trappen en hellingen in te bouwen. Bovendien is er een lift die rolstoelgebruikers van een hoger naar een lager gelegen uitzichtpunt brengt. Het is ook mooi dat men het aantal boten beperkt houdt via een systeem van licenties. Zo zijn slechts 2 operatoren geoorloofd de Perito Moreno gletsjer van de Noordzijde te benaderen.

We zijn op tijd (zij het maar net) terug aan de boot (die ondertussen andere toeristen die met de wagen tot hier gekomen zijn ... dat kan ook) om terug te varen. Dit doen we door deze keer van Oost naar West langs de muur te varen. Het blijft impressionant zeker wanneer men de ijsmassa vergelijkt met een boot van 3 verdiepingen hoog die langsvaart. De terugvaart gebeurt zonder wereldschokkende zaken en we worden aan ons hotel afgezet zonder dat we Nadine’s reactie over lekker bier gezien hebben. We hebben echter geen zin meer om nog eens naar de hoofdstraat te stappen en beslissen ons te goed te doen aan een gewone “Patagonia” die ook niet zo slecht is, zeker niet als hij gevolgd wordt door een goede Malbec samen met de lamsragout die de kok vandaag voor ons in petto heeft.

Conclusie: we hebben weer een erg mooie dag achter de rug (met dank aan Koot & De Bie en Bert & Ernie) en gaan nu slapen want morgen worden we om 7:00 opgehaald om de bus naar El Chalten te nemen

Slaapwel