Vandaag is de dag.

We hebben een avondvlucht en dat heeft serieuze voordelen. Ten eerste stelt dit ons in staat alles wat de laatste paar dagen beetje bij beetje op de logeerbedden uitgestald geraakt is, in de valies en de rugzak te steken, waarbij we nog de mogelijkheid hebben een laatste keer na te denken over de wenselijkheid van de een of andere gemaakte keuze. Dit is nodig wanneer men minder dan 15 kg per persoon wil meenemen. Als men ´s morgens in alle vroegte vertrekt is de valies al gepakt en bestaat die laatste overweging niet meer. Ten tweede laat een avondvlucht (en dus een namiddagvertrek) ook toe de kleine taakjes (mailtje naar de buren, sleutel bij één buur, insecticide rond de alarm sensoren spuiten, autobatterij aansluiten op de trickle charger, slingbox operationeel maken, chauffage stilleggen, verwarming waterbed afzetten, hoofdkraan water dichtdraaien, enz.) die verbonden zijn met een afwezigheid van een maand op een rustige manier uit te voeren. Ten derde vliegt men bij een avondvlucht op een moment dat men normalerwijze slaapt. In theorie zouden we dus tijdens onze 13.5 uur durende trans-Atlantische vlucht redelijk moeten kunnen slapen. We zullen zien of die theorie ook in praktijk kan omgezet worden.

Om 4 uur staan Wilfried en Nelly, de chauffeurs van de Wijnbergstraat - Leuven station shuttle service, gewoontegetrouw stipt voor de deur. Omdat we er niet aan gedacht hebben dat het krokusvakantie is verloopt het ritje naar Leuven veel vlotter dan verwacht en kunnen we een trein eerder dan gepland nemen. Die trein vertrekt stipt op tijd wat me een ogenblik doet twijfelen of we wel op de juiste trein zitten. Maar neen, alles is OK en we komen “zeer ruim op tijd” in Zaventem aan (vroeger had ik hier een grondige hekel aan omwille van de verloren tijd, nu vind ik dat allemaal geen probleem meer … een mens verandert nogal met op pensioen te gaan!). Jammer genoeg staat al aangegeven dat onze vlucht met 15 minuten vertraagd is. Vijftien minuten is op zich geen probleem omdat we in Frankfurt iets meer dan twee uur hebben om over te stappen. De ervaring leerde ons echter dat die 15 minuutjes de neiging hebben om te groeien en onze vrees wordt bewaarheid. De oorspronkelijke vertrektijd van 19:05 is dus 19:20 geworden en wordt nadien 19:50. Dat ziet er niet erg geloofwaardig uit want het toestel komt pas om 19:30 aan de gate. Ik vraag me af waarom die mensen zo traagjes uit het vliegtuig komen lanterfanten. Weten ze dan niet dat wij met datzelfde vliegtuig dringend naar Frankfurt moeten? Ik ben al eens aan de balie gaan vragen (tegen beter weten in maar vooral om me in te dekken tegen mogelijks latere verwijten van Gertrude) of zij van hieruit Frankfurt kunnen verwittigen dat er vertraging is maar dat we op weg zijn (zijn we dat niet allemaal??). Ik krijg het antwoord dat ik me geen zorgen hoef te maken: “Frankfurt” weet automatisch dat we op weg zijn en dat, mochten we te laat arriveren, we een hotel voor de nacht zullen krijgen en dat we, in dat geval, morgen op een andere vlucht zullen geboekt worden … als er plaatsen vrij zijn. Ik moet er waarschijnlijk geen tekeningske bij maken om uit te leggen dat ik niet echt in mijn nopjes ben met dit antwoord maar ik zie ook wel in dat ik niet bij machte ben (zelfs niet met de hulp van het baliepersoneel, laat staan zonder) de bagagebehandelaars sneller te doen behandelen of de vliegtuigpoetsers sneller te laten poetsen, de kerosenevullers sneller te laten vullen, enz. Ik voel dat zelfs een vergelijking met een pitstop in F1 hier niet veel zoden aan de dijk gaat zetten en moet dus het trage toneel van allerlei processen lijdzaam ondergaan. Uiteindelijk geraken we in het vliegtuig en is de Lufthansa boy / girl dan toch om 8:40 bereid de gashendel over te halen ... na zich verontschuldigd te hebben voor de “kleine” vertraging. Tijdens de vlucht wordt omgeroepen dat de passagiers van een aantal geconnecteerde vluchten een hotelkamer aangeboden worden. Voor hen is de situatie duidelijk. Hun bestemming is iets voor morgen. Van drie andere connecting flights worden de passagiers op de hoogte gebracht dat ze met een speciale bus rechtstreeks naar hun gates zullen gebracht worden. Voor hen is de situatie ook duidelijk. Zij zullen geholpen worden om op de vlucht te geraken. Van Buenos Aires wordt niets gezegd. Dit doet ons vermoeden dat onze verbinding kantje boordje is. Om 9:30 (45 minuten voor het vertrek van onze vlucht) staat ons toestel op de Frankfurtse tarmac, maar daar is de kous nog niet mee af. Door onze vertraging kunnen we niet aan een normale gate parkeren en worden we met een bus naar de terminal gebracht. We denken dat de buschauffeur tewerkgesteld is door de toeristische dienst van Frankfurt want hij laat ons alle hoekjes en kantjes van de luchthaven zien vooraleer ons af te zetten aan gate A1 terwijl wij naar C16 moeten!! Dat wordt dus een hindernissenloop door een (op dit uur van de avond) half lege luchthaven (en God (en jullie waarschijnlijk ook) weet hoe uitgestrekt deze luchthaven is). Bovendien is er ook aan hindernissen geen gebrek. Om te beginnen zijn er de rugzak met alle denkbare elektronica en een fototas met 2 fototoestellen en een aantal lenzen die rond mijn lijf gespannen zijn maar er is ook de paspoortcontrole (waar we door het late uur niet moeten aanschuiven en dus vlotjes doorkomen) en de veiligheidscontrole (waar we door het late uur een full screening, alleen een cavity search blijft ons bespaard, moeten ondergaan en dus heel wat tijd verliezen). Gelukkig komen we net voor de gate gesloten wordt hijgend en zwetend aan en kan de nachtmerrie van een eerste dag vakantie door te brengen in een hotel aan de luchthaven van Frankfurt aan de kant geschoven worden. Het is dus, zoals vroeger ook al gezegd: Eind goed, al goed.

Buenos Aires here we (= de Belgian Tornados & Belgian Cheetahs aspiranten) come.

Het bovenstaande had ik een paar uur in de vlucht geschreven … op een moment dat ik nog niet wist wat Lufthansa nog voor ons in petto had. Dertig minuten voor de voorziene landing werd een tipje van de sluier gelicht toen de piloot ons wist te vertellen dat we omwille van allerlei omstandigheden niet wettelijk (??) op Buenos Aires luchthaven konden landen. Normaal zou dit betekenen dat we naar Montevideo zouden moeten uitwijken … maar dat ging blijkbaar ook niet omdat daar een dichte mist hing. Dus geen snel bezoekje aan Uruguay voor ons maar wel een kort bezoek aan Brazilië want we moesten terug naar Campinas (nabij Sao Paolo) om verse kerosine te tanken. Deze terugkeer van 2 x 1000 km is nodig omdat we met een 747-8 op stap zijn en die zo groot is dat we maar op een beperkt aantal luchthavens kunnen landen (en minstens even belangrijk weer zonder kleer(en andere)scheuren opstijgen. Tijdens het tanken op Campinas is de piloot zo vriendelijk de situatie (zij het wat omfloerst) verder uit te leggen. Wettelijk moet een vliegtuig vooraleer de landingsprocedure in te zetten nog voldoende kerosine aan boord hebben om in geval van een probleem naar een alternatieve luchthaven uit te wijken. Met onze 747-8 zijn die alternatieven allemaal ver weg en moeten we dus 15 ton kerosine over hebben … en dat hebben we niet … vandaar. Waarom hij dan wel 1000 km kan weerkeren gaat mijn petje te boven. Misschien moeten we hier de familie en vriendenlijn naar Patrick Lamouline inroepen. Misschien was de hoeveelheid kerosine bij de start niet met Deutsche Grundlichkeid berekend, misschien werd meer dan gedacht verbruikt omdat we tegen een sterke wind moesten opboksen, … Conclusie: we weten het niet maar een ommetje van een paar uur naar Brazilië is al bij al beter dan neerstorten nadat de laatste druppel uit de leidingen gewrongen is.

We blijven echter vrolijk omdat we zeker zijn dat “Eind goed, al goed” het zal halen over al de ongemakjes van de aanloop.