Eerst en vooral een verontschuldiging voor de soms gebrekkige blog. Mijn normale corrector is er niet bij en soms geef ik de voorkeur aan iets doorzenden dat niet tweemaal herlezen is boven iets dat doorwrocht is maar twee dagen later verzonden wordt. Dit alles om te zeggen dat ge op de pianist moogt schieten, hij zal de partituur, eens thuis, herlezen.

De bedoeling was gisteren de kernpunten te noteren en deze morgen die in een leesbare blog te gieten. Mijn (over)slapen heeft er echter voor gezorgd dat het allemaal chaotisch gelopen is. Ik dacht de wekker om 6:00 gezet te hebben en ik dacht de wekker weer op de fotofinish geklopt te hebben … maar ik had de wekker niet echt gezet en ik had de wekker dus ook niet geklopt wel integendeel. Ik was op mijn gewoon uur (7:00) automatisch wakker geworden en moest dan nog beginnen met de blog en de normale zaken … tot spijt van wie het benijt.

Ik ben dus stram uit het bed geklauterd en langzaam in beweging moeten komen maar na een paar minuutjes ging het beter … zeker om een blog te schrijven.

Kwart voor negen dus ontbijt genomen ipv om kwart voor acht. Wel een mooi ontbijt. De B&B eigenaar maakt er echt werk van om de Dolce Vita te creëren voor zijn klanten met allerlei spullen die hij zelf groeit of maakt (3 confituren, yoghurt van soya melk, brood, enz.) Alleen de bananen zijn niet door hemzelf gekweekt. Ik smeer me nog twee extra boterhammen voor deze middag want ik vrees dat veel winkeltjes op zondag zouden kunnen gesloten zijn.

De eigenaar van de B&B excuseert zich nog voor het lawaai van vannacht. Het was blijkbaar het feest van de fin de vendange. Ik heb me aan dat lawaai niet gestoord en heb zoals gezegd zeer goed (te goed) geslapen. Ik maak me wel de bedenking dat het goed is dat ik mijn (kleine) bijdrage tot de vendange geleverd heb want anders was hun feest te vroeg geweest.

Maar retournons a nos moutons: het gaat hier over stappen en in Aboras stond ik voor de keuze: ofwel de signalisatie borden van GR volgen ofwel de track die ik op mijn GPS downloade volgen. Ik besloot mijn GPS te volgen omdat ik dan tenminste altijd wist hoe ver het nog was en omdat ik dan niet weer naar beneden moest wanneer ik nog maar juist naar boven geklauterd was. Dit bleek achteraf niet de opperbeste keuze te zijn aangezien mijn GPS me altijd maar hoger deed klimmen terwijl (zo bleek later) de signalisatie een gemoedelijker traject aanhield. Na de hele beklimming van de een of andere berg, sprak ik twee lokale mensen aan die me de raad gaven gewoon terug naar beneden, de weg naar Saint Jean de la Blanquière te volgen. Dat was volgens hen misschien wat verder in km maar ook mooi en geen druk verkeer op die weg, zeggen ze. Op dat moment was ik dus weg van de nieuwe GR signalisatie en weg van de track op mijn GPS om een paar km te veel te stappen en bovedien op een asfalt weg wat tegen alle regels van de wandelkunst is. Met andere woorden geen goede deal. Wat hebben we dus vandaag geleerd? zou SOS Piet zeggen. Dat een kort gewin (niet moeten dalen voor een korte afstand) op de lange termijn soms minder goed is. En ten tweede, dat het goed is een eigen gedacht te hebben maar dat het soms nuttig is na te gaan waarom anderen een alternatief hebben.

Enfin, het lijkt er dus op dat ik een hele omweg tov de nieuwe GR bewegwijzering aan het stappen ben. Dat is jammer voor het dutje dat ik iedere dag weer ambieer maar goed om bedenkingen te maken. Eén van die bedenkingen is dat ik iedere dag trouw over mijn rugpijn en mijn heuppijn rapporteer en dat ik over mijn blaren op mijn voeten zaag maar dat het enige dat echt ernstig is (= mijn tikker) onvermeld verder gaat. Ik word van die tikker, ondanks de recent vastgestelde kleine nieuwe vernauwing, niets gewaar … zelfs niet bij de steilste helling …maar dat was voor de operatie ook zo dus blijft ik bij mijn stelling dat mijn coronairen misschien wel hun nauwe kantjes hebben maar dat er misschien veel mensen rondlopen met vergelijkbare problemen maar dat zij het niet weten omdat zij niet zo nauwkeurig onderzocht worden als ik.

Terwijl ik op de weg naar beneden richting Saint Jean de Blaquieres wandel kom ik een eenzame fietser, die kromgebogen over zijn stuur de wedstrijd aan het verliezen is, tegen. Hij stopt en vraagt of ik een “pélerin” ben. Dat is een eufemisme voor “mijn beste, zijt ge verloren gelopen?”. Ik antwoord “ja” op beide vragen en een interessant gesprek ontspint zich over het feit dat hij ooit 10 jaar geleden naar Compostela gestapt is, hoe veel water ik moet meenemen tussen St Gervais en Murat, hoe het nu niet meer mogelijk is tussen Menton en Aix en Provence te stappen omdat de paden afgesloten worden om branden te vermijden, enz.. Kortom, een interessante ontmoeting.

Om kwart voor één kom ik in Saint Jean de la Blaquetiere. Hier had ik al vroeger kunnen staan maar geen getreur want het is hier feest. De markt is hierdoor afgesloten en er staan allerlei standjes. De meest spectaculaire is die van de jagersclub. Die hebben een enorme schaal (2 à 3 vierkante meter) op een vuur dat nog eens dubbel zo groot is om mossels te koken. Op mijn vraag waarom ze geen everzwijn roosteren antwoorden ze dat het seizoen niet juist valt. Ze zijn dus nu op mosselen gaan jagen! Ik loop nog wat rond in het stadje en ga dan, na veel raaadgevingen van de verenigde jagersclub in ontvangst genomen te hebben, verder en wordt opnieuw met een dilemma geconfronteerd: zal ik mijn GPS of de signalisatie volgen? Met mijn ervaring van deze voormiddag kies ik voor de signalisatie maar wordt onmiddellijk met de nadelen van die keuze geconfronteerd nl. als men een teken mist, is men “den bos in” zonder aanwijzing waar het fout ging en dus moet men weer op zoek naar het laatste duidelijke teken. Dat doe ik omdat er geen alternatief is.

Na een km of twee komt, wonder boven wonder, de signalisatie van de GR en de track op de GPS weer overeen. Dit geeft een goed gevoel omdat men dan onmiddellijk ziet als er iets mis is en omdat men dan ook altijd weet hoeveel km er nog te gaan zijn.

Tijdens het stappen loop ik te mijmeren over de naam Soumont. Ik hoop dat ze bij de naamgeving beide elementen van de naam evenwichtig bekeken hebben. Mont dat is te begrijpen met het aantal monts die hier in de buurt zijn, maar sous betekent bij mij toch onder en niet bovenop. Ik hoop dus dat het dorpje tegen de heuvel ligt en niet erop. In Uscas du Bosc stelt een dame me gerust ivm de etymologie van het woord Soumont. Ze zegt dat er eerst “une grande montée” komt maar dat het daarna, tot in Soumont, plat is. De dame is ook zo vriendelijk me te wijzen op een kraantje met drinkbaar water op het “dorpspleintje”. Terwijl ik me sta te verfrissen realiseer ik me dat het eigenlijk te warm is om te wandelen. Het is waarschijnlijk 28 ° C en dit maakt het lastig, maar wat moet het dan zijn als men hier wil stappen in juli of augustus. Ondertussen bedenk ik ook dat ik vandaag geen serieuse klachten heb over mijn rug. Ik heb de indruk dat die geleerd heeft dat hij slechts om de zoveel uur of om de zoveel kilometer recht heeft op een krak krak, ai oei, ai behandeling. Hij kan dus niet verder dan ook “nie neute, nie pleue”, zoals zijn baasje.

Een beetje voor vier ben ik in de Prieuré de Grandmont. Van buiten ziet het er niet spectaculair uit dus zet ik me 10 minuutjes op een bankje op de binnenkoer maar doe niet mee aan de self guided tour omdat ik op een redelijk uur in Soumont wil zijn. Ik weiger ook een foldertje omdat dat te veel weegt. Van de Prieuré is het nog iets meer dan drie km naar Soumont maar het gaat weer langs paadjes met veel losse stenen, zoals ge weet niet mijn favoriete ondergrond en reden van de blaren op mijn voetzolen. Uiteindelijk kom ik in de buurt van Soumont. Ik blijf de GR signalisatie volgen omdat ik het adres van de gite niet heb maar ik weet wel dat de gite op de GR ligt. Ik besluit dus op de brievenbussen te kijken en bij de tweede brievenbus is het al prijs. Het moet niet altijd tegen zitten. Nele is samen met haar echtgenoot Tom Gysel (= bijna Tom Gyselinck) de eigenares. Ze hebben voor mij naar de winkel geweest en hebben twee soorten brood, een pakje boter, een yohurtje, wat kaas en honig, een lassagne uit de diepries, een fles wijn en een biertje gekocht. Wat kan een mens (en al zeker een pelgrim) meer wensen?. Ik neem een douche, plak wat Compeed, was mijn kleren, laadt de batterijen op en warm de lassagne ondertussen op. Dat duurt langer dan al de rest dus drink ik ondertussen ook het biertje en een glas wijn op het terras met een schiiterend zicht op de ruime omgeving. Wat een voorrecht dit allemaal te kunnen meemaken.

Nu nog de blog posten, nog een slokje wijn drinken, naar Sports Late Night kijken en dodo tot morgen 6:15 want er staat een lange dag op het programma

Slaapwel