Onmiddellijk na aankomst in Montpellier naar het “hotel” gewandeld. Hotel is hier een eufemisme maar wat kan men verwachten als de naam van het “hotel” “Grande Chambre au coeur de Montpellier” is? De prijs is zeer schappelijk, het is een boogscheut (voor een goede schutter) van het station en van de tram die ik moet nemen om naar Grabels te gaan. Bovendien is de eigenaar die de rest van het gebouw bezit en bezet vriendelijk en behulpzaam. Wat moet een pelgrim meer hebben? Ik heb me geinstalleerd (= stapschoenen en stapkousen uitgedaan, mijn broek tot de helft gereduceerd en mijn rugzak op de sofa gezet) en ben Montpellier gaan verkennen. Montpellier lijkt een kleine grote stad met 300.000 inwoners waarin alles blijkbaar om de Place de Comedie draait. Dat is handig want dat is ook maar een grote boogscheut van mijn overnachtingsplaats. Wat tijdens mijn introductie tot Montpellier opviel naast de kathedraal en het park met de triomfboog en de Carré Anne, enz. waren de vele flanerende jonge mensen (studenten) die in schril contrast staan met de vele buitenslapers. Hier buiten slapen is natuurlijk minder erg dan dat in Brussel (in de winter?) te moeten doen maar het blijft toch schrijnend. De graad van schrijnigheid (mijn proeflezer is er niet om dit woord te vervangen) wordt nog een stapje opgetrokken wanneer er ook nog een overdosis alkohol of iets anders bijkomt. Zo ligt er een dakloze stomdronken temidden van de straat zonder dat hij nog recht kan. Erg. Iedereen (inclusief deze pelgrim) kijkt ernaar zonder te weten wat anders te doen dan verder te stappen. Zeer erg, en dan lijken het allemaal nog echte Fransen te zijn. Misschien zitten asielzoekers en andere transmigranten ergens anders in nog erbarmelijker omstandigheden.

Nu schakelen we over naar de dag van vandaag. Ik heb redelijk geslapen en wordt net voor de wekker wakker wordt ook wakker. Alles wordt netjes in de rugzak gestoken en ik ga op een honderdtal meters in een bar ontbijten. Nadien komen de tandjes aan de beurt en is het tijd om de tram richting Grabels te nemen. Mijn huisbaas rijdt waarschijnlijk niet dikwijls met de tram anders had hij me niet gezegd dat ik een ticketje op de tram kon kopen. Niet getreurd echter, zo doet men een Montepelliaanse zwartrijders ervaring op. Ik wordt op de tram door allerlei vriendelijke mensen verbaasd. Minstens drie jonge reizigers staan op om hun plaats aan deze kale grijsaard af te staan. Hoe lang is het geleden dat dit nog gebeurde in België ? … en de drie zijn een allegaartje van afstammingen. Eentje kwam duidelijk van een plaats waar de zon harder schijnt dan bij ons, eentje had zo lelijk haar dat ze het onder een doek wegstopte en eentje stond wel degelijk in het geboorteregister van een Franse stad of gemeente. Iemand wil me zelfs helpen mijn rugzak uit te doen om gemakkelijker te kunnen zitten en ik verdenk er hem zelfs niet van dat hij met mijn rugzak aan de haal wil gaan. Met dit alles wil ik alleen maar zeggen dat iedereen hier welopgevoed en vriendelijk lijkt te zijn. Ik moet om in Grabels te geraken ook overstappen van de tram op de bus. Hier opnieuw hetzelfde scenario: de man aan wie ik vraag waar de opstapplaats van de bus naar Grabels is, stapt met me mee om zeker te zijn dat ik in de juiste richting rijd. De buschauffeur zelf zegt vriendelijk “Bonjour” wanneer ik opstap en als hij hoort dat ik een buitenlander ben die naar Compostella wil stappen zegt hij “Je vous invite” (= ik moet niet betalen). Iedereen die van de bus stapt roept “Merci et au revoir” naar de chauffeur en hij roept hetzelfde terug. Als ik hem hierop aanspreek zegt hij dat dit toch normaal is waarop ik hem zeg dat chauffeurs in Belgie staken omdat ze regelmating verbaal en fysiek geweld moeten ondergaan. Dat begrijpt de brave borst niet …. En ik ook niet.

In Grabels is er naast de kerk een tuintje dat speciaal voor Compostella stappers ingericht is. Op dit ogenblik is er niemand waardoor ik zelf mijn boekje moet afstempelen. Nu wordt het tijd om te beginnen stappen want het is ondertussen 9:30 geworden.

Het stappen verloopt vlotjes. De signalisatie is goed, de paadjes en paden zijn OK, het weer is perfect (een zonntje tegen een blauwe achtergrond met hier en daar een schapenwolkje), het gaat slechts langzaam bergop en bergaf en het is rustig. Alles wat mijn hartje verlangt en toch loop ik te denken: waarom wil ik dat toch doen na de zo goede trein, tram & bus ervaring van gisteren en deze morgen. Misschien zal ik het weten na 12 dagen labeur.

Na een tiental km besluit ik eens mijn schoenen opnieuw aan te doen. Rechts voel ik precies een plooi in mijn kous en in mijn linker schoen zijn een paar kleine steentjes beland. Ik ken de uispraak “If you think some pebbles in your shoe are a nuissance, try sand in your condom” maar ik wil met mijn voeten toch geen risico nemen. Ze moeten eerst nog 12 dagen en daarna nog 30 jaar mee gaan (pun intended). De schoenen gaan uit en aan en het gevoel nadien is direct veel beter.

Iets voor de middag kom ik in Montarnaud toe waar ik aan de babbel sla met twee madammekes die op de trappen van de kerk zitten te picknicken. Jammer dat het weer in Belgie niet beter is want dat zou anders nog een mogelijk herbestemming voor al die lege kerken kunnen zijn. Voor mij is het echter nog te vroeg om te eten want ik wil een goed stuk over de helft zijn voor ik eet. De 4 km na Montarnaud zijn een stevige beklimming. Als dit een voorspiegeling is van wat nog moet komen dan zal ik nog plezier beleven. Enfin, we zien wel en klimmen op het eigen ritme. Dan lukt het wel.

Uiteindelijk vind ik in La Boissière een plaats die aan de criteria voor een picknickplaats voldoen (uitzicht, schaduw, gemakkelijk zitten en geen muggen). Het is echter ondertussen halftwee geworden waardoor een Evenepoeleke (zelfs zonder de Toumalet in zicht) zich aankondigt. In ieder geval liggen de twee madammekes met nog 9 km te gaan weer voorop. Gelukkig voor mijn ego haal ik hun weer bij op het moment dat ze hun blaren zitten te bewonderen. Ik ben verwonderd dat ik geen blaren heb want we zijn nu al kilometers op losse, ronde stenen aan het stappen waardoor bij kwasi iedere stap de schoen wat klinkt en de voet een paar millimeter in de schoen verschuift. Ik mag dan wel geen blaren hebben, mijn rug begint erg pijn te doen door mijn rugzak die erg naar links overhelt waardoor ik één kant van mijn rug overbelast. Ik probeer de rugzak wat provisorisch te herorganiseren maar dat helpt niet veel dus zal ik niet anders kunnen dan, zodra ik in het hotel ben, zowel mijn rug als mijn rugzak grondig onder handen nemen. De twee madammekes die ondertussen een naam gekregen (Cecile en Sandrine) hebben weigeren, onder het motto “Samen uit (???), samen thuis (???)” me achter te laten en op die manier komen we uiteindelijk rond 5 uur samen in Aniane toe. Hun AirBnB is in het centrum, mijn hotel ligt buiten het dorpje. We nemen afscheid in de wetenschap dat we mekaar nog wel tegen het lijf zullen lopen. De laatste paar honderd meter zijn echt penibel doordat de spieren van de rechterkant van mijn rug in kramp lijken te gaan maar met wat tandengeknars lukt het wel

Eens op de hotelkamer leg ik me plat op de grond wat wonderen doet. Dit gecombineerd met een warme douche bewerkstelligt een waar mirakel. Ik kan weer normaal stappen (hopelijk morgen ook) en kan dus het geplande wasje en plasje doen en naar het dorpscentrum wandelen zonder door de mensen op straat bekeken te worden. Wie ook in het dorpscentrum staat zijn de twee madammekes en de ouders van één van de twee. Die zijn voor het weekend afgezakt naar Aniane en verblijven in hetzelfde hotel als ik. Nog belangrijker is echter het feit dat ze met de auto zijn wat ons plots veel meer mogelijkheden qua restaurants biedt. Cecile kiest een restaurant op een kleine 10 km van Aniane waar we lekker exotisch kunnen eten (= voor mij is dit kip in een curry / gember saus met rijst). Onder het eten worden allerlei onderwerpen aangesneden. Zo kom ik,bv te weten dan Sandrine in La Tania in het ticket bureau zal werken en Cecile in dat van Courchevel 1500. Het is een kleine wereld waarin we al met al een zeer geslaagde avond met plezante mensen gehad hebben. Eén probleempje: zoals ge kunt zien aan het tijdstip dat dit gepost wordt een veel te trage service. Morgen probeer ik vroeger te posten …. En vroeger te slapen.