Ontbijten kan niet in de Bridgewater Suites (tenzij men zich tevreden stelt met een koffie of een thee). Dat is bij ons niet het geval dus moeten we naar de creperie om de hoek. Daar wordt alles klaargemaakt wat in een (zoete of zoute) pannenkoek kan worden ingepakt. We kiezen voor de kleinste zoete variant die ze hebben en dat is een pannekoek met Nutella en banaan. Wat we niet weten is dat een halve verpakking van elk op de pannekoek geëtaleerd wordt (= een halve pot Nutella en een halve banaan). Het resultaat laat zich raden zeker omdat een mes en vork ons prompt geweigerd worden. De Nutella wordt bij iedere beet langs alle kanten uit de, bij aanvang, propere omhulling geperst. “Wat hebben we vandaag geleerd?” zou SOS Piet zeggen. Mijn antwoord zou dan moeten zijn dat ik de volgende keer met de kleinkinderen verdraagzamer zal moeten zijn. Het is niet makkelijk handen en snuit proper te houden bij het eten van een met Nutella gevulde pannenkoek. Er hangt trouwens, nu we het toch over kleinkinderen (of kleine kinderen) hebben, een leuke waarschuwing aan de muur van de creperie en die luidt: “We love all children, also yours, but if you leave them unattended, we will give them a shot of espresso and promise them a puppy”. Zoiets kan niet anders dan de aandacht van ouders trekken.

Na deze levenswijsheid stappen we terug naar de Bridgewater waarbij het me opvalt dat de meeste parkeerplaatsen een stopcontact hebben (terwijl hier nog quasi geen elektrische auto’s rijden) en dat de meeste auto’s ook stukje elektrische draad uit de voorkant van de auto komen hebben. Dat herinnert mij aan gesprekken met een vroegere collega die in Alberta gewoond had waarin hij zei dat de batterij en de olie van de auto ’s nachts warm gehouden dienden te worden om ’s morgens zonder problemen te kunnen starten. Om 9 uur vertrekken we zonder problemen (want het is 10°C boven nul ipv – 35°C of zoiets) maar ook zonder zon maar ook zonder regen. So far, so good. Zodra we op de George Parks Hwy richting Anchorage rijden zien we rondom ons rollende heuvels met miljoenen interdentale tandenborsteltjes. Het verkeer op de highway is allesbehalve druk (men kan stoppen om een foto te nemen en weer doorrijden zonder ook maar iemand gehinderd te hebben. Er wonen dan ook bitter weinig mensen langs deze weg en als er ergens een huis staat (dat niet verlaten is) dan staan er gemiddeld 5 auto’s in de tuin (of wat ervoor moet doorgaan) waarvan 4 in mindere of meerdere staat van ontbinding / oxidatie zijn.

Rond de middag arriveren we in het Denali NP en het eerste dat we doen is ons laten registreren voor de busrit van morgen. Men mag namelijk maar een 15-tal mijl het park met de privéauto in. Daarna rijden we verder tot aan het visitor center van waar we een wandeling van een goede 6 km langs het Horseshoe Lake en de Nenana rivier doen. Deze wandeling is een compilatie die ik gemaakt heb gebaseerd op verschillende kortere wandelingen die “voor iedereen” (ook gewichtige Amerikanen) uitgewerkt zijn door de park service. Ik heb het woord “lake” gezien wat me onmiddellijk naar de mosquito repellent doet grijpen. Ik wil geen tweede Reflection Lake ervaring tegenkomen!! Deze wandeling loopt grotendeels door het bos wat mij ervan overtuigd dat de bedoeling van het Denali NP niet is prachtige vergezichten aan te bieden maar dat de primaire bedoeling is de natuur (flora en fauna) de volle vrijheid te laten in een habitat van 100 miljoen acres (ik denk dat dit 10 miljoen ha is). Deze mening wordt nog versterkt na de 15 miles die men met de privéwagen verder in het park kan rijden. Zelfs na die 15 miles heeft men nog steeds geen zicht op Mt Denali zelf gehad en in die eerste 15 miles is er maar één gemarkeerd pad. Men wil duidelijk de menselijke aanwezigheid zo veel mogelijk verdunnen zodat flora en fauna kunnen doen waar ze zin in hebben.

Aan het einde van de 15 miles die we tergend traag afleggen omdat we hopen één of ander wild dier (een beer of een moose) te zien moeten we stoppen omdat de weg afgesloten is voor privéwagens. Alleen de bus, die we morgen nemen, mag nog een 30-tal miles verder. Nog verder dan de 45 miles kan niet meer omdat er een landverschuiving geweest is die nog steeds niet hersteld is. Op het 15 miles punt staan 2 rangers met een verrekijker op een driepikkel. Die verrekijker is zo krachtig dat we een aantal dall schapen op de tegenoverliggende vallei kant duidelijk kunnen zien. De ranger is heel hulpvaardig. Hij legt ons ook uit wat we morgen volgens hem best doen en geeft ook uitleg over hoe best te reageren bij een ontmoeting met een grizzly beer. Hij geeft toe dat hij misschien niet best geplaatst is om hierover raad te geven. Ter staving hiervan toont hij me al zijn ledematen die hij op 1, 2, 3 tevoorschijn kan toveren en die blijken vol met littekens te staan. Onze ranger had kunnen meespelen in de film The Revenant met Leonardo di Caprio. Hij raadt daarom sterk aan berenspray mee te nemen. Hij had die toen niet en draagt nu de gevolgen.

Na deze eerste kennismaking met Denali NP is het tijd om de innerlijke mens te versterken. We doen dit bij Moosaka waar ze naast moussaka ook nog andere gerechten hebben die wat afwijken van de traditionele US keuken. De reden is dat de eigenares van Servische komaf is en zich een beetje afzet tegen de Amerikaanse traditionele keuken. Met een sterke innerlijke mens gaat het een paar miles verder richting Anchorage waar we in de Denali Grizzly Bear resort inchecken. De eerste indrukken zijn niet overweldigend, ook al omdat er maar 30 minuten gratis Internet is. We passen hier wel op één of ander manier een mouw aan maar voor de blog is er ook nog een ander probleem naast het feit dat hier geen gratis Internet is en dat is dat de server van ReisMee down is (hopelijk was)