Laat mij naar goede gewoonte beginnen met het weerbericht. Ik ben tamelijk vroeg wakker en zie door een spleetje in de gordijnen vrij zwak licht. Reden genoeg om mijn ogen nog een paar keer dicht te knijpen. Om 7:15 sta ik op om de zaak toch eens in detail te bekijken maar … er valt niets te bekijken want er hangt een dichte mist. Mist is niet fantastisch maar is beter dan miezeren en al zeker beter dan regen. Bovendien lijkt de mist dunner en dunner te worden naarmate we onze ochtendlijke plichtplegingen doen. De zon verschijnt zelfs tegen het moment dat we de Richardson highway opdraaien om Valdez te verlaten. We herinneren ons dat Duitse toeristen ons bij onze aankomst in Anchorage gezegd hebben dat we de overkant van de baai van Valdez eens moeten bezoeken. Capt. Drew heeft gisteren ook iets in die zin gezegd. Volgens hem moeten we de self guided tour van de zalmkwekerij absoluut doen. We gaan dus op zoek naar een weg die ons dat toelaat. Eerst zitten we richting het historische Valdez. Dit werd totaal vernield tijdens de Good Friday aardbeving van 1964. Die aardbeving was met 9.2 op de schaal van Richter de grootste in de geschiedenis van de USA en de derde grootste ooit gemeten (9.6 in Chili in 1960 en 9.3 in Phuket in 2004). Delen van Alaska kwamen tot 1.5 m omhoog terwijl andere evenveel lager gingen. Het hele stadje Valdez werd door de aardbeving en de tsunami van de kaart geveegd.

Uiteindelijk komen we na enkele experimenten die niet veel opbrengen toch via de Dayville Road aan de zalmkwekerij aan de overkant van de baai. Het zicht op de overkant (=waar de (nieuwe) haven van Valdez is) is spectaculair . Maar de geur aan de zalmkwekerij is minstens even spectaculair. Duizenden zalmen liggen dood op de kuststrook van de Solomon Gulch (= een bergriviertje dat zich hier in de baai van Valdez stort). De self guided tour is idd interessant al blijven we met veel vragen over de levenscyclus van de zalm zitten. Wat we zien is dat duizenden zalmen proberen over een trap in het water te springen. Velen zijn geroepen maar weinigen zijn uitverkoren. Bij hun springen worden ze bovendien aangevallen door meeuwen (en door beren, ‘s ochtends vroeg en ’s avonds laat, salmon à go-go of zoals ze hier zeggen: all you can eat) wat de zaak nog extra bemoeilijkt. De zalmen die erin slagen hoger in het bergriviertje te springen (of in de kwekerij als ze “omgeleid” worden) schieten daar kuit. De daaruit voortkomende kleine zalmpjes blijven ongeveer 1 jaar in zoetwater (in de rivier of in de kwekerij) waarna ze een jaar naar de oceaan trekken om dan te doen wat hun moeder deed … stroomopwaarts in een bergriviertje zwemmen, kuit schieten en …. Tot daar de les zalmologie. Nu verder de avonturen van P&G in Alaska.

De mist is nu praktisch helemaal verdwenen en we rijden opnieuw voorbij de watervallen in de Keystone canyon en over de Thomson pass. Door het zonnetje en de blauwe lucht ziet alles er zoveel beter uit dan twee dagen geleden toen het aan … het miezeren was. Aan de Thomson pass maken we het kleine wandelingetje dat we eergisteren van plan waren te doen. Het uitzicht is werkelijk fantastisch. Waar men gaat langs Alaska’s wegen komt men u de gletsjers tegen. Op de Thomson pass heeft men een panoramisch zicht op tientallen gletsjers waarvan ik de naam niet ken en mocht ik die kennen, dan zou dit toch niet belangrijk zijn. Op de bergtoppen lijkt wat verse sneeuw gevallen te zijn deze nacht, wat het geheel nog mooier maakt. We komen opnieuw de wegenwerken tegen maar deze keer hebben we meer geluk. De pilot car verschijnt reeds na een paar minuutjes en we kunnen dus quasi zonder tijdverlies verder richting Chitina. Files zijn hier in Alaska totaal onbestaand. Op de 33 miles van de Edgerton highway die ons naar Chitina brengen telt Gertrude 13 auto’s in de tegengestelde richting.

We zijn ruim op tijd op de luchthaven van Chitina (= een onverharde landingsstrook naast een kleine parking waarop buiten een vaste telefoon (GSM ontvangst is er niet) niets is. Netjes op tijd komen twee kleine Cessna’s aangevlogen waarin de 9 wachtende passagiers moeiteloos passen. Onze twee medereizigers hebben een zomerverblijf (en grond) in McCarthy en kennen de vlucht dus binnenste buiten. Ze moesten echter 6 weken geleden naar Palmer gebracht worden omwille van nierstenen. Initieel zitten de meeste bergtoppen in de wolken maar naarmate we verder in het nationaal park vliegen verdwijnen die wolken en komen enorme gletsjers tevoorschijn. De Root en de Kennicott Glacier zijn bij de grootste van de USA. David, de piloot, vliegt echter niet recht op recht naar McCarthy. Hij laat ons het hele spektakel van de gletsjers zien maar vliegt ook langs de gebouwen van de mijnen die nu verlaten zijn. Met een beetje doorzettingsvermogen geraken we in de komende dagen te voet tot bij die gebouwen. Iets wat de mijnwerkers tot midden de jaren ‘50 moesten doen. David toont ons ook blue pools en een “moulin” (= een rond verticaal gat in de gletsjer waarin zich een waterval stort) die een paar weken geleden ontstaan is. Fantastisch.

Op de luchthaven van McCarthy worden we opgewacht door een shuttle bus die ons naar ons hotel brengt. Hierbij worden we 100 jaar terug gekatapulteerd. We zullen 3 nachten in het Ma Johnson’s historic hotel logeren en dus in de sfeer van 100 jaar geleden ondergedompeld zijn (zie de foto’s die meer zeggen dan 1000 woorden). Ons kamertje is piepklein. We brachten alleen een rugzak mee maar het is zelfs niet eenvoudig de weinige spullen die in een rugzak pasten een plaatsje in onze kamer te geven. Niet getreurd, echter. Het hotelletje is netjes en stemmig. Wat moet een mens meer hebben? Eens geïnstalleerd willen we de elektronica die we mee hebben wat voeden. Dat lijkt niet zo eenvoudig aangezien er op de kamer geen stopcontact is. Alleen in de receptie zijn er stopcontacten. Dat was 100 jaar geleden geen probleem dus daar moeten we kunnen mee leven.

Een wandelingetje door downtown McCarthy is snel achter de rug, wat het voordeel heeft dat we rechtover de deur bij de Golden Saloon een frisse pint kunnen gaan drinken. Een babbel met een Vlaams gezin geeft goede aanwijzingen over de vestimentaire noden voor morgen op de gletsjer en dan zijn we klaar voor het avondeten bij Salmon & Bear (ook al schuin over de deur van Ma Johnson). Het menu voor de hoofdschotels is er erg beperkt: één soort zalm en twee soorten biefstuk. Dat vereenvoudigt de keuze. Morgen proberen we het andere restaurant dat McCarthy rijk is en dan kiezen we waar we onze laatste avond willen eten. Als dat geen plan is. Nu moeten we alleen nog morgenvroeg iets picknick-achtigs op de kop proberen tikken en we zijn “all set”

Slaapwel