Het weerbericht voor vandaag kan kort zijn. Men voorspelt op alle websites die we raadplegen regen en vrij koude temperaturen (49° … jammer genoeg Fahrenheit = 9.4°C). Gelukkig voor ons is het beter. Het regent niet wanneer we opstaan en wanneer we na het ontbijt buiten gaan voelt het warmer aan dan 10°C . Rond de bergen zitten wolken, maar de toppen en de gletsjers zijn zichtbaar. Samengevat: het is redelijk OK zeker wanneer men bedenkt dat deze voormiddag sowieso een beetje een verloren voormiddag was. De cruise naar de Columbia Glacier (en hopelijk wat wildlife op de weg daar naartoe of de weg terug) vertrekt maar om 14:30.

We gebruiken de “verloren voormiddag” om wat winkeltjes binnen te lopen, om proviand in te slaan, om een klein wandelingetje langs Dock Point te doen en om onze boarding pass voor deze namiddag op te halen. De dame die ons incheckt voor de cruise zegt dat het een perfecte dag is. De zee is kalm en de zichtbaarheid is goed want de wolken die hier tegen de bergen hangen zijn er niet boven de zee. Ze kunnen toch niet op twee plaatsen tegelijkertijd zijn? En dat het mogelijks regent. “Who cares? The animals don’t. That’s for sure” is haar argument. We zullen haar maar volgen in haar redenering en ons kleden met veel laagjes die we eventueel, in lijn met de ajuin principes, kunnen wegnemen als we te warm zouden hebben.

Om 14:30 zet de Valdez Spirit (een gloednieuwe catamaran die 145 personen kan meenemen maar vandaag maar 41 passagiers heeft) koers naar de Columbia Arm van de Prince William Sound. Aan het einde van de Columbia Arm ligt de … Columbia Glacier (= de tweede grootste getijdengletscher van Amerika). Vooraleer we daar naartoe gaan varen we eerst langs de terminal van de bijna 1300 km lange pijpleiding. Een middelgrote tanker (à la Exxon Valdez) ligt aangemeerd om gevuld te worden met ruwe aardolie die verder zal geraffineerd worden in Washington State of California. De kapitein legt ook het hele ongeval met de Exxon Valdez uit. Daarna varen we voorbij een groepje zeeotters, een kolonie zeeleeuwen, puffins, cormorants, murres, ... kortom niets dat we nog niet gezien hebben tot we plots een tiental berggeiten tegen de rotsflank zien. Die ontbraken nog in ons lijstje dat stilletjesaan volledig afgecheckt geraakt. Alleen een paar orka’s ontbreken nog op het appel … liefst terwijl ze aan het jagen zijn. Er zouden hier ongeveer 250 rondzwemmen dus misschien hebben we geluk maar deze tocht heet de Columbia Glacier tocht en niet de Orka viewing tour … Gletsjers hebben de neiging minder dynamisch te zijn dan orka’s en derhalve gemakkelijker te vinden.

Het mooie van deze tocht is de interactie met de kapitein. We mogen tijdens de hele vaart op gans het schip rondlopen inclusief in de stuurcabine. De kapitein geeft zo nu en dan aanwijzingen of wetenswaardigheden via de algemene geluidsinstallatie (die goed werkt) maar wat veel interessanter is, is de tijd gespendeerd in de stuurcabine waar de kapitein allerlei vragen beantwoordt. Ik zal jullie niet overladen met allerlei details, jullie moeten zelf maar eens komen meevaren met de Valdez Spirit en Kapitein Drew, maar één van de zaken die nieuw waren voor ons was zijn uitleg over gletsjers en hun terugtrekken en weer bijgroeien. Hij maakt duidelijk dat gletsjers nog veel geheimen hebben. Zo vertelt Capt. Drew bv over drie gletsjers hier in de buurt (die derhalve dezelfde uitwendige factoren als neerslag, temperatuur, enz. ondergaan) die elk op een andere manier evolueren. De een groeit, de andere stagneert en de laatste trekt zich terug. Glaciologie bestaat nog niet lang genoeg om langdurige fenomenen al te begrijpen. Feit is wel dat de Columbia gletsjer nu 14 miles voorbij zijn vroegere eindmorene (die 100 voet onder het wateroppervlak zit) ligt. We laveren tussen de ijsschotsen tot ongeveer 1 mijl voor het uiteinde van de gletsjer. Dat is zowat het dichtste dat hij ooit kunnen komen is (zonder in een Titanic scenario te vervallen). Deze morgen is de kapitein van het zusterschip van de Valdez Spirit niet dichter dan 5 mijl kunnen komen. Alles hangt af van hoeveel de gletsjer intussen afgekalfd is, van de getijden, van de windrichting, enz. enz.

Op de terugweg hopen we nog op orka’s maar die willen maar niet opdagen. Misschien werkt de afstandsbediening van Capt. Drew niet meer. De orka’s zullen voor een andere keer zijn want morgen trekken we weg van de zee het binnenland in en daarvan is geweten dat orka’s daar veel minder voorkomen.

Tot morgen, slaapwel