Gisteren sloot ik mijn blog af met de boodschap dat we alweer een dag verder waren zonder hemelwater. Toen we deze morgen wakker werden, moesten we vaststellen dat aan dit reeksje een einde gekomen was. Het regende niet meer maar alles lag nat en de lucht zag er veelbelovend uit … voor diegenen die hopen op veel regen.

Om half acht vertrekken we, onder licht gemiezer, richting de haven waar we van de organisatie van de “Kenai Fjord Oddessey” een “ontbijt” bestaande uit koffie, thee, muffins, croissants, een behapbare ontbijtkoek en een yoghurtje aangeboden krijgen. Allemaal zaken die verteerbaarder lijken dan de cinnamon rolls van gisteren. We zijn met zijn zessen en krijgen te horen dat de voor vandaag geplande captain vervangen is door een andere omdat de oorspronkelijke captain van Haiti is en vandaag, vanwege de bosbranden in Haiti, veel andere zaken aan het hoofd heeft. Captain Kyle zal de honneurs waarnemen. Hij woont al 8 jaar in Seward en kent de streek als zijn binnenzak. Hij kent echter ook andere streken want is de “the naturalist” (of zei hij de “the nudist” ?) op de reizen van National Geographic in het gebied van Baja California, Mexico, Chili, Patagonië en Antarctica. Met hem zouden we dus minstens even goed moeten zitten.

Seward ligt aan het uiteinde van de Resurrection Bay en die baai uitvaren duurt een tijdje. Veel zien we echter niet. Het eerste half uur moeten we ons tevreden stellen met één schamele, op de rug drijvende, zeeotter en één, min of meer fotogenieke, waterval. Na één uur (zijn we nog steeds in de Resurrection Bay, ja die is lang) hebben we bijkomend een enorme kolonie van twee verschillende soorten meeuwen gezien met een paar puffins (papegaaiduikers) en murres (zeekoeten) als vreemde eenden in de bijt. Kyle legt uit dat die laatsten hun reputatie als duikers tot 500 ft diepte gebaseerd is op de vondst van murres in netten die vanop 500 ft naar boven gehaald werden. We sluiten een compromis en denken dat 250 ft als maximale duikdiepte meer realistisch is.

Na Resurrection Bay komen we in open water (= The Alaska Gulf = the Bering Straight = the Northern Pacific) waarachter alleen Rusland en Japan verscholen zitten. Hier zijn natuurlijk meer golven maar dat moet men erbij nemen als men de Kenai Fjords NP verder wil verkennen.

Al snel krijgt Kyle een humpback whale (= klik hier voor meer uitleg) in de gaten. We merken die eerst op door de fontein die hij produceert maar zien daarna ook het hele lichaam. Die walvis heeft echter de kunst om te duiken met ingetrokken staart aangeleerd waardoor we de geweldige foto’s die iedereen van National Geographic kent, moeten missen. Als dat zo zit, blijven we niet kijken, voilà! Dan varen we nu naar de Aialic Bay. Eén voordeel hiervan is dat er minder golven zijn in een baai ivm de open zee. Niemand is zeeziek maar toch, de voorzichtigheid is de moeder van de porceleinwinkel. We varen in de Aialic Bay tot helemaal op het einde en daar ziet Kyle twee bultruggen. Hij ziet ze weer vroeger dan iedereen op de boot en opnieuw dank zij de fonteinen die de dieren uitstoten. Deze keer blijft het daar echter niet bij. Deze twee hebben duidelijk de kunst van het duiken met ingetrokken staart nog niet onder de knie en laten derhalve om de paar minuten hun prachtige staartvin bewonderen. Maar daar blijft het ook niet bij. De bultruggen komen erg dichtbij, waarschijnlijk omdat Kyle de motor afgezet heeft. Plots gaat één van de twee helemaal door het lint. De 25 à 30 ton wegende gigant springt helemaal uit het water. Jammer genoeg doet hij dat net voor de boot waardoor ik, vanop het achterdek, geen degelijke foto kan nemen. Daarmee is het spektakel echter nog niet afgelopen. De bultrug begint nu met zijn staartvin gedurende minstens 1 minuut op het wateroppervlak te kloppen. Daarna draait hij (zij?) zich op de rug om te tonen dat hij zeer grote borstvinnen heeft waarmee hij het applaus in ontvangst kan nemen. Kyle weet ook niet wat dit allemaal te betekenen heeft (zo’n spektakel heeft ook hij nog niet dikwijls meegemaakt). Zijn de bultruggen aan het jagen? Of hebben ze jeuk? Of willen ze de spieren losgooien? Of zijn ze aan het flirten? Of is het dat # 2 en # 4 gecombineerd zijn? We weten het niet en zullen het nooit echt weten maar wat we wel weten is dat het, weliswaar vriendelijke, stoefers zijn.

Na het walvisspektakel gaat de vaart door naar de Aialic gletsjer waar we met zicht op de gletsjer ons dagelijks brood nuttigen. Op de plaats waar de gletsjer zich in de oceaan stort is hij meer dan 300 ft dik en 1 mijl breed. Regelmatig (viermaal gedurende de 40 minuten dat we daar liggen) storten grote ijsschotsen met een oorverdovend lawaai naar beneden. Een gletsjer is duidelijk een dynamisch geheel van afkalven en bijgroeien.

Na de Aialic gletsjer zetten we koers naar de Surprise en Holgate gletsjer. Kyle wil duidelijk zijn succes met de bultruggen niet verdunnen met zoeken (zonder resultaat) naar ander wildlife. Gletsjers mogen dan wel dynamisch zijn, ze zijn minder dynamisch dan bultruggen. Ook deze twee gletsjers zijn best impressionant en dan te bedenken dat ze allemaal hun oorsprong vinden in de Harding Icefield (met 3000 km2 het grootste icefield dat volledig op USA bodem ligt en dat ongeveer 10% van de oppervlakte van België is).

Het is nu stilletjes aan tijd om terug te varen naar Seward en voor mij om me op het achterdek terug te trekken. Het is daar wel tamelijk fris maar dan moet ik tenminste niet één van de zes mede opvarenden continu aanhoren. Bovendien heeft de dame (denken we) een erg snerpende stem. Op het achterdek kan ik ongestoord mijmeren over wat we nu de afgelopen dagen al als ervaringen opgedaan hebben. Wat is tot nu de essentie van wat we gezien hebben? Ik denk dat vandaag alles samenvat. Alaska is ongerept maar ook overweldigend, onherbergzaam en hard. We zullen zien of de rest van de reis nieuwe inzichten brengt.

De avond wordt afgesloten in de Flamingo Lounge (in “the business district” van Seward) waar Gertrude nog op het nippertje twee plaatsjes aan de bar kan bemachtigen. We besluiten alle twee af te wijken van de regel die we onszelf stelden van vis te eten zolang we langs de zee gelogeerd zijn. Gertrude bestelt een (zo ziet hij eruit) lekkere burger en ik een 14 ounce ( 403.2 g) zeer lekkere New York strip beefsteak. Dit voorafgegaan door een IPA on tap en gevolgd door een Californische Cabernet Sauvignon om het geheel te vervolledigen. Nu nog de blog en we kunnen tevreden in ons bedje kruipen

Slaapwel