Ik heb vannacht zeer goed geslapen. Zo goed zelfs dat ik niet gehoord heb dat Gertrude opgestaan is, waarmee al gezegd is dat zij minder goed geslapen heeft. Volgens mij zou een goede pint of glas wijn daar veel bij helpen maar dat is slechts een persoonlijke mening. Mijn eerste impressie van de nieuwe dag is vrij positief. Het licht dat door de spleetjes van de gordijnen komt, lijkt vrij helder. Die impressie wordt bevestigd als ik wat later (en al heel wat wakkerder) naar buiten piep. De wolken lijken deze morgen erg hoog te zitten en alles ligt er poederdroog bij. Veel beter kan men hier niet verwachten, denk ik.

Na het ontbijt dat noch Gertrude, noch ik helemaal kunnen opeten maken we ons klaar en besluiten we, voor vanmiddag, een belegd broodje te gaan kopen in de Subway die we gisteren bij ons bezoek aan de “historic city” gezien hebben. We bestellen “one foot” brood met sla, tomaat, hesp en kaas. De brave borst die ons bedient is stomverbaasd dat we niet nog minstens 3 andere ingrediënten willen en is al helemaal van slag als we zeggen dat we geen saus op ons broodje willen. Rare jongens, die Europeanen, denkt hij in navolging van Asterix en Obelix.

Nu zijn we klaar om naar Mako’s (de watertaxi maatschappij) te gaan. Vandaag staat een tocht(je) “into the wild(je)” vanuit Homer gepland. Het is de bedoeling dat we eerst met de watertaxi van Homer naar Glaciar Spit varen, daar afgezet worden en op eigen kracht tot aan de Saddle trailhead stappen om daar weer opgepikt te worden door de watertaxi voor de terugtocht. Terwijl we op kapitein Curtis wachten, worden we geamuseerd door een zeeotter. Dit zijn flink uit de kluiten gewassen otters, de grootte van een kleine zeehond. Ze blijken uitstekende “op de rug drijvers” te zijn want ze doen het de hele tijd terwijl ze met hun voorste pootjes continu hun gezicht lijken te wassen.

Kapitein Curtis is meer dan een “chauffeur” van een watertaxi. Hij blijkt ook een natuurgids te zijn. Hij toont ons onderweg een kolonie van 15000 Common Murres (in onze contreien beter gekend als kortbekzeekoeten of dikbekzeekoeten … niet te verwarren met de diknekzeekoeten). De claim to fame van die murres is dat ze tot 100 ft diep vis kunnen gaan vangen. Straf voor een vogel die ook nog kan vliegen. Verder toont hij ons een puffin (een soort pinguïn die nog kan vliegen en de kop van een papegaai heeft). Tot slot toont Curtis ons een bald eagle (= Amerikaanse zeearend) die als brunch / lunch een zalm aan het verorberen is. Verder natuuronderwijs kan jammer genoeg niet omdat de valbrug van de boot moet neergelaten worden (een beetje zoals ze dat meer dan 80 jaar geleden in Normandië deden) zodat we aan onze tocht kunnen beginnen. Qua weer hebben we niet te klagen. Er staat een steeds sterker wordend zonnetje dat mij uiteindelijk verplicht mijn pet op te zetten om mijn voorhoofd te beschermen.

Aan de trailhead moeten we onze naam invullen en staan verschillende waarschuwingsborden dat we “bear country” betreden. Er staat ook uitgelegd hoe de bodylanguage van een beer te interpreteren maar we moeten bekennen dat het allemaal niet 100% duidelijk is. Enfin, we hebben de bear spray in aanslag mochten we de body language toch niet absoluut correct interpreteren. De eerste kilometer van onze tocht zien we veel uitwerpselen van beren. Volgens mij zijn er duidelijk meerdere beren in het spel. Eén lijkt wat diarree te hebben (misschien hadden we voor hem een stripje Immodium moeten meebrengen als teken van onze goede trouw) terwijl een andere wat harder moeten persen heeft om al dat stro uit zijn uitgang te krijgen. Misschien is die wel een overtuigde vegetariër … wat ons goed zou uitkomen. We hopen alvast dat hij zijn beergenoten op korte termijn tot vegetarisme kan bekeren. Mocht dit niet lukken dan heb ik nog een troefkaart. Ik denk te weten dat beren geen muilezels aanvallen en als dat zo is dan ben ik safe. Naast de rugzak (die zo stilaan de plaats geworden is voor alles waar we niet direct van weten waar we het best kunnen laten) hangt nu ook al de berenspray en mijn fototoestel aan mijn nek.

De wandeling zelf is vrij makkelijk en alleen bemoeilijkt door de vele boomwortels en de keien waarmee het pad bezaaid is. Na een tijdje zien we geen droppings meer wat me op het idee brengt dat we hier waarschijnlijk met coastal bears te maken hebben (zoals gisteren) die hun dagelijkse portie vis uit de riviermondingen en de oceaan halen. Er is voor hen derhalve geen enkele reden om meer dan één kilometer van hun voedselbron weg te gaan.

Om 14:15 komen we aan bij Glacier Lake en jammer genoeg is het weer beginnen miezeren … niet genoeg om nat te worden maar wel genoeg om het fris te krijgen, zeker als men er het briesje dat van over de gletsjer komt moet bijnemen. Wat een verschil met een halfuur geleden toen ik me nog genoopt voelde de bovenkant van mijn voorhoofd met zonnecrème in te wrijven. De gletsjers die in het meer uitmonden zouden veel fotogenieker zijn met wat zon maar dat zal voor een andere keer zijn. We blijven dan ook niet lang talmen en trekken, na het verorberen van een halve voet brood met beleg, over de “saddle” ( = de eindmorene) richting Saddle trailhead waar de watertaxi ons om 5:00 PM zal komen ophalen. In gedachten verzonken probeer ik het woord te vinden dat het best deze “Into the Wild van de Aldi” beschrijft en ik kom op “ongerept” uit. Binnen twee minuten na mijn stilzwijgende conclusie vraagt Gertrude totaal uit het niets “Hoe ongerept is de natuur hier?”. Telepathie zal dus wel bestaan, zeker tussen mensen die 45 jaar getrouwd zijn … en al zeker als ze met elkaar getrouwd zijn.

We komen rond 4 uur aan bij de oppikplaats en moeten dus een uur wachten want iedere boot die hier aanlegt heeft zijn eigen passagierslijst. Gelukkig is het zonnetje weer komen opzetten en hebben we twee goede zitstenen gevonden. Onderweg naar Homer is het weer weer anders. We komen nu langzamerhand in dikke mist. Die maakt alles vochtig en kil. Een goede warme douche zal dan ook deugd doen en daarna gaan we eten bij Captain Pattie’s Fish House. Gertrude beslist een lekker stuk heilbot te nemen en ik neem mosselen . Die zijn erg lekker maar wel stevig gekruid met curry in kokosmelk en pepperoncini schilfers. Dit brengt de mosselen niet op het zweet, neusloop en rode uitslag niveau van Singaporese Laksa of chili krab of Indische curry vindaloo (die spelen in de Champions League) maar deze mosselen spelen toch ook in de Europe League of Conference League. Misschien zou ik voor morgen vroeg toch best wat WC papier in de diepvries leggen. Enfin, we zullen het morgen weten. Ondertussen gaan we nu slapen.

Slaapwel