Om 08:00 begint de onbijt service en een paar minuten voor 08:00 staan we met zijn zessen netjes opgesteld voor de deur .. die stipt om 08:00 geopend wordt. We hebben keuze tussen drie soorten ontbijt (traditioneel, continentaal en “full”) en kiezen allemaal voor de midenste soort omdat dit meer is dan de traditionele croissant en pain au chocolat en minder dan het ontbijt met eitjes. Het continentale ontbijt komt ook met yoghourt waardoor Erik en Mien hun vogelzaad tot zijn recht kunnen laten komen. Rond kwart voor negen staan we allemaal bright eyed and bushy tailed aan onze fietsen, klaar om de langste etappe van deze tocht aan te vatten. Deze etappe is de langste in afstand maar zal ook de langste in tijd worden want er staan vandaag twee highlights op het programma. Eerst zal le chateau de Chenonceau aan de beurt komen en daarna zullen we Clos Lucé bezoeken.

Het weer is niet fantastisch vandaag. In tegenstelling met gisteravond is het frisjes en bovendien miezert het wat (= niet genoeg om nat te worden maar wel voldoende om een koudegevoel te creëren). Onder het motto “ Het kan nog veel slechter” trappen we flink door … en dat is nodig want we wijken na een tiental kilometer van de Loire af om de hoger gelegen vallei van de Cher op te zoeken. Deze overgang van de Loire naar de Cher gaat gepaard met een aantal hoogtemeters die toch wel een extra inspanning van onze dijspieren vergen. In Chenonceaux (de dorpsnaam wordt met een “x” geschreven en de kasteelnaam zonder) rijden we eerst over een brug naar de linkeroever van de Cher omdat men van de linkeroever een mooi zicht op het kasteel en de vleugel met gallerij, die de Cher overspant, heeft. Daarna rijden we weer over de brug naar de rechteroever waar de ingang van het kasteel gevestigd is. Vooraleer we binnen gaan ondergaat de familie De Keyzer nog een shock wanneer blijkt dat Erik zijn sjakoche met al zijn waardevolle spullen (portefeuille met cash, identiteitspapieren, credit kaart, twee sleuteltjes van de fietssloten, enz) op het toilet vergeten is. Hij loopt terug en bereikt de toiletten net op het moment dat iemand met zijn sjakoche in de lucht staat te zwaaien. Hiermee wordt Erik ook veheven tot de orde van degenen die niet mooi moeten zijn om chance te hebben. Ik voel me in goed gezelschap, ook al omdat Mien, net zoals Gertrude eergisteren, geen opmerkingen maakt …. waar de anderen erbij zijn!

We spenderen in het totaal een goede twee uur in het “Dames kasteel” zoals het kasteel van Chenonceau wel eens genoemd wordt omdat daar 4 dames (Catherine de Medici, Diane de Poitiers, Louise van Lotharingen en Catherine Briconnet) gewoond hebben die allemaal iets bijgedragen hebben tot de splendeur van het kasteel. Na het bezoek aan het kasteel is het tijd om de inwendige mens te versterken en de tocht naar Amboise (een kleine 30 km verder) aan te vatten. De weg naar Amboise is tamelijk heuvelachtig en nogal druk bereden waardoor we er een stevige vaart pogen in te zetten … om ervan af te zijn.

Ons doel in Amboise is het bezoek aan het kasteel van Clos Lucé. In dit kasteel leefde Leonardo da Vinci, op verzoek van de Franse koning François I, nog 4 jaar (= tot zijn dood) en werkte hij aan allerlei militaire en civiele projecten waarvan kleine tot middelgrote maquettes in de kelders van het kasteen en in de tuinen van het kasteel opgesteld staan. Wanneer dit alles samengebracht is kan men niet anders dan respect opbrengen voor het genie van de man. Het is wel niet duidelijk welk percentage van deze projecten ooit gerealiseerd werd maar hoe dan ook, deze man is en blijft een ongelooflijk genie, als uitvinder, als schilder, als architect en als stadsplanner.

Rond kwart over vier verlaten we de tuin van Leonardo langs de gallerie waar we via een video vernemen hoe Leonardo een voorloper van Oscar Niemeyer in Brasilia wou zijn door een heel nieuwe hoofdstad voor Frankrijk in Romorantin te creëren (het bleef echter bij een droom). We rijden langs het kasteel van Amboise en vatten dan de resterende kleine 30 km naar Tours aan. Deze weg volgt de loop van de Loire waardoor (een paar nijdige korte hellingen niet te na gesproken) we er een goede vaart kunnen in zetten. Op die manier komen we rond kwart na zes in ons hotel aan.

De eerste taak is het stallen van de fietsen. Met een beetje puzzelen lukt dat ondanks het grote aantal fietsen dat er al staat. De tweede taak (onmiddellijk op de eerste volgend) is de dorstigen laven. Op minder dan 50 m van ons hotel is een straat vol bars en restaurants. Dat komt goed uit want veel zin om de stad nog binnenste buiten te keren is er niet. We gaan dus een pint / glas wijn drinken in een fantastische bar met honderden soorten wijn, whiskey, rhum, vodka, enz. op minder dan een boogscheut (zelfs voor een middelmatige schutter) van ons hotel. Bier kan ook, want dat wordt gehaald bij de buur. De receptionist van ons hotel heeft ook al een tafel voor 6 gerestveerd in een restaurant op een even slechte boogscheut van ons hotel.

Goede pint en zeer lekker eten met heel wat konijn (wat had men in een restaurant genoemd “Le lapin qui fume” anders verwacht?) later is het weer tijd om de blog van de dag te schrijven. Sturen zal er echter voor middernacht niet inzitten want mijn corrector ligt al in de armen van Morpheus. Haar daar uit halen zou zonde zijn na een flinke dag doortrappen.

Slaapwel